Όσο και να εμφανιζόμαστε σκληροί και αδιάφοροι (εμείς, τα παιδιά του λαού…), φτύνοντας τα καμώματα του jet-set, την πλαστική ζωή, τις μηχανορραφίες, τα συμφέροντα που καθοδηγούν τις σχέσεις, τον οχετό των παρατρεχάμενων, ακόμη και τους παπαράτσι (και κυρίως εκείνους που τους πληρώνουν), πάντα θα υπάρχει ένα όριο, μια γραμμή, πέραν της οποίας, όλα θα εξανθρωπίζονται, όλα θα σμικρύνονται στο μέγεθος του πραγματικού, όλα θα λησμονούνται μπροστά στο… τέλος. Όλα; Σχεδόν όλα.
Ακούγοντας το άλμπουμ των Supercharge “Live at Maxim’s at Tina Onassis Wedding” [GER. Memo Music, 1985], ηχογραφημένο στη γαμήλια δεξίωση της Χριστίνας Ωνάση και του Thierry Roussel, τον Μάρτιο του ’84, και κυρίως βλέποντας τις φωτογραφίες του Herry Dempster στο εξώφυλλο (το φιλί στο back cover, το κόψιμο της τούρτας, το γλέντι) αρχίζει κανείς να νοιώθει λιγάκι άβολα. Δεν είναι μόνον η γνωστή θλιβερή κατάληξη, που σκεπάζει με σάβανο τα πάντα, είναι κυρίως η αίσθηση που αποκομίζεις καθώς βλέπεις (και ακούς) τα «είδωλα» να ενσωματώνονται στην πληκτική αναπαράσταση της ζωής – σ’ εκείνη δηλαδή την οποίαν υποτίθεται ότι προκαθορίζουν. Ουδέν αναληθέστερον τούτου.
Από ποιον λοιπόν να έπεσε η ιδέα , ώστε οι Supercharge, ένα από τα καλά british r&b συγκροτήματα της δεύτερης εποχής (σχηματίστηκαν στο Λίβερπουλ περί το ’73-’74), να καλύψουν μουσικώς το περιώνυμο πάρτυ, το οποίο θα δινόταν στο παρισινό Maxim’s; Δεν γνωρίζω. Φαίνεται όμως πως οι τύποι, εκεί κάπου στα early eighties (όταν τους είχε «απελευθερώσει» η Virgin), είχαν εξελιχθεί σε μία μπάντα «καλοπληρωμένης διασκέδασης», εμφανιζόμενοι σε όλους τους τόπους συνάντησης της high society (ένας τέτοιος ήταν το Maxim’s), προσφέροντας υπηρεσίες σε διάφορους «τζιτζιφιόγκους» και «παραλήδες» της περιόδου. Έπαιξαν για χάρη του διάσημου γερμανού γυναικά (και άλλα τινά) Gunter Sachs στο St.Moritz, συναναστράφηκαν με τον τουρκο-σαουδάραβα dealer «οπλαρχηγό» Adnan Khashoggi, για να τους δώσουν τελικώς την ευκαιρία η Ωνάση και ο Roussel, να αποτυπώσουν στο βινύλιο τον… δημιουργικό τους οίστρο. 
Θυμάμαι τους Supercharge στην Αθήνα, πριν από 10-11 χρόνια, σ’ ένα πάρτυ για… φτωχούς, και κυρίως θυμάμαι τη θηριώδη φιγούρα του Albie Donnelly, του σαξοφωνίστα που ηγείται του γκρουπ για περισσότερο από 35 χρόνια. Διασκεδαστές, οπωσδήποτε, οι βρετανοί μουσικοί ήξεραν (και ξέρουν) να αναπαράγουν μερικά από τα καλύτερα jump-blues και r&b της ιστορίας, φτιάχνοντας κέφι και ατμόσφαιρα. Το ίδιο πάνω-κάτω ρεπερτόριο είχαν κατά νου και για το γάμο. Κομμάτια των Eddie “Cleanhead” Vinson, Jerry LaCroix, Fats Domino, Booker T. Jones και ακόμη το “Caldonia”, το “Shake, rattle and roll” και κυρίως τον country ύμνο “You are my sunshine” του Jimmy Davis, τον οποίον οι φίλοι μας τον έκαναν σαν τα… r&b μούτρα τους – με το όλο στυλ να παραπέμπει στις ανάλογες dance ομάδες των sixties, και κυρίως στους Zoot Money’s Big Roll Band. 
Στο κλου της βραδιάς ο Donnelly (ο καράφλας με το μούσι) και όχι η Χριστίνα, θ’ ανέβει στο τραπέζι, κάνοντάς τα όλα λίμπα…
Καλησπέρα και από εδώ . Από εβδομάδα το Supercharge “Live at Maxim’s at Tina Onassis Wedding” θα το έχω στα χέρια μου. Τον πήρα με μια μικρή επιφύλαξη γιατί με τα 80’ς στο χώρο της jazz,soul μαύρης τέλος πάντων μουσικής έχω μεγάλο πρόβλημα με τις “ professionals – καλογυαλισμένες “ παραγωγές και τις ζωντανές ηχογραφήσεις . Θα σου πω εντυπώσεις πάντως μετά το άκουσμα . Πολύ ωραίο και το Post για το Hear, O Israel - A Prayer Ceremony In Jazz είναι “απολαυστικός” δίσκος . Αυτός ο Trunk είναι όλο εκπλήξεις .
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει, δεν είναι καμιά δισκάρα το "Onassis Wedding". Έχει ένα-δυο κομμάτια που ξεχωρίζουν, αλλά το σύνολο δε λέει πολλά. Φυσικά, αυτό δε μειώνει την αξία του... Εννοώ, την αξία τού να γράψει κάποιος (ο οποιοσδήποτε) ένα ωραίο κείμενο. Βαλάντη, αγοράζω δίσκους και γι' αυτό το λόγο. Να υπάρχει "θέμα" δηλαδή, πέραν της μουσικής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔηλαδή πώς να το πω... Αν δεν έβλεπα αυτό το εξώφυλλο και βεβαίως εκείνον τον τίτλο, δεν θα το αγόραζα το άλμπουμ... Αν και οι Supercharge στα live σκίζουν. Τους είχα δει πριν καμμιά 10αριά χρόνια...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι λογικό αυτό λες άλλωστε είναι και η δουλεία σου αυτή την οποία σημειωτέον να πω σαν αναγνώστης την κάνεις πολύ καλά και ένας από τους λόγους που αγοράζω το Jazz & Jazz είναι αυτός. Όλοι έχουμε αγοράσει “ άκυρα “ δισκάκια και από καλούς μουσικούς μάλιστα μόνο και μόνο επειδή έχουν ωραίο art work ένας λόγος παραπάνω εσύ που είναι και δουλεία σου . βέβαια με την ευκολία του internet πλέων έχεις την ευχέρεια να ακούσεις κάτι πριν το αγοράσεις και ας έχει καλό cover το δισκάκι . Να πω ακόμα ότι δεν είμαι από τους τύπους άσχετα αν αυτή την εντύπωση σου έχω δώσει της τελευταίες μέρες που κάθονται και spamάρουν σε blogs ακόμα και στο nakedsides τα post μου είναι πολύ λίγα και ο Ζώης είναι φίλος μου χρόνια. Αλλά όταν εκτιμάς κάποιους ερευνητές δημοσιογράφους με τους οποίους μπορείς να έχεις και προσωπική συνομιλία λόγου blog αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Στη τελική κανείς δεν τα ξέρει όλα και η ανταλλαγή απόψεων και γνώμεων με ανθρώπους που κατέχουν το άθλημα είναι που σε βάζει στο τριπακι του ψαξίματος και της έρευνας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς πω λοιπόν, Βαλάντη, αφορμής δωθείσης, πως αν από έναν δίσκο δεν βγαίνει κείμενο, στο μυαλό μου κατ' αρχάς - κείμενο, που μπορεί να μην εμφανιστεί ποτέ στο χαρτί ή, τώρα, στο blog - δεν τον αγοράζω. Πρέπει ο δίσκος, το CD, η κασέτα, οτιδήποτε, να τοποθετείται κάπου μέσα μου. Να με πιάνει. Καταλαβαίνεις τι εννοώ... Βάσει αυτού του σκεπτικού έχω αγοράσει δίσκους στραβούς, σπασμένους, χωρίς εξώφυλλο, με σχισμένο εξώφυλλο, βρώμικους κλπ., κλπ., απλώς γιατί μπορώ να στηρίξω επάνω τους τις σκέψεις μου. Ποτέ δεν μ' ενδιέφερε μια συλλογή, με την τυπική έννοια του... μοναχοφάη. Μ' ενδιαφέρουν οι λόγοι, που κρύβονται πίσω της. Εξάλλου, ποτέ δεν σταματάς να σκέφθεσαι - ακόμη κι όταν ακούς...
ΑπάντησηΔιαγραφή