MOOP, BEND THE FUTURE, SOUNDS OF NEW SOMA το σύγχρονο rock, όπως το καταγράφει η γερμανική Tonzonen Records

MOOP: Ostara [Tonzonen Records, 2021]
Οι Moop προέρχονται από το Πουατιέ της Γαλλίας και είναι τρεις. Ο William Brandy βαρύτονο σαξόφωνο, ο Julien Coupet κιθάρα και ο Erwin Toul ντραμς. Γενικώς θα χαρακτηρίζαμε τους Moop ως ένα «βαρύ» ροκ συγκρότημα, χωρίς μπάσο, αλλά με βαρύτονο σαξόφωνο στο setting του, που κινείται σε avant και αυτοσχεδιαστικούς δρόμους, με αναφορές στα παλαιό R.I.O. και zeuhl, ιδωμένα όμως όλα τούτα μέσα από μια σύγχρονη οπτική.

Το κυρίαρχο χαρακτηριστικό τού ήχου των Moop είναι το «βάρος». Η μπάντα παίζει πραγματικά δυνατά, ακόμη και στις πιο «χαλαρές» στιγμές της, με τον ήχο της να αναπτύσσεται σε επίπεδα, «μπροστά», «πίσω», με την δουλειά στο «πίσω» να είναι καθηλωτική, ανεξαρτήτως τού τι συμβαίνει «μπροστά» – αν πρωταγωνιστεί, δηλαδή, η κιθάρα ή το βαρύτονο.
Φυσικά και τα ομαδικά παιξίματα είναι τρομερά (ό,τι λέει η λέξη), στις φάσεις όπου και τα τρία όργανα αποφασίζουν να βγουν στο πρώτο επίπεδο, παράγοντας ένα είδος «θορύβου», ελαφρώς εκλεπτυσμένου και δουλεμένου, που λειτουργεί εκτονωτικά.
Υπάρχουν υπαινιγμοί, όμως, και προς το post-rock, χωρίς να είναι, πάντως, πολλοί και εκτεταμένοι, όπως και άλλοι που σχετίζονται με το μινιμαλιστικό πνεύμα, με μιαν ψιλή αίσθηση... 4AD.
Όλα αυτά όμως, και άλλα ενδεχομένως, δεν είναι ποτέ ξερά και ξεκομμένα στο “Ostara”, ένα άλμπουμ συμπαγές, σκοτεινό ανά σημεία, με συνεχή οργανικά ντεμαράζ, ικανό να δημιουργήσει περιβάλλον και ατμόσφαιρα.
Κάτι πολύ σημαντικό για ένα ροκ LP/CD αυτού του τύπου, που δεν θέλει να λειτουργεί (δεν θέλουν οι μουσικοί του να λειτουργεί), μέσα σ’ ένα πλαίσιο αυτo-αναφορικότητας.

BEND THE FUTURE: Without Notice [Tonzonen Records, 2021]
Καινούριο συγκρότημα είναι οι Bend The Future. Γάλλοι από την Γκρενόμπλ (τουλάχιστον εκεί είναι η βάση τους), που βρέθηκαν μαζί στις αρχές του 2019, έχοντας ήδη ένα άλμπουμ στην κατοχή τους – με το παρόν “Without Notice” να αποτελεί  την δεύτερη κατάθεσή τους. Μέλη των Bend The Future είναι οι Can Yıldırım φωνή, κιθάρες, μπάσο, σύνθια, Nemo Pawlowski σοπράνο σαξόφωνο, Pierre-Jean Ménabé άλτο σαξόφωνο, Samy Chëbre πιάνο, σύνθια, Rémi Pouchain μπάσο και Piel Pawlowski ντραμς, με το άλμπουμ τους “Without Notice” να κινείται σε σύγχρονες progressive rock φόρμες.
Το «σύγχρονες» σημαίνει πως εδώ δεν παρατηρούνται early seventies prog αναμασήματα. Ο ήχος είναι αρκετά ντελικάτος, θυμίζοντας, κάπως, τα περισσότερα λυρικά γαλλικά και ιταλικά συγκροτήματα των μέσων του ’70 ή ακόμη και τα καναδικά τύπου Harmonium. Δεν υπάρχουν, δηλαδή, οι «κόντρες» κιθάρας-πλήκτρων, ούτε τα μακροσκελή σόλι. Τα πράγματα είναι πιο σφιχτά, από συνθετικής πλευράς, πιο οριοθετημένα, με το κύριο βάρος να δίνεται στις συνθέσεις αυτές καθ’ αυτές και όχι στις προσωπικές καταδείξεις.
Ως εξαμελές συγκρότημα, οι Bend The Future διαθέτουν πολλές τυπικές δυνατότητες για να χτίσουν τον ήχο τους, τις οποίες γενικώς δεν απεμπολούν. Εκμεταλλεύονται με ωραίο τρόπο τα δύο σαξόφωνα βασικά, το άλτο και το σοπράνο, με τις κιθάρες και τα πλήκτρα να κάνουν αρκετά καλή δουλειά, και με το ρυθμικό τμήμα να είναι αρκετά στιβαρό, συμμετέχοντας εξ ίσου στην διαμόρφωση του ήχου, και του κλίματος τού δίσκου.
Τα περισσότερα tracks (επτά, συνολικώς, περιλαμβάνει το “Without Notice”) είναι ορχηστρικά, αλλά κι εκεί όπου υπάρχει τραγούδι αυτό δεν είναι κυρίαρχο. Άρα, κατά βάση, έχουμε ένα συγκρότημα, που δίνει μεγάλο βάρος στις συνθέσεις, τις οποίες φροντίζει να διανθίζει με ποικίλες εναλλαγές και βασικά με αναφορές – που δεν είναι άμοιρες της καταγωγής των μελών του. Για παράδειγμα τα oriental περάσματα, και κάποια ρυθμικά patterns, είναι προφανώς η πιο ειδική συνεισφορά τού Can Yıldırım, ενώ υπάρχουν και στοιχεία jazz (λυρικά κατά το μάλλον ή ήττον), που προσφέρουν στον ήχο των Bend The Future μιαν ιδιαίτερη ηχοχρωματική ποικιλία.
Μπορώ να γράψω και για μιαν έκπληξη, που ένιωσα, στην εισαγωγή ενός track, που μου θύμισε κάτι πολύ παλιό από Νίκο Παπάζογλου, αλλά δεν θα το επεκτείνω, γιατί δεν έχει ιδιαίτερο νόημα αυτή τη στιγμή...
Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση!

SOUNDS OF NEW SOMA: Trip [Tonzonen Records, 2021]
Δύο Γερμανοί είναι οι Sounds of New Soma (έχουν την έδρα τους στο Krefeld), o Alexander Djelassi και ο Dirk Raupach, και παρά το γεγονός πως υπάρχουν σαν σχήμα-ντούο, μόλις οκτώ χρόνια, στο discogs καταγράφονται δέκα άλμπουμ τους και άλλα τέσσερα singles και EPs (άπαντα στην Tonzonen Records). Η κατεύθυνση που κινούνται οι Sounds of New Soma είναι η ηλεκτρονική / kraut-ική, με το πιο πρόσφατο άλμπουμ τους, το “Trip”, που κυκλοφορεί σε LP, CD και digital, να αποτελείται από ένα μόλις track, 43 λεπτών, το οποίον αποκαλείται φυσικά “Trip” [ή “Trip (Part 1)” και “Trip (Part 2)”, για το βινύλιο].
Οι Sounds of New Soma είναι ένα παράξενο ντούο. Δεν έχουν σχέση, δηλαδή, με άλλα kraut-ικά ντούο, από το παρελθόν, όπως εκείνα των Witthüser & Westrupp (Bernd Witthüser και Walter Westrupp), των Kalacakra (Claus Rauschenbach και Heinz Martin), των Flute & Voice (Hans Brandeis και Hans Reffert) ή των Neu! (Klaus Dinger και Michael Rother). Έχουν το δικό τους ύφος, το δικό τους στυλ, ενταγμένο, κάπως χαλαρά θα έλεγα μέσα στην παράδοση του kraut, προσφέροντας στο “Trip”, ένα αρκετά οριοθετημένο track, όσον αφορά στο «χάσιμό» του, που στηρίζεται στα keyboards βασικά, τα οποία είναι συχνά κάπως... κομπιουτεριζέ, καθώς δεν διαθέτουν τα αναλογικά ηχοχρώματα των seventies –δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς προγράμματα χρησιμοποιούν οι Γερμανοί και πόσος αναλογικός ήχος χωράει στο “Trip”–, κατακρατώντας πάντως μια κοσμική αύρα.
Ανά σημεία, το “Trip” φέρνει στη μνήμη μας το “Departure From The Northern Wasteland” [Warner Bros, 1978] του Michael Hoenig, αν και μπορείς να διαπιστώσεις και άλλες αναφορές (από Klaus Schulze π.χ.), χωρίς ποτέ αυτές οι αναφορές να είναι δυναστευτικές για το ντούο.
Περαιτέρω η χρήση σαξοφώνων, ακουστικών κιθαρών κ.λπ. προσθέτει «πόντους» στην... ηχητική προσωπικότητα των Sounds of New Soma, που έχουν τον τρόπο, με το ένα και μοναδικό κομμάτι τους, να κρατούν σ’ ένα καλό επίπεδο το ενδιαφέρον.
Επαφή: www.tonzonen.de