YEZDA URFA – FORTUNE TELLER American laments and screams

Δύσκολη περίπτωση το progressive rock στην Αμερική των mid-seventies (και οποτεδήποτε άλλοτε). Προσανατολισμένοι προς την κοινωνία – χοντρές γραμμές γράφω τώρα – και σ’ ένα τραγούδι με σαφή ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά, οι Αμερικανοί άφησαν την τεχνοκρατική λαίλαπα να σαρώσει την Ευρώπη, εμμένοντας στα δικά τους... for the mind and body τραγούδια. Εξαιρέσεις υπήρξαν· οι λιγότερο γνωστοί Happy The Man, οι απολύτως γνωστοί Kansas. Οι Yezda Urfa ήταν μία ακόμη prog-rock american band, το πρώτο άλμπουμ της οποίας “Boris” [Private, 1975] έχει φθάσει να χτυπάει μέχρι και διχίλιαρα στο eBay (περί τέτοιας σπανιότητας πρόκειται). Τούτο το LP επανεξέδωσε πέρυσι με σέβας η Anazitisi Records σε 500 κόπιες, προσφέροντας extra 45άρι που παίζει στις 33 1/3 στροφές (rec.1977), 8σέλιδο Α4 booklet, συν αφισέτα. Κρίνοντάς το «διεθνώς» και όχι «αμερικανικώς», το “Boris” θα μπορούσε να είχε ηχογραφηθεί στην Ιταλία, την Ισπανία, ή τη Λατινική Αμερική των μέσων του ’70, έχοντας κατορθώσει να ενσωματώσει περισσότερο μελωδικά και λιγότερο radical στοιχεία. Αν και, προσωπικώς, τους ακούω συχνά «ίδιους» με τους Αργεντίνους Crucis, ειδικώς τον πρώτο δίσκο τους (δεν το λέω για να τους υποτιμήσω), εντούτοις είναι η φωνή του Rick Rodenbaugh που αφήνει έναν «αέρα» Jon Anderson, καθώς και τα πλήκτρα του Phil Kimbrough που σε πάνε κατ’ ευθείαν προς... Yes μεριά. Ωραίες συνθέσεις, που κυλάνε (σημαντικό αυτό – καθότι οι Yes είχαν ήδη «παραδώσει οπλισμόν» με το “Relayer”) και με «αμερικανιές» μέσα (“Texas Armadillo”), οι οποίες, 34 χρόνια μετά, έρχονται ν’ αναζητήσουν κάτι... από ’κείνο που δεν απέλαβαν στην εποχή τους. Θα το βρουν; Και αν το να παίζεις progressive rock στην Αμέρικα των mid-seventies δεν σου έδιδε και πολλές δυνατότητες διαφυγής, το να παίζεις το 1978 «καθαρό», «αγνό» rock n’ roll, με sixties διάθεση, όταν τα πάντα σκέπαζε η disco, ήταν κάπως σαν... στον κόσμο σου (no problem). Τέσσερις Αμερικανοί κι ένας Ρώσος σχηματίζουν τους Fortune Teller στη Βαλτιμόρη και με τα χίλια ζόρια καταφέρνουν να ηχογραφήσουν το άλμπουμ “Inner-City Scream” [RMT], το οποίο ξανατυπώνει τώρα η Anazitisi (κι εδώ 500 αντίτυπα, συν 4σελιδο ένθετο). Με τα vibes να κατευθύνονται στη ψυχή σου, αποτυπωμένα λες σαν σε τούνελ με εξωτερικό μικρόφωνο, οι πέντε Fortune Teller απλώνουν τα... κλασικά στιχάκια τους (φασματικά κορίτσια και άλλα της... συγγνώμης, η αναζήτηση προορισμού και ταυτότητας στη ζωή, η φυγή-ταξίδι, η αγωνία για το αύριο), πάνω σε καλολαδωμένους rock ρυθμούς (αυτό το “All along the watchtower” βρε παιδί μου – εκατοντάδες τραγούδια έχουν βασιστεί στ’ ακόρντα του, εδώ το “Looking-glass world”), κατορθώνοντας το βασικό· να συγκινήσουν με την ερασιτεχνικού τύπου ειλικρίνειά τους, εμμένοντας, φύσει, στην αυστηρότητα του στοιχειώδους.