Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα και ο Ian Dury στην εκπομπή «Ζήτω το Ελληνικό Τραγούδι», το 1986 – Ο Διονύσης Σαββόπουλος, οι αδελφοί Φαληρέα και η ταινία «Ο Παράδεισος Ανοίγει με Αντικλείδι»

Στο μέσο της δεκαετίας του ’80, στο χώρο της λαϊκής διασκέδασης κυριαρχούν Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα, το συγκρότημα των Βαγγέλη Δεληκούρα κιθάρα, Χρήστου Παπαδόπουλου μπουζούκι, Αργύρη Παπαγεωργίου κιθάρα, Λάμπρου Καρελά ακορντεόν και Παναγιώτη Μανωλάκου μπουζούκι (ο μόνος που δεν βρίσκεται στη ζωή). Σχεδόν όλοι τραγουδούσαν. Τα Παιδιά έχουν μετακομίσει από το Χάραμα της Πάτρας στην Αθήνα, καθότι η ζήτηση είναι τεράστια μετά την ασύλληπτη εμπορική επιτυχία του πρώτου δίσκου τους «Αφιερωμένο Εξαιρετικά» [Αδελφοί Φαληρέα, 1983] κι έχοντας σαν μόνιμο στέκι τους το κέντρο Αχαρνών 77, γνωστό και ως Πανόραμα (πρώην Τζίμης ο Χονδρός), είναι έτοιμα για νέες κατακτήσεις.
«Αχαρνών 77» θα λεγόταν και το τρίτο άλμπουμ των Παιδιών, από το 1985, που περιείχε δικά τους τραγούδια αυτή τη φορά («Πίκρανες το φαντάρο», «Οι μπύρες», «Φέρε και μια φίλη σου μαζί», «Όμως εγώ είμαι τρελός» κ.λπ.), τα οποία θα γίνονταν το ίδιο μεγάλες επιτυχίες με τις επανεκτελέσεις των δύο πρώτων LP, με την κοσμοσυρροή στην Αχαρνών 77 να συνεχίζεται – και με το νέο άλμπουμ «Απόψε Πάλι» (1986) να στηρίζει, και αυτό, την πολύ δυνατή σχέση τους με τον κόσμο. Οι δύο επιτυχίες του δίσκου, «Ο Αλέφαντος (Όταν με κατηγορούν)» και «Ο Ορχομενός (Ήρθαν κάτι φίλοι μου)», το μαρτυρούν.

Τη νέα σεζόν 1986-87 Τα Παιδιά απ’ την Πάτρα είναι πάντα στην Αχαρνών 77, σ’ ένα πρόγραμμα μαζί με τον Σταμάτη Κόκοτα, την Γιούλη Τσίρου, τους Μάριο Μηλιάδη & Σταύρο Δημόπουλο και ακόμη με τον γίγαντα του δημοτικού και λαϊκού κλαρίνου Βασίλη Σαλέα. Μπορεί μια κάμψη στην επικοινωνία των δίσκων τους με τα μεγάλη πλήθη να είναι κάπου εμφανής, όμως σαν μουσικοί οι ίδιοι εξελίσσονται όλο και περισσότερο, διατηρώντας, πάντα, αυτόν τον... ημι-επαγγελματικό ήχο, που τους είχε κάνει τεράστιους στην Πάτρα, στο φοιτητικό κύκλωμα πρώτα-πρώτα.
Αυτή τη φάση του γκρουπ θα κατέγραφε ο δίσκος τους «Μια Βραδιά με τα Παιδιά απ’ την Πάτρα / Ζωντανή ηχογράφηση από το Πανόραμα “Αχαρνών 77”», που μπορεί να βγήκε στο τέλος του 1989 –όταν το συγκρότημα είχε πρόσκαιρα διαλυθεί–, αλλά ήταν ηχογραφημένος την Αποκριά του ’86.
Αν και η ηχογράφηση είναι ερασιτεχνική και δεν συνέβη για να μετασχηματιστεί σε δίσκο με σκοπό το κέρδος (ασχέτως αν αυτό θα συνέβαινε τρία χρόνια αργότερα), στο βάθος της αποτυπώνει αυτό τον τόσο χαρακτηριστικό ζωντανό ήχο των Παιδιών, όπως και τις δεξιοτεχνικές ικανότητές τους στα παιξίματα, με τα τραβηγμένα ορχηστρικά μέρη όπου απαιτείτο (άκου, ας πούμε, το κλασικό «Θα τα κάψω τα ρημάδια τα λεφτά μου» των Βασίλη Βασιλειάδη-Πυθαγόρα).
Εκείνη την εποχή, τέλος ’86-αρχή ’87, ένας σκηνοθέτης του λαϊκού σινεμά, που κινιόταν έξω από τις μανιέρες των βαθιών ψυχολογικών ενδοσκοπήσεων και των ποιητικών πλάνων του «νέου ελληνικού κινηματογράφου» (ΝΕΚ), ο Βασίλης Μπουντούρης, ξεκινά την τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του, που είχε τίτλο «Ο Παράδεισος Ανοίγει με Αντικλείδι». Στην ταινία πρωταγωνιστούσε ένας πολύ σπουδαίος άγγλος τραγουδοποιός, και ηθοποιός φυσικά, ο Ian Dury. Μαζί, βεβαίως, έπαιζαν και έλληνες συνάδελφοί του, όπως η Λυδία Λένωση, ο Μανώλης Δεστούνης κ.ά., όμως το γεγονός πως ο Dury κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενός ακροβάτη στην Ελλάδα του ’50, ήταν κάτι αναπάντεχο για όσους τον ξέραμε από την παρουσία του στο βρετανικό pub rock των mid-70s (Kilburn & The High Roads) και αργότερα στο new wave (Ian Dury and The Blockheads).

Ο Dury, που είχε γεννηθεί το 1942 και που θα πέθαινε 58 χρόνια αργότερα, το 2000, ήταν χτυπημένος, στην παιδική ηλικία του, από πολιομυελίτιδα, η οποία θα του άφηνε σοβαρή αναπηρία στην αριστερή πλευρά του σώματός του. Παρά ταύτα ο ίδιος δεν θα το έβαζε κάτω, όπως λέμε, καθώς μέσω της Τέχνης (αρχικά της ζωγραφικής και εν συνεχεία της μουσικής) θα εξωτερίκευε όλα εκείνα που σκεπτόταν και τον απασχολούσαν, τα οποία, «ντυμένα» με το ιδιότυπο, όσο και καυστικό χιούμορ του, θα γινόντουσαν στην πορεία καταπληκτικά τραγούδια, είτε από τον ίδιο είτε μέσω των συγκροτημάτων του, των Blockheads βασικά – ανάμεσά τους τα “Sex & drugs & rock & roll” (1977), “Sweet Gene Vincent” (1977), “What a waste” (1978), “Hit me with your rhythm stick” (1978), “Wake up and make love with me” (1978), “Reasons to be cheerful, part 3” (1979), “Spasticus autisticus” (1981) και άλλα διάφορα.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/music/ta-paidia-ap-tin-patra-kai-o-ian-dury-stin-ekpompi-zito-elliniko-tragoydi-1986