MOONJUNE I

Μία σημερινή αμερικανική εταιρία, με έδρα τη Νέα Υόρκη, στην αιχμή του Canterbury sound; Γιατί όχι; Είναι θέμα διάθεσης και επιλογών, και ο Leonardo Pavkovic της MoonJune Records φαίνεται πως έχει και τις δύο. Το “Dedicated To You... But You Weren’t Listening” [MJR017, 2007] των Delta Saxophone Quartet (DSQ) είναι ένα από τα πιο σημαντικά σύγχρονα “Canterbury” άλμπουμ. Ως γνωστόν “Dedicated to you but you weren’t listening” είναι μία σύνθεση του Hugh Hopper, διάρκειας 2:41, από το “Volume Two” [Probe, 1969], δεύτερο άλμπουμ των Soft Machine. Υπάρχει επίσης κι ένα σχεδίασμα 33 δευτερολέπτων με τον ίδιο τίτλο (του Hopper εννοείται), το οποίο ακούγεται στο “Dedicated To You But You Weren’t Listening” LP [Vertigo, 1971] του Keith Tippett Group. Είναι φανερό λοιπόν πως το βρετανικό κουαρτέτο σαξοφώνων (Graeme Blevins σοπράνο, Peter Whyman άλτο, σοπράνο, Tim Holmes τενόρο, σοπράνο, Chris Caldwell βαρύτονο, σοπράνο) το απασχολεί βασικά η μουσική του Hugh Hopper – o ίδιος «εγκρίνει», παίζοντας μπάσο και κάνοντας λούπες στο “Facelift” – έτσι όπως αποτυπώθηκε αυτή μέσα από τα άλμπουμ των Soft Machine. Και λέμε «βασικά», γιατί στο μιας ώρας CD καταγράφονται ακόμη τρεις συνθέσεις του Karl Jenkins, μία των Ratledge/Wyatt (ένα medley των “Out-bloody-rageous” και “Moon in June”, υπό τον τίτλο “Outrageous moon”, το οποίο έχει επιμεληθεί ο Morgan Fisher) και ολίγες δικές τους. Γενικώς, απαιτεί κότσια αυτό που πράττουν οι DSQ. Να έρθεις δηλαδή αντιμέτωπος με μερικές από τις σημαντικότερες avant στιγμές της ροκ κουλτούρας, αντιμετωπίζοντάς τες κάπως σαν chamber classics. Και αυτό είναι το σημαντικό για τη μουσική του DSQ πρώτα-πρώτα, αλλά, αν θέλετε, και για τις μουσικές των Softs εν συνεχεία. Το γεγονός δηλαδή ότι μάς αποκαλύπτεται μία άλλη διάσταση των συνθέσεων του ιστορικού γκρουπ, μακρυά π.χ. από το πειραματικό jazz-prog, τις electro, atonal και 12φθογγικές παρεκκλίσεις, μέσω των οποίων διέπρεψαν οι σπουδαίοι Βρετανοί πριν 40 χρόνια, κοντά όμως στο μπαρόκ (τον Bach βασικά), την αγγλική pastoral music και τον μινιμαλισμό, που είναι η καλώς κρυμμένη βάση. Άλλη άποψη; Πυρηνική άποψη. Ο Hugh Hopper όμως πρωταγωνιστεί και στο επόμενο project, ονόματι Humi, το ντουέτο του δηλαδή με την κιμπορντίστα Yumi Hara Cawkwell. Το άλμπουμ τους “Dune” [MJR019] κυκλοφόρησε πρόπερσι και είναι ενδεικτικό, και αυτό, της παντοτινής άνθησης – και καλής, ευτυχώς, εμπορικής πρόσβασης – που βιώνει σήμερα η πάλαι ποτέ σκηνή του Canterbury. Δημιουργικοί μουσικοί, που γνωρίζουν τον τρόπο να ξεπερνούν την... άνοια, προσφέροντας παθιασμένους ήχους. Από τον Αύγουστο του 2007 μαζί, οι Yumi Hara και Hugh Hopper (1945-2009) αυτοσχεδιάζουν με γνώμονα ένα εν τω γεννάσθαι fusion ανάμεσα στον κλασικό «σοφτ-μασινικό» κόσμο και την ιαπωνική minimal, φωνητική και μουσική, folk παράδοση. Το μπάσο, οι πάντα αγαπημένες λούπες και τα ηλεκτρονικά του Βρετανού, σε συνδυασμό με τη φωνή, τα πλήκτρα και τα κρουστά τής Ιαπωνίδας συνθέτουν ένα δίπτυχο που μπορεί ναι μεν να μη «σοκάρει» (αν και ορισμένοι το βλέπουν ως συνέχεια του, όντως, ριζοσπαστικού άλμπουμ του Hopper “1984” από το 1973), αλλά που έχει την τέχνη να σε παρασύρει, μέσω του απροσχημάτιστου μελωδικού και αρμονικού του οίστρου.
http://diskoryxeion.blogspot.com/search?q=hugh+hopper. Από το Winnipeg της καναδικής Manitoba, οι Mahogany Frog έχουν όνομα «έτοιμο από καιρό» για progressive rock. «Βαρύ» συγκρότημα, γενικώς, στηριγμένο σε ογκώδη παρατεταγμένα keyboards (στο παλιομοδίτικο, τεχνοκρατικό εξώφυλλο πλήκτρα πετάγονται από κάτι σαν... φρυγανιέρα), το οποίο και με το πέμπτο άλμπουμ του “Do 5” [MJR020, 2008] δεν φαίνεται να το βάζει κάτω. Αποτελούμενοι από τους Graham Epp, Jessie Warkentin ηλεκτρικές κιθάρες, micromoog, farfisa, keys, ηλεκτρικό & ακουστικό πιάνο, τρομπέτα, Scott Ellenberger μπάσο, keys, κρουστά, τρομπέτα και J.P. Perron ντραμς, ηλεκτρονικά, οι Mahogany Frog ξεκινώντας από... βεβαρημένους Yes, ELP και Camel (προσθέστε και δεκαπλασιάστε) οδηγούνται και προς περισσότερο εκλεπτυσμένες καταστάσεις (“Demon jigging spoon”, “Lady Xoc & shield jaguar”), που θα μπορούσε να τους φέρουν κοντά στo neo-prog των Stereolab π.χ. ή των Tortoise. Φυσικά, jazz-rock/fusion, canterbury και avant στοιχεία παρεισφρέουν συχνότατα στα μουσικά τους patterns, κομπλεξάροντας, έτσι, ακόμη πιο πολύ τις από τη... μάνα τους «πυκνές» συνθέσεις. Αποτέλεσμα; Ενώ από τα εννέα, συνολικώς, tracks είναι μόλις τρία εκείνα που ξεφεύγουν από τα 4 ½ λεπτά (το άλμπουμ διαρκεί 47:03), η αίσθηση του γιγαντισμού που αφήνει το “Do 5” είναι διαρκής και μόνιμη. Δίνω μία εικόνα, δεν απορρίπτω... Το progressive rock καλά κρατεί· και όχι μόνο στον Καναδά, αλλά και στην Ιταλία, εκεί όπου η μεγάλη παράδοση στο είδος από τα 70s δεν είναι εύκολο να λησμονηθεί. Οι D.F.A. είναι ένα από τα κορυφαία, σήμερα, σχήματα στη χώρα (στο χώρο τους) και παρότι έχουν ηχογραφήσει και εμφανισθεί εκτενώς στα πάτρια εδάφη το πιο πρόσφατο(;) CD τους “4th” κυκλοφορεί στην Αμερική από την MoonJune [MJR021, 2008]. Δεν είναι ν’ απορείς. Ιάπωνες και Αμερικανοί είναι γνωστοί λάτρεις του είδους. Τετράδα οι D.F.A. (Alberto De Grandis ντραμς, κρουστά φωνητικά, Alberto Bonomi keys, ηλεκτρικό & ακουστικό πιάνο, φλάουτο, Silvio Minella κιθάρες, Luca Baldassari μπάσο), ξεκινούν από ’κει όπου τελείωσαν οι Arti & Mestieri (οι οποίοι βρίσκονται ξανά σε δράση – η Moonjune, μάλιστα, κυκλοφόρησε πριν από λίγα χρόνια ένα δικό τους live στην Ιαπωνία το 2005!), προκειμένου να επαναφέρουν τα κλασικά ιταλικά art/τζαζ-ροκικά vibes ξανά σε χρήση. Περισσότερο μελωδικοί σε σχέση με άλλους, παλαιούς και σύγχρονους, αγγλο-αμερικανούς συνοδοιπόρους, οι D.F.A. με σαφείς αναφορές στο ιταλικό classic-rock, αλλά και στην απίστευτα επιδραστική μανιέρα των Matching Mole και των Hatfield & the North, ξέρουν τον τρόπο να μη μένουν «πίσω», παράγοντας μουσικές που ναι μεν ηχούν τεχνοκρατικές, δίχως όμως να στερούνται ψυχής και πάθους. Πανάξιο το 19λεπτο “Mosoq Runa”. Θα διέπρεπε και στα seventies.