ΓΙΩΡΓΟΣ

Πάνε πολλά χρόνια από τότε που στριμωχνόμουν σε ουρές για να δω μια ταινία. Αν μιλάμε για κινηματογράφο, περιμένω να μπω, κάπου, κάποια στιγμή, τελευταίος, σε «άσχετη» προβολή, για να είμαι περίπου μόνος… Απλώνομαι, ησυχάζω και παρακολουθώ. Κάπως έτσι είδα, απόψε, τη «Στρέλλα». Έχουν ήδη γραφεί πολλά για την ταινία, γι’ αυτό δεν πρόκειται να κάνω κριτική, ούτε να κουράσω. Θα πω μονάχα μια γνώμη, δυο λόγια… τα οποία απευθύνονται, βασικά, σε όσους την είδαν.
Πρωταγωνιστής στην ταινία, και τραγικό πρόσωπο συνάμα (με την έννοια που είχαν τα τραγικά πρόσωπα στην αρχαιότητα, όχι με την ανόητη "τραγικότητα" των ΜΜΕ - μία μάνα που κλαίει, ας πούμε, για το σκοτωμένο της παιδί δεν στοιχειοθετεί τραγικό πρόσωπο) δεν είναι η Στρέλλα, αλλά ο αποφυλακισμένος πατέρας (Γιώργος). Αυτός είναι ο άξονας γύρω από τον οποίον κατανέμεται το δράμα. Χωρίς την «αποκατάσταση» του πατέρα δεν θα μπορούσε να τελειώσει το φιλμ και σωστά κατ’ εμέ, και με σκηνοθετική έμπνευση θα προσέθετα, η «Στρέλλα» δεν ολοκληρώνεται εκεί όπου θα περίμενε ο καθείς (ο ποδαρόδρομος στο Μεταξουργείο), αλλά λίγο πιο μετά… όταν ο πατέρας θα επιλύσει, εν τέλει, το δικό του αίνιγμα-Rosebud – μία Disney φωτογραφία από ένα παλιό viewmaster, που του αναστατώνει ύπνο, ενύπνιο και ξύπνημα μαζί –, μέσω μιας «ηλίθιας» πρωτοχρονιάτικης γιορτής. Όλα τα υπόλοιπα είναι περίπου γνωστά από την εποχή του Σοφοκλή.
Αληθινή ταινία, σπουδαία σχεδόν.