Όπως μαρτυρά και ο τίτλος του διπλού αυτού CD (λόγω της λέξης “revisited”) εδώ έχουμε μια επανέκδοση
ενός φοβερού άλμπουμ του σπουδαίου πιανίστα, συνθέτη και ενορχηστρωτή της jazz Andrew Hill (1931-2007) – του “A Beautiful Day”, που είχε κυκλοφορήσει
από την Palmetto Records
το 2002.
Στο διάστημα 24-26 Ιανουαρίου του ’02 ο Hill, μ’ αυτές τις τεράστιες μπάντες του
(κυριολεκτικώς και μεταφορικώς), είχε βρεθεί στο Birdland της Νέας Υόρκης, κι είχε
ηχογραφηθεί live. Εκείνη
η εγγραφή θα αποτυπωνόταν, τότε, σ’ ένα απλό CD οκτώ κομματιών, ενώ η τωρινή
επανέκδοση σε 2CD (και σε
triple
folded all paper sleeve)
περιέχει κι ένα κομμάτι επιπλέον, όπως και διάφορες άλλες μικρο-προσθήκες σε
έτερα tracks (που είχαν
αφαιρεθεί, οι μικρο-προσθήκες, από την παλαιά έκδοση). Τέλος πάντων αυτό που
συμβαίνει εδώ θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ως μία εκ των επανεκδόσεων της χρονιάς
– και, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου υπερβολικό κάτι τέτοιο.
Δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση πως αυτός ο φοβερός μουσικός, ο Andrew Hill, είναι κάπως υποτιμημένος στο ευρύτερο jazz circuit. Φυσικά, οι σκληροί jazz fans τον γνωρίζουν και ξέρουν πολύ καλά τι έπραξε στην μακριά διαδρομή του, όμως ευρύτερα το όνομά του δεν παίζει στην πρώτη γραμμή. Μεγάλη αδικία, οπωσδήποτε, για ένα μουσικό με σπάνιας ποιότητας πρωτότυπο υλικό και μάλιστα απλωμένο σε πολλές δεκαετίες.
Να όπως σ’ αυτό το live από το Birdland, στο οποίο ο Hill θα εμφανιζόταν όχι μόνο με το σεξτέτο του (Andrew Hill πιάνο, Scott Colley μπάσο, Nasheet Waits ντραμς, Marty Ehrlich άλτο, κλαρίνο, μπάσο κλαρίνο, φλάουτο, Greg Tardy τενόρο, κλαρίνο, μπάσο κλαρίνο, Ron Horton τρομπέτα), μα και με δέκα ακόμη μουσικούς προσθετικά, που θα συνεισέφεραν σε σαξόφωνα, φλάουτα, κλαρίνα, τρομπέτες, τρομπόνια και τούμπα.
Λέμε, με άλλα λόγια, για δέκα έξι ανθρώπους επί σκηνής, που θα ερμήνευαν οκτώ συνθέσεις του Hill. Οκτώ καταγράφονταν στο CD του 2002, ενώ στο τωρινό 2CD “A Beautiful Day, Revisited” [Palmetto Records, 2024] είναι εννέα, καθώς μία, η “A beautiful day”, ακούγεται σε δύο εκδοχές, την παλαιότερη 12λεπτη και την ανέκδοτη 16λεπτη. Προφανώς ο Hill είχε παρουσιάσει εκείνες τις μέρες, στο Birdland, αλλαγμένη τη σύνθεσή του – και αυτό οπωσδήποτε έχει την αξία που έχει. Να βλέπεις, δηλαδή, έναν συνθέτη και τους μουσικούς του να δίνουν, από μέρα σε μέρα, διαφορετικές εκδοχές της ίδιας σύνθεσης. Εντάξει, αυτός είναι κι ένας ορισμός της jazz, αλλά είναι άλλο να το λες έτσι θεωρητικά, και άλλο να το ακούς στην ίδια έκδοση.
Τώρα τι να πει κανείς, γι’ αυτό το υλικό; Απλώς θαυμάζεις το συνθετικό τάλαντο του ανθρώπου, το πώς διαχειρίζεται το χρόνο σε μεσαίες και μεγάλες (σε διάρκεια) συνθέσεις, πώς αναπτύσσει το υλικό του και πώς αντιμετωπίζει τις διάφορες αλλαγές, πώς δημιουργεί τις «αφορμές» για τους σολίστες του, πώς μετράει τις συνομιλίες και τα σόλι, και πώς διαμορφώνει εν τέλει έναν δικό του ηχητικό κόσμο, πάντα μέσα στο τζαζ περιβάλλον (καταγράφοντας, συμπυκνωμένα, όλη την ιστορία της jazz), δημιουργώντας ένα εκτός ελέγχου φαινομενικώς, αλλά απολύτως υπό τον έλεγχό, του jazz-avant πλαίσιο, που ανά στιγμές (στις κορυφώσεις του) έχει τον τρόπο να σε απογειώνει.
Σπουδαίος δίσκος!
Επαφή: www.palmetto-records.com
Δεν ξέρω, αλλά έχω την αίσθηση πως αυτός ο φοβερός μουσικός, ο Andrew Hill, είναι κάπως υποτιμημένος στο ευρύτερο jazz circuit. Φυσικά, οι σκληροί jazz fans τον γνωρίζουν και ξέρουν πολύ καλά τι έπραξε στην μακριά διαδρομή του, όμως ευρύτερα το όνομά του δεν παίζει στην πρώτη γραμμή. Μεγάλη αδικία, οπωσδήποτε, για ένα μουσικό με σπάνιας ποιότητας πρωτότυπο υλικό και μάλιστα απλωμένο σε πολλές δεκαετίες.
Να όπως σ’ αυτό το live από το Birdland, στο οποίο ο Hill θα εμφανιζόταν όχι μόνο με το σεξτέτο του (Andrew Hill πιάνο, Scott Colley μπάσο, Nasheet Waits ντραμς, Marty Ehrlich άλτο, κλαρίνο, μπάσο κλαρίνο, φλάουτο, Greg Tardy τενόρο, κλαρίνο, μπάσο κλαρίνο, Ron Horton τρομπέτα), μα και με δέκα ακόμη μουσικούς προσθετικά, που θα συνεισέφεραν σε σαξόφωνα, φλάουτα, κλαρίνα, τρομπέτες, τρομπόνια και τούμπα.
Λέμε, με άλλα λόγια, για δέκα έξι ανθρώπους επί σκηνής, που θα ερμήνευαν οκτώ συνθέσεις του Hill. Οκτώ καταγράφονταν στο CD του 2002, ενώ στο τωρινό 2CD “A Beautiful Day, Revisited” [Palmetto Records, 2024] είναι εννέα, καθώς μία, η “A beautiful day”, ακούγεται σε δύο εκδοχές, την παλαιότερη 12λεπτη και την ανέκδοτη 16λεπτη. Προφανώς ο Hill είχε παρουσιάσει εκείνες τις μέρες, στο Birdland, αλλαγμένη τη σύνθεσή του – και αυτό οπωσδήποτε έχει την αξία που έχει. Να βλέπεις, δηλαδή, έναν συνθέτη και τους μουσικούς του να δίνουν, από μέρα σε μέρα, διαφορετικές εκδοχές της ίδιας σύνθεσης. Εντάξει, αυτός είναι κι ένας ορισμός της jazz, αλλά είναι άλλο να το λες έτσι θεωρητικά, και άλλο να το ακούς στην ίδια έκδοση.
Τώρα τι να πει κανείς, γι’ αυτό το υλικό; Απλώς θαυμάζεις το συνθετικό τάλαντο του ανθρώπου, το πώς διαχειρίζεται το χρόνο σε μεσαίες και μεγάλες (σε διάρκεια) συνθέσεις, πώς αναπτύσσει το υλικό του και πώς αντιμετωπίζει τις διάφορες αλλαγές, πώς δημιουργεί τις «αφορμές» για τους σολίστες του, πώς μετράει τις συνομιλίες και τα σόλι, και πώς διαμορφώνει εν τέλει έναν δικό του ηχητικό κόσμο, πάντα μέσα στο τζαζ περιβάλλον (καταγράφοντας, συμπυκνωμένα, όλη την ιστορία της jazz), δημιουργώντας ένα εκτός ελέγχου φαινομενικώς, αλλά απολύτως υπό τον έλεγχό, του jazz-avant πλαίσιο, που ανά στιγμές (στις κορυφώσεις του) έχει τον τρόπο να σε απογειώνει.
Σπουδαίος δίσκος!
Επαφή: www.palmetto-records.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου