Ένα ιδιαίτερο improv-trio έχουμε εδώ, το οποίον αποτελούν οι Philippe Lenglet ακουστική
κιθάρα, εφφέ, διάφορα αντικείμενα, Samuel Bodart διάφορα τύμπανα, κύμβαλα, ποικίλα άλλα
κρουστά, structures sonores Baschet και Falter Bramnk προετοιμασμένο πιάνο, αντικείμενα.
Από τα όργανα και μόνον γίνεται αντιληπτό πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι αυθόρμητο, που καταγράφεται live – και όντως έτσι είναι. (Μπορεί αυτό να συμβαίνει σε στούντιο, αλλά δεν παύει να είναι live). Οι μουσικοί, που ανήκουν χοντρικώς στην γαλλική σκηνή, δεν είναι «χθεσινοί» φυσικά. Έχουν πολλά χιλιόμετρα στο χώρο του improv, γνωρίζονται από χρόνια, αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν και οι τρεις μαζί, και βεβαίως να ηχογραφήσουν.
Το κάνουν τώρα... και μπράβο τους, εδώ που τα λέμε, γιατί
αυτό που μας προτείνουν, στο άλμπουμ “L’humeur des non jours”
[Circum-Disc, 2024], είναι πρώτης τάξεως για το είδος ή και πέρα απ’ αυτό.
Το σετ του γκρουπ, που αποτελείται από εννέα tracks, μικρής, μέσης και μεγαλύτερης διάρκειας (από 1:39 έως 9:30) έχει απ’ όλων των ειδών τις φάσεις. Και χαμηλής έντασης και υπαινικτικού προφίλ, αλλά και περισσότερο έντονες, που διαθέτουν και μιαν αφηγηματικότητα, παραλλήλως, στην εξέλιξή τους (όπως συμβαίνει με το “Pleusieurs heures” για παράδειγμα), η οποία πάει κόντρα, ας το πω έτσι, στο εικονοκλαστικό μοντέλο αυτών των μουσικών.
Φυσικά, υπάρχουν και τα περισσότερο abstract κομμάτια εδώ, κι εκείνα που μοιάζουν ηχητικώς πιο... ξεχαρβαλωμένα (όπως συμβαίνει με το “Intimisation”), χωρίς ποτέ, αυτό που ακούμε, να παρεκκλίνει προς τον αυτοσκοπό.
Δεν παίζουν για να παίζουν οι Lenglet, Bodart και Bramnk. Μπορεί αυτό που βγαίνει προς τα έξω να είναι ή να φαίνεται τυχαίο, αλλά στην πράξη έχουμε να κάνουμε με μια μουσική που, ως κατασκευή, πέρα από το αυτονόητο ενδιαφέρον της, προκαλεί και συναισθηματικές διακυμάνσεις ή και αναταράξεις.
Επαφή: www.circum-disc.com
Από τα όργανα και μόνον γίνεται αντιληπτό πως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι αυθόρμητο, που καταγράφεται live – και όντως έτσι είναι. (Μπορεί αυτό να συμβαίνει σε στούντιο, αλλά δεν παύει να είναι live). Οι μουσικοί, που ανήκουν χοντρικώς στην γαλλική σκηνή, δεν είναι «χθεσινοί» φυσικά. Έχουν πολλά χιλιόμετρα στο χώρο του improv, γνωρίζονται από χρόνια, αλλά δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν και οι τρεις μαζί, και βεβαίως να ηχογραφήσουν.
Το σετ του γκρουπ, που αποτελείται από εννέα tracks, μικρής, μέσης και μεγαλύτερης διάρκειας (από 1:39 έως 9:30) έχει απ’ όλων των ειδών τις φάσεις. Και χαμηλής έντασης και υπαινικτικού προφίλ, αλλά και περισσότερο έντονες, που διαθέτουν και μιαν αφηγηματικότητα, παραλλήλως, στην εξέλιξή τους (όπως συμβαίνει με το “Pleusieurs heures” για παράδειγμα), η οποία πάει κόντρα, ας το πω έτσι, στο εικονοκλαστικό μοντέλο αυτών των μουσικών.
Φυσικά, υπάρχουν και τα περισσότερο abstract κομμάτια εδώ, κι εκείνα που μοιάζουν ηχητικώς πιο... ξεχαρβαλωμένα (όπως συμβαίνει με το “Intimisation”), χωρίς ποτέ, αυτό που ακούμε, να παρεκκλίνει προς τον αυτοσκοπό.
Δεν παίζουν για να παίζουν οι Lenglet, Bodart και Bramnk. Μπορεί αυτό που βγαίνει προς τα έξω να είναι ή να φαίνεται τυχαίο, αλλά στην πράξη έχουμε να κάνουμε με μια μουσική που, ως κατασκευή, πέρα από το αυτονόητο ενδιαφέρον της, προκαλεί και συναισθηματικές διακυμάνσεις ή και αναταράξεις.
Επαφή: www.circum-disc.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου