Έψαχνα, το μεσημέρι, σε κάτι παλιά τεύχη του περιοδικού Μουσική, να βρω στοιχεία για την παρουσία ενός αμερικανού μουσικού στην Αθήνα τη διετία 1979-80, προκειμένου να εξυπηρετήσω ένα συνεργάτη. Τα βρήκα.
Βρήκα όμως και τη φωτογραφία αυτή (τεύχος 21, 8/1979) – την οποία δεν είχα προσέξει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν τη θυμόμουν. Τραβηγμένη στα μέσα περίπου του ’79 στο Τζαζ Κλαμπ του Γιώργου Μπαράκου «παγώνει» ένα κουαρτέτο… με μεγάλες δυνατόητες. 
Από αριστερά, Γιώργος Φιλιππίδης κοντραμπάσο, Ντέμης Βισβίκης πιάνο, Λάκης Ζώης κιθάρα, Χρήστος Στασινόπουλος ντραμς. Στο σχετικό κείμενο, που υπογράφει κάποιος «γ.ν.κ.» αναφέρεται πως έπαιξαν δικά τους κομμάτια, αλλά και το “Impressions” του John Coltrane, το “Love samba” του McCoy Tyner και το “Maiden voyage” του Herbie Hancock – μου έκανε εντύπωση πως όλα τα tracks ήταν ανορθόγραφα γραμμένα (“Impression”, “Love saba”, “Made in voyaze”). Να υπενθυμίσω πως ο Γιώργος Φιλιππίδης (1954-2002;) είχε υπάρξει μέλος των Εξαδάχτυλος, ο Ντέμης Βισβίκης είχε περάσει από τους Juniors (Οκτώβριος ’66), τους Hobos (τέλη ’66), ως Demis Loukas Jr. είχε υπογράψει το single «Κορίτσι που τρέχεις/ Για σένα» (το ’68), πριν εμφανιστεί στα «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» του Γιώργου Ρωμανού (το ’70), και βεβαίως λίγο αργότερα ιδρύσει (μαζί με άλλους) τους Axis στο Παρίσι, ο Λάκης Ζώης είχε συμμετοχή στους Gianini, Baronetti και Πελόμα Μποκιού, ενώ ο Στασινόπουλος είχε μπει στους Ρουθ, στους Axis, και ακόμη στους Γάλλους Zao και Clear Light… Γιατί τα γράφω αυτά; Για να δείξω πως τα συγκροτήματα της περιόδου 1964-1973 υπήρξαν το φυτώριο της ελληνικής jazz σκηνής – χρόνια πριν βάλουν «ταφόπλακα» τα… ιδρύματα. Μουσικοί «ψημένοι», όπως λέμε, στα live και στο μεροκάματο των clubs, που κάποια στιγμή αποφάσισαν να γυρίσουν σελίδα. Δεν ήταν οι μόνοι… Και δεν ήταν και μόνον Έλληνες. Θα μπορούσα να αναφέρω έναν τουλάχιστον jazzman, από κάθε χώρα της Ευρώπης, που ξεκίνησε από rock γκρουπ πριν στρίψει… Τρεις-τέσσερις μου έρχονται αμέσως στο νου. Terje Rypdal (Νορβηγία - Vanguards, Dreams), Carlos Zingaro (Πορτογαλία - Plexus), Eero Koivistoinen (Φινλανδία - Blues Section), Francois Jeanneau (Γαλλία - Triangle)… 
Και κάτι ακόμη. Από τους μουσικούς του κουαρτέτου που προανέφερα, ο Ζώης και ο Στασινόπουλος συνεχίζουν να βρίσκονται στο χώρο. Ο Ντέμης Βισβίκης έκανε, όμως, και άλλη στροφή. Μετά το ’80 εγκατέλειψε θα έλεγα και το «τζαζ πεδίο», για να μπει στο χώρο της «σύγχρονης κλασικής». Ως τέτοιος συνθέτης διαπρέπει τώρα στη Γαλλία. Έχω, μάλιστα, υπ’ όψιν μου ένα CD του, το “Œuvres pour piano” [Pianos Mullet Productions, 1993], στο οποίο παρουσιάζονται πιανιστικά του έργα (ερμηνεύουν οι Nicholas Ong και Masanori Kobiki). Πολύ ενδιαφέρον. Να μην ξεχνάμε όμως πως ο Βισβίκης ξεκίνησε στα sixties τραγουδώντας Rocky Roberts…
Βρήκα όμως και τη φωτογραφία αυτή (τεύχος 21, 8/1979) – την οποία δεν είχα προσέξει ή, εν πάση περιπτώσει, δεν τη θυμόμουν. Τραβηγμένη στα μέσα περίπου του ’79 στο Τζαζ Κλαμπ του Γιώργου Μπαράκου «παγώνει» ένα κουαρτέτο… με μεγάλες δυνατόητες. Από αριστερά, Γιώργος Φιλιππίδης κοντραμπάσο, Ντέμης Βισβίκης πιάνο, Λάκης Ζώης κιθάρα, Χρήστος Στασινόπουλος ντραμς. Στο σχετικό κείμενο, που υπογράφει κάποιος «γ.ν.κ.» αναφέρεται πως έπαιξαν δικά τους κομμάτια, αλλά και το “Impressions” του John Coltrane, το “Love samba” του McCoy Tyner και το “Maiden voyage” του Herbie Hancock – μου έκανε εντύπωση πως όλα τα tracks ήταν ανορθόγραφα γραμμένα (“Impression”, “Love saba”, “Made in voyaze”). Να υπενθυμίσω πως ο Γιώργος Φιλιππίδης (1954-2002;) είχε υπάρξει μέλος των Εξαδάχτυλος, ο Ντέμης Βισβίκης είχε περάσει από τους Juniors (Οκτώβριος ’66), τους Hobos (τέλη ’66), ως Demis Loukas Jr. είχε υπογράψει το single «Κορίτσι που τρέχεις/ Για σένα» (το ’68), πριν εμφανιστεί στα «Δυο Μικρά Γαλάζια Άλογα» του Γιώργου Ρωμανού (το ’70), και βεβαίως λίγο αργότερα ιδρύσει (μαζί με άλλους) τους Axis στο Παρίσι, ο Λάκης Ζώης είχε συμμετοχή στους Gianini, Baronetti και Πελόμα Μποκιού, ενώ ο Στασινόπουλος είχε μπει στους Ρουθ, στους Axis, και ακόμη στους Γάλλους Zao και Clear Light… Γιατί τα γράφω αυτά; Για να δείξω πως τα συγκροτήματα της περιόδου 1964-1973 υπήρξαν το φυτώριο της ελληνικής jazz σκηνής – χρόνια πριν βάλουν «ταφόπλακα» τα… ιδρύματα. Μουσικοί «ψημένοι», όπως λέμε, στα live και στο μεροκάματο των clubs, που κάποια στιγμή αποφάσισαν να γυρίσουν σελίδα. Δεν ήταν οι μόνοι… Και δεν ήταν και μόνον Έλληνες. Θα μπορούσα να αναφέρω έναν τουλάχιστον jazzman, από κάθε χώρα της Ευρώπης, που ξεκίνησε από rock γκρουπ πριν στρίψει… Τρεις-τέσσερις μου έρχονται αμέσως στο νου. Terje Rypdal (Νορβηγία - Vanguards, Dreams), Carlos Zingaro (Πορτογαλία - Plexus), Eero Koivistoinen (Φινλανδία - Blues Section), Francois Jeanneau (Γαλλία - Triangle)… Και κάτι ακόμη. Από τους μουσικούς του κουαρτέτου που προανέφερα, ο Ζώης και ο Στασινόπουλος συνεχίζουν να βρίσκονται στο χώρο. Ο Ντέμης Βισβίκης έκανε, όμως, και άλλη στροφή. Μετά το ’80 εγκατέλειψε θα έλεγα και το «τζαζ πεδίο», για να μπει στο χώρο της «σύγχρονης κλασικής». Ως τέτοιος συνθέτης διαπρέπει τώρα στη Γαλλία. Έχω, μάλιστα, υπ’ όψιν μου ένα CD του, το “Œuvres pour piano” [Pianos Mullet Productions, 1993], στο οποίο παρουσιάζονται πιανιστικά του έργα (ερμηνεύουν οι Nicholas Ong και Masanori Kobiki). Πολύ ενδιαφέρον. Να μην ξεχνάμε όμως πως ο Βισβίκης ξεκίνησε στα sixties τραγουδώντας Rocky Roberts…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου