ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 364

24/4/2021
Ο Σάκης Ζαρίφης είναι ο γιος τού μικροκακοποιού Γιώργου Ζαρίφη, που ξεψυχώντας είπε στον ανακριτή Νίκο Φαναριώτη (Κούρκουλος) πως ο ίδιος (ο μικροκακοποιός) είχε σκοτώσει τον Ρένο Βενέτη, άντρα της Ελβίρας Βιάσκου-Βενέτη (της δυναστείας των Βιάσκων). Είχε πει ψέματα, ήταν ετοιμοθάνατος κι είχε πάρει το φόνο πάνω του με αντάλλαγμα φράγκα (από τους Βιάσκους), που θα βοηθούσαν την οικογένειά του να ξεκολλήσει από την φτώχεια. Έτσι είχε βρεθεί με μηχανάκι ο Σάκης, και αργότερα η οικογένεια με διαμέρισμα.
Ο... ατίθασος Νίκος Παπαναστασίου, που δεν πήγαινε τους μπάτσους με τίποτα, γιατί θυμόταν από μικρός να τραβολογάνε τον πατέρα του για ψύλλου πήδημα, στον καλύτερο κινηματογραφικό ρόλο της καριέρας του... σ’ ένα σενάριο τού Νίκου Φώσκολου, βγαλμένο από την πουτάν@ τη ζωή.
Από την ηθική λεηλασία και τους εκβιασμούς που υφίστανται οι φτωχοδιάβολοι, όταν πέφτουν στα νύχια των δυνατών και των φραγκάτων.
Με Φόβον και Πάθος...
https://www.youtube.com/watch?v=dOxKR4fecvo

24/4/2021
Δεν ήμουν ποτέ φαν της Milva. Βασικά δεν μου άρεσε. Σ’ αυτό το καμπαρέ-στυλ, που συχνά εκινείτο, με στοιχεία tango, ακόμη και «μπρεχτικά», οι Γερμανίδες ήταν άπιαστες. Η Milva δίπλα τους δεν φτουρούσε...
Δεν μου άρεσαν ούτε τα τραγούδια της με τον Μικρούτσικο (παρότι μερικές μελωδίες ήταν ωραίες), ούτε οι διασκευές της σε Θεοδωράκη. Άλλες Iταλίδες, όπως η Ίβα Τζανίκι, ήταν κλάσεις ανώτερες σ' αυτό...
Το μοναδικό LP της Milva που έχω είναι εκείνο το γερμανικό, που είχε κάνει με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου, το “Ich Hab' Keine Angst” (1981), το οποίο είχα αγοράσει κάποτε λόγω Vangelis. Δυστυχώς δεν το θυμάμαι καθόλου τώρα – και για να μην το θυμάμαι σημαίνει πως δεν θα μου έκανε κάποια ειδική εντύπωση.

Θυμάμαι επίσης πως παλιά, από τα έιτις, έβλεπα συνέχεια στα δισκάδικα ένα LP της μ’ ένα ωραίο pop art cover, το “Tango”, σ’ εκείνη τη σειρά με τα «τσακισμένα» εξώφυλλα, αλλά δεν πήγε ποτέ το χέρι μου για να το αγοράσω. Έλεγα... tango θ’ ακούσω τώρα; Μπορεί και να έκανα λάθος...
Σε τελείως προσωπικό επίπεδο το μοναδικό τραγούδι της Milva, που έχω και φχαριστιέμαι είναι η διασκευή της στο εκπληκτικό “Little man” του Sonny Bono, που το ακούω από την φοβερή «ελληνική» συλλογή “Cantasessanta Vol. 1 & 2”, που έχει μέσα μόνο ιταλικά ποπ αριστουργήματα.
Τέλος πάντων... θέλω να ψάξω περισσότερο το ρεπερτόριο τής Milva, γιατί, το ομολογώ, την είχα πάρει με στραβό μάτι από παλιά... και ίσως το κάνω, κάπως (γιατί δεν έχω και πολύ χρόνο), με αφορμή το θλιβερό γεγονός...
https://www.youtube.com/watch?v=Wt0EQMIa02w

24/4/2021
>>Οι 40-49 είναι «γενιά ΠΑΣΟΚ» και διψάει για εμβόλιο - Ποια είναι η γενιά που έζησε τα 80s και 90s στα παιδικά και εφηβικά της χρόνια;<<
Και απαντά ο ίδιος ο δημοσιογράφος της A.V. με μία λαίλαπα ανοησιών του στυλ...
>> - Είδαμε τον τελικό του ’87 και καταλαβαίναμε τι βλέπουμε!
- Θυμόμαστε την αγκωνιά του Τσατσένκο στον Γιαννάκη.
- Είδαμε Ντέταρι και Προτασόφ, Σαραβάκο και Ζάετς.
- Κάθε Πέμπτη είχε Γκάλη.
- Είδαμε live (στην ΕΡΤ) το γκολ του Μαραντόνα με το χέρι.
- Πίναμε νερό από το λάστιχο και τα καλοκαίρια επιστρέφαμε στο σπίτι αργά τη νύχτα χωρίς να μας ψάχνει κανείς.
- Ζήσαμε καύσωνα χωρίς κλιματισμό.
- Είδαμε Φρουτοπία, Μικρό μου Πόνυ, Thundercats και τον Αλφ τον εξωγήινο.<<
Με εκνευρίζει αφόρητα η nostalgia, όπως και η «ελαφρά δημοσιογραφία» αυτού του στυλ, που είναι γλυκερή, ανούσια, ευκαιριακή, «λίγη», χαζοχαρούμενη και στη βάση της αντιδραστική.
Μ’ ενδιαφέρει το παρελθόν, ναι, στη βάση τού να μπορώ να το δω κριτικά, και μόνο. Αν μπορώ. Αν έχω τον τρόπο να το κάνω.
Δεν βλέπω καμία ουσία στο ότι παρακολουθούσα «Μπόζο» και «Παράξενο Ταξιδιώτη» στα early seventies, ούτε στο ότι διάβαζα Σεραφίνο και Τιραμόλα ή άκουγα Τόλη από το ραδιόφωνο και τόσα άλλα... άπειρα άλλα...
Ουσία βλέπω μόνο, όταν θα έρθει η ώρα –αν έρθει ποτέ– να γράψω κάτι για τον Σεραφίνο ή για τον Τιραμόλα, που να έχει αξία τώρα.
Σιχαίνομαι να νοσταλγώ, αλλά μου αρέσει να θυμάμαι. Είναι άλλο αυτό. Τελείως άλλο...

24/4/2021
Ενάμισης μήνας μετά το τροχαίο έξω από τη Βουλή, δηλαδή μετά από το έγκλημα, και κανείς δεν ξέρει σήμερα σε τι σημείο βρίσκεται το εν λόγω θέμα. Μέχρι και συνοδηγός απεδείχθη πως ήταν μέσα στο αυτοκίνητο, κάτι που αποσιωπήθηκε για πάνω από ένα μήνα...
Κι επειδή εμείς με τον λαϊκισμό δεν έχουμε κανένα πρόβλημα... αυτή είναι μια από τις πιο βρώμικες ιστορίες, στις οποίες μπλέχτηκε εσχάτως το «μητσοτακέικο».
>>Το όνομα του οδηγού δεν έγινε ποτέ γνωστό, η ύπαρξη συνοδηγού αποσιωπήθηκε, δεν είναι γνωστό αν γίνεται κάποια έρευνα, αν ζητήθηκαν -έστω με καθυστέρηση- καταθέσεις, αν λογοδότησε ο αστυνομικός που προπηλάκισε αυτόπτη μάρτυρα, αν υπέστη κάποια κύρωση ο ανεύθυνος οδηγός, αν έστω απολογήθηκε, αν... ο,τιδήποτε.<<

24/4/2021
Είναι εκπληκτικοί! Επιβεβαιώνουν γιατί το μπουζούκι είναι εθνικό όργανο, και θα παραμείνει τέτοιο όσο θα υπάρχουν τέτοιοι παιχταράδες...
(κι ας μην υπάρχουν πλέον Τσιτσάνηδες)
https://www.youtube.com/watch?v=JpziL2Uai54

23/4/2021
Προσέξτε τους γελοίους τι γράφουν στους τίτλους, για τη μάσκα!

Βέβαια άμα πατήσεις το λινκ και διαβάσεις θα δεις πως μιλάνε για συσκευή αερισμού, θετικής πίεσης, που είναι κάτι τελείως διαφορετικό και που ενδείκνυται για πάσχοντες από υπνική άπνοια... αλλά αυτό δεν είναι σίγουρο πως θα το καταλάβουν όσοι δουν τους τίτλους ή διαβάσουν. Ρίχνουν άδεια κι ό,τι πιάσουνε...

23/4/2021
Ακαταδίωκτοι... Γιώργος Στρατηγάκης – Πέτρος Ζαρκάδης. «Το Νησί της Αμαρτίας» (1973).

23/4/2021
Και τα μέλη τού ΤΧΣ, εκτός από τους «εμπειρογνώμονες» τής κόβιντ, έχουν το «ακαταδίωκτο», αν αυτό λέει κάτι...
Απανωτά μέτρα υπέρ του «ψεκασμού» των Ελλήνων...

23/4/2021

Δεν τους έλαβα ποτέ σοβαρά υπ’ όψιν μου τους «ειδικούς» και ποτέ δεν συμμερίστηκα τις απόψεις τους. Ούτε όταν μας έκλειναν μέσα, ούτε τώρα που αρχίζουν να μας βγάζουν σιγά-σιγά έξω. Το πώς θα προστατέψω τον εαυτό μου είναι αποκλειστικά δικό μου θέμα – και μόνο.

22/4/2021
Εκπληκτικό ηλεκτρονικό άλμπουμ! Κορυφαίο!
Θα πρέπει να το ακούσει κανείς ολόκληρο, για να το εκτιμήσει, αλλά αρκεί κι αυτό το κομμάτι...
[από Agitation Free ο Michael Hoenig]
https://www.youtube.com/watch?v=1j9MU2Xbsik

22/4/2021
Κι άλλος electro καλπασμός, μετά τους Depeche Mode που ρίξαμε στο προηγούμενο ποστ. Αυτό δεν το αγόρασα ποτέ, γιατί το είχε κολλητός και το άκουγα από κείνον. Μέσα ’80 τώρα... Propaganda…
https://www.youtube.com/watch?v=O-kB6nuoCcg

22/4/2021
Αντέγραψε τον εαυτό του στο “Don’t go” o Vince Clarke ένα χρόνο αργότερα με τους Yazoo, αλλά αυτό μ' αρέσει περισσότερο...
[είχα και το LP, ελληνικό, αλλά όχι πλέον...]
https://www.youtube.com/watch?v=ZRqLZiWAdB0

22/4/2021
Ήταν να παίξουν οι Βρετανοί Equals στην Γιουγκοσλαβία τον Νοέμβριο του ’71 (μάλλον χωρίς τον Eddy Grant τότε), οι συναυλίες είχαν αναγγελθεί, αλλά επειδή δεν τα βρήκανε τελικά στα φράγκα με τους κομμουνιστές οι συναυλίες ματαιώθηκαν.
Οι χίπιδες όμως του Νόβισαντ, όταν άκουσαν το νέο, εξεγέρθηκαν, τα σπάσανε (μέσα κι έξω από την αίθουσα, που επρόκειτο να γίνει το λάιβ) κι επειδή η αστυνομία δεν μπορούσε να τους συγκρατήσει, επενέβη ο στρατός!
Παρά ταύτα η ροκ σκηνή αναπτυσσόταν γοργά στη χώρα και προς πάσα κατεύθυνση. Και κάπως έτσι οι Deep Purple θα έπαιζαν σε Βελιγράδι και Ζάγκρεμπ, το 1975...

Για τα επεισοδιάκια στην Ελλάδα, στη συναυλία των Stones, τον Απρίλη του ’67, που είχαν ως αποτέλεσμα να «αποκλειστεί» (εδώ γελάμε!) η χώρα από τον ροκ χάρτη για 13 χρόνια... ή και για 15 ή και για 20, τα είπαμε σε προηγούμενο ποστ...