Το “Hope and Destruction” [Tzadik] είναι ένας παράξενος δίσκος και, ίσως, γι’ αυτό αληθινώς ενδιαφέρων. Κατ’ αρχάς μιλάμε για μία τετράδα μουσικών (Eyal Moaz, Brian Marsella, Shanir Ezra Blumenkranz, Yuval Lion), που χειρίζεται τέσσερα βασικά όργανα (κιθάρα, keyboards, μπάσο, ντραμς). Περαιτέρω, μιλάμε για ένα σχήμα rock αισθητικής, επεκτείνοντας, οπωσδήποτε, αυτό το “rock” στα πιο απρόσιτα όριά του, που, βεβαίως, υπερβαίνουν, για να μην πω πως ούτε καν αγγίζουν, τους Joy Division... Οι Edom μπορεί να εκκινούν από το νεοϋορκέζικο no wave των late 70s/early 80s, τους Material ας πούμε – οι τετράγωνες ρυθμοδομές τους τούς θυμίζουν εντόνως –, όμως στη διαδρομή παρεισφρέουν πλείστα όσα στοιχεία από... ακατανόητες πηγές. Βασικά, εκείνο που υπάρχει διάσπαρτο στο άλμπουμ είναι το avant-rock της Futura (Red Noise, Fille Qui Mousse, Travelling...), το ύστερο zeuhl των Magma, αλλά και το "εν γένει" απροσάρμοστο των Flamen Dialis· όσον αφορά στη «θετική» χρήση των πλήκτρων και της μελωδίας γενικότερα («παραδοσιακής» ή μη). Τα φλερτ, όμως, των Edom δεν έχουν τελειωμό, αφού ακόμη κι εκείνο το garage psych-rock των ανεκδιήγητων Mystic Siva – με τη farfisa, ή το κάτι σαν farfisa, να πρωταγωνιστεί (“Slight sun”) – δείχνει, απλώς, τη διάθεση του ισραηλινού γκρουπ να κόψει τις γέφυρες με το αναμενόμενο (έστω για ένα γκρουπ της Tzadik), ερευνώντας ένα-ένα τα σκοτεινά κατάλοιπα της rock side-story.
Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2010
EYAL MAOZ’S EDOM Hope and Destruction
Δεν είχα ακούσει καμμία προηγούμενη δουλειά του ισραηλινού κιθαριστή Eyal Maoz· βασικά το άλμπουμ του “Edom”, που είχε ηχογραφήσει με τον John Medeski στο όργανο πριν από 5-6 χρόνια. Έτσι, εκείνη η λεζάντα που διάβασα στο δελτίο Τύπου... where avant-garde meets new wave and echoes of Joy Division are counterposed with John Zorn’s Electric Masada, begins the rocking odyssey of Edom, μου φάνηκε αρκετά ερεθιστική. Βεβαίως, οι ισραηλινοί μουσικοί, συχνά, είναι απρόβλεπτοι (ας μην επιχειρήσω να εξηγήσω γιατί) και σχεδόν πάντα με διάθεση να εξερευνήσουν το πρωτοποριακό και το ακραίο. Τούτη η διαπίστωση, η κομματάκι ασαφής και πάντως γενικόλογη, δεν μπορεί αναγκαστικώς να προεξοφλήσει το σημαντικόν του πράγματος. Το “Hope and Destruction” [Tzadik] είναι ένας παράξενος δίσκος και, ίσως, γι’ αυτό αληθινώς ενδιαφέρων. Κατ’ αρχάς μιλάμε για μία τετράδα μουσικών (Eyal Moaz, Brian Marsella, Shanir Ezra Blumenkranz, Yuval Lion), που χειρίζεται τέσσερα βασικά όργανα (κιθάρα, keyboards, μπάσο, ντραμς). Περαιτέρω, μιλάμε για ένα σχήμα rock αισθητικής, επεκτείνοντας, οπωσδήποτε, αυτό το “rock” στα πιο απρόσιτα όριά του, που, βεβαίως, υπερβαίνουν, για να μην πω πως ούτε καν αγγίζουν, τους Joy Division... Οι Edom μπορεί να εκκινούν από το νεοϋορκέζικο no wave των late 70s/early 80s, τους Material ας πούμε – οι τετράγωνες ρυθμοδομές τους τούς θυμίζουν εντόνως –, όμως στη διαδρομή παρεισφρέουν πλείστα όσα στοιχεία από... ακατανόητες πηγές. Βασικά, εκείνο που υπάρχει διάσπαρτο στο άλμπουμ είναι το avant-rock της Futura (Red Noise, Fille Qui Mousse, Travelling...), το ύστερο zeuhl των Magma, αλλά και το "εν γένει" απροσάρμοστο των Flamen Dialis· όσον αφορά στη «θετική» χρήση των πλήκτρων και της μελωδίας γενικότερα («παραδοσιακής» ή μη). Τα φλερτ, όμως, των Edom δεν έχουν τελειωμό, αφού ακόμη κι εκείνο το garage psych-rock των ανεκδιήγητων Mystic Siva – με τη farfisa, ή το κάτι σαν farfisa, να πρωταγωνιστεί (“Slight sun”) – δείχνει, απλώς, τη διάθεση του ισραηλινού γκρουπ να κόψει τις γέφυρες με το αναμενόμενο (έστω για ένα γκρουπ της Tzadik), ερευνώντας ένα-ένα τα σκοτεινά κατάλοιπα της rock side-story.
Το “Hope and Destruction” [Tzadik] είναι ένας παράξενος δίσκος και, ίσως, γι’ αυτό αληθινώς ενδιαφέρων. Κατ’ αρχάς μιλάμε για μία τετράδα μουσικών (Eyal Moaz, Brian Marsella, Shanir Ezra Blumenkranz, Yuval Lion), που χειρίζεται τέσσερα βασικά όργανα (κιθάρα, keyboards, μπάσο, ντραμς). Περαιτέρω, μιλάμε για ένα σχήμα rock αισθητικής, επεκτείνοντας, οπωσδήποτε, αυτό το “rock” στα πιο απρόσιτα όριά του, που, βεβαίως, υπερβαίνουν, για να μην πω πως ούτε καν αγγίζουν, τους Joy Division... Οι Edom μπορεί να εκκινούν από το νεοϋορκέζικο no wave των late 70s/early 80s, τους Material ας πούμε – οι τετράγωνες ρυθμοδομές τους τούς θυμίζουν εντόνως –, όμως στη διαδρομή παρεισφρέουν πλείστα όσα στοιχεία από... ακατανόητες πηγές. Βασικά, εκείνο που υπάρχει διάσπαρτο στο άλμπουμ είναι το avant-rock της Futura (Red Noise, Fille Qui Mousse, Travelling...), το ύστερο zeuhl των Magma, αλλά και το "εν γένει" απροσάρμοστο των Flamen Dialis· όσον αφορά στη «θετική» χρήση των πλήκτρων και της μελωδίας γενικότερα («παραδοσιακής» ή μη). Τα φλερτ, όμως, των Edom δεν έχουν τελειωμό, αφού ακόμη κι εκείνο το garage psych-rock των ανεκδιήγητων Mystic Siva – με τη farfisa, ή το κάτι σαν farfisa, να πρωταγωνιστεί (“Slight sun”) – δείχνει, απλώς, τη διάθεση του ισραηλινού γκρουπ να κόψει τις γέφυρες με το αναμενόμενο (έστω για ένα γκρουπ της Tzadik), ερευνώντας ένα-ένα τα σκοτεινά κατάλοιπα της rock side-story.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου