ΠΑΥΛΟΣ ΔΑΜΙΑΝΙΔΗΣ κοπάνα

Ο Παύλος Δαμιανίδης είναι ένας νέος τραγουδοποιός (νέος και στην ηλικία), που παράτησε τη σχολή του, για να μπλέξει με την τραγουδοποιία. Έτσι διαβάζουμε στο booklet τού πρώτου CD του – επί λέξει «μια κοπάνα που έκανα απ’ τις σχολές και τα πτυχία, για να ασχοληθώ με τη μεγάλη μου αγάπη, τα τραγούδια». Εγώ, και το λέω από την αρχή, δεν είμαι καθόλου πεπεισμένος για την επιλογή τού Π. Δαμιανίδη. Φυσικά, δεν μου πέφτει λόγος, ο άνθρωπος είναι ελεύθερος για να αποφασίσει ό,τι θέλει, όμως κρίνοντας απ’ αυτά που ακούω στο περιποιημένο εικαστικώς κ.λπ. άλμπουμ του «Κοπάνα» [Ιδιωτική Έκδοση, 2021], λέω «όχι».

Βεβαίως, ο Δαμιανίδης είναι ένας νέος άνθρωπος, όπως είπαμε, με όλα τα χρονικά περιθώρια μπροστά του, προκειμένου να καλλιεργήσει το όποιο ταλέντο του στον τομέα που φαίνεται να αγαπάει περισσότερο, όμως θα πρέπει να το κάνει αυτό με αυταπάρνηση και με πολλή-πολλή δουλειά.
Όλα είναι μέτρια στην «Κοπάνα» του – θέλω να είμαι επιεικής μαζί του, και δεν θέλω να χρησιμοποιήσω πιο αρνητικό χαρακτηρισμό, αλλά από την άλλη δεν θέλω, ούτε και πρέπει, να τον χαϊδέψω.
Ο Δαμιανίδης πρέπει να σπουδάσει φωνητική, να μάθει να τραγουδάει, γιατί δεν ξέρει. Πρέπει, επίσης να μελετήσει μουσική, να μάθει βασικούς κανόνες της σύνθεσης, να ασχοληθεί πολύ σοβαρά με τον στιχουργικό λόγο του, κι ένα σωρό κι ακόμη... Είπαμε, χρήζει πολλής δουλειάς σε όλα τα επίπεδα.
Τα τραγούδια του παραπαίουν. Όχι γιατί είναι a priori κακά, αλλά γιατί ο ίδιος βιάστηκε να τα δημοσιοποιήσει. Λάθεψε δε και στις γυναικείες φωνές, που τοποθέτησε δίπλα του, για να «ανεβάσει» και να «διορθώσει» κάπως τα φωνητικά του. Ακόμη και σ’ αυτό. Αλλά και αυτό εντάσσεται σε μια γενικότερη ανεπάρκεια... οπότε δεν παραξενεύει.
Ίσως το πιο ελπιδοφόρο στοιχείο της τραγουδοποιίας τού Δαμιανίδη να είναι κάποια μελωδικά σπαράγματα –ούτε καν ολάκερες μελωδίες, που να συνιστούν ένα έστω απολύτως ενδιαφέρον τραγούδι–, κάποια μικρά μέρη από ορισμένα τραγούδια του. Τα κουπλέ ας πούμε από το «Θέλω να κάνω λάθος», κάποια μέρη από το «Ζήσε γι’ απόψε» και το «Μου λείπεις εσύ»...
Τώρα, να πούμε πως το ύφος του είναι εκείνο της ποπ-ροκ μπαλάντας (διάβαζε Φοίβος Δεληβοριάς π.χ.) δεν σημαίνει κάτι. Γιατί το θέμα, εδώ, δεν είναι το ύφος, αλλά το... βάθος. Το οποίον είναι... ξέβαθο.
Κασμά και φτυάρι συστήνω στον Δαμιανίδη. Να σκάψει... μέσα του και έξω του προς πάσα κατεύθυνση, αν θέλει στην επόμενη δουλειά του να υπερβεί έναν πρώτο λόφο. Δεν αρκεί, εν τω μεταξύ, ούτε ο αυτοσαρκασμός, ούτε το να αναγνωρίζεις τα μειονεκτήματά σου (συμβαίνει αυτό με κάποια στιχάκια, στο «Είμαι αυτός»). Πρέπει να έχεις τον τρόπο να σβήνεις τα μειονεκτήματα, να τα ακυρώνεις, και να τοποθετείς στη θέση τους τα προτερήματά σου. Μόνον έτσι θα πας πιο πάνω...
Επαφή: www.facebook.com/paul.damianidis1