ΕΙΡΗΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΙΔΗ μία πολύ σοβαρή τζαζ τραγουδίστρια και τραγουδοποιός, στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ της

Η Ειρήνη Κωνσταντινίδη (Ιrini Konstantinidi) είναι μία πολύ σοβαρή τζαζ τραγουδίστρια και τραγουδοποιός. Αυτό το ξέρουν οι φίλοι της, που την παρακολουθούν χρόνια τώρα στις ζωντανές παραστάσεις της – κάτι που έχει περάσει, πάντως, και στην δισκογραφία, μέσω του συγκροτήματος στο οποίο συμμετείχε παλαιότερα, των Wonder-fall Quartet. Η γνώμη μου είναι πως μια τραγουδίστρια-τραγουδοποιός τής «σιγουριάς» τής Κωνσταντινίδη, δεν μπορεί, δισκογραφικώς τουλάχιστον, να περιοριστεί μέσα στο πλαίσιο, που σχηματίζει ένα μόνιμο τζαζ γκρουπ. Είναι προτιμότερο, εννοούμε, να μπαίνει κάθε φορά στο στούντιο, έχοντας δίπλα της σέσιον μουσικούς, επιλεγμένους με γνώμονα το κλίμα που θέλει να δώσει στο εκάστοτε άλμπουμ της. Κοντολογίς, αυτό που κάνει τώρα δηλαδή.

Το “Nothing to Lose” [Private Pressing, 2021], πρώτο προσωπικό CD τής Ειρήνης Κωνσταντινίδη, είναι ένα άλμπουμ κατ’ αρχάς, που μπορεί να σταθεί, ως «παραγωγή», παντού. Και όταν λέμε «παντού» εννοούμε ακόμη και στην Αμερική, ακόμη και στην κοιτίδα της σύγχρονης τζαζ, στο Μπρούκλιν, στην Νέα Υόρκη. Σαν ηχογράφηση, παραγωγή, editing κ.λπ. ακούω το “Nothing to Lose” όπως ακούω ένα ανάλογο αμερικανικό CD – πράγμα που σημαίνει πως, εδώ, δεν έχουμε κάτι που βγάζει μάτι ή αυτί ως «ελληνικό».. Είναι μια πραγματικότητα αυτή, όσον αφορά στο “Nothing to Lose”, την οποίαν δεν μπορούμε να αγνοήσουμε.
Προχωρώντας, τώρα, στα επιμέρους θέματα, θα λέγαμε πως η Ειρήνη Κωνσταντινίδη είναι κατ’ αρχάς μια πολύ ενδιαφέρουσα τραγουδοποιός – κάτι όχι αυτονόητο. Και μάλιστα ασκούμενη σ’ ένα δύσκολο χώρο, στον οποίον έχουν διαπρέψει παγκόσμιοι «μύθοι».
Οι στίχοι και οι μελωδίες λοιπόν, στα πέντε από τα δέκα τραγούδια τού CD, που της ανήκουν ολοκληρωτικώς, κινούνται σε υψηλό επίπεδο. Και τα λόγια της είναι άκρως ενδιαφέροντα και απλώς ταιριασμένα, χωρίς προσποιήσεις ποιητικότητας, σοβαροφάνειας κ.λπ. (περιγράφονται προσωπικές καταστάσεις, μα και γενικότερες σ’ ένα στυλ ελαφράς φιλοσοφίας – έτσι πρέπει να συμβαίνει, γιατί τραγούδια ακούμε και κρίνουμε, όχι στοχαστικά δοκίμια) και οι μουσικές της, οι συνθέσεις της, φαίνεται, δείχνουν και είναι δουλεμένες, κινούμενες στην παράδοση του ιστορικού αμερικανικού songbook, συνδυάζοντας jazz, blues και pop πάντα στις σωστές δόσεις, δίχως περιαυτολογίες και αναίτιες επιδείξεις (θαυμάσιο το τραγούδι της “Game for two”).
Από πλευράς φωνής τώρα η Ειρήνη Κωνσταντινίδη είναι μια πολύ γυμνασμένη τζαζ τραγουδίστρια. Φαίνονται, θέλουμε να πούμε, οι δυνατότητές της και η σιγουριά της. Γνωρίζει να χειρίζεται την φωνή της και να την προσαρμόζει κάθε φορά στο «δια ταύτα» των τραγουδιών, δίχως να καταφεύγει σε υπερβολές, για να τονίσει το ένα ή το άλλο. Ακόμη και τους βοκαλισμούς χρησιμοποιεί, και το scat singing, σε σωστές δόσεις και δίχως ποτέ να σου δημιουργείται η εντύπωση πως γίνονται καταχρήσεις.
Η ισορροπία «σε όλα» πιάνει βεβαίως και την ορχήστρα της, τους καλούς έλληνες μουσικούς Μάρκο Χαϊδεμένο πιάνο, Κίμωνα Καρούτζο κοντραμπάσο και Παναγιώτη Κωστόπουλο ντραμς, όπως πιάνει και τους δύο ξένους μουσικούς, που συμμετέχουν στην εγγραφή, τον αργεντινό πιανίστα και μπαντονεονίστα Roman Gomez και την διακεκριμένη ολλανδή σαξοφωνίστρια-φυσαρμονικίστρια Hermine Deurloo (έχει υπάρξει μέλος και της Willem Breuker Kollektief, ανάμεσα σε πολλά άλλα).
Ο Gomez, εν τω μεταξύ, κρίνεται και ως συνθέτης εδώ, και όχι μόνον ως πιανίστας-μπαντονεονίστας, καθώς τα τέσσερα από τα δέκα tracks είναι δικές του συνθέσεις (πάντα σε στίχους τής Κωνσταντινίδη). Και ως συνθέτης μπορεί να μεταφέρει, ελαφρώς, και κάποια ηχοχρώματα της ιδιαίτερης πατρίδας του, αλλά βασικά συνθέτει σε γενικότερες φόρμες – το τραγούδι “Alone”, στο οποίο έχει γράψει μουσική μαζί με τον Riccardo Taddei είναι απλώς καταπληκτικό (και είναι όλοι καταπληκτικοί εδώ, και η Κωνσταντινίδη και οι μουσικοί της).
Πολύ ωραίo, με ντελικάτο swinging, και το επόμενο “True love”, όπως και κάθε στιγμή αυτού του, απλώς και καθαρώς, απολαυστικού, τραγουδιστικού jazz-CD, που ρίχνει από την αρχή το μήνυμα – ένα μήνυμα, που πιστώνεται κατά πρώτον στην Κωνσταντινίδη.
Ωραία είναι τα στάνταρντ (και υπάρχει ένα εδώ, το έσχατο “Smile” του Charlie Chaplin, από το ρεπερτόριο του Nat King Cole), αλλά το θέμα είναι να μπορέσεις να γράψεις νέα, ωραία τραγούδια, ικανά να βαδίσουν σε δρόμους παράλληλους μ’ εκείνα.
Αυτό επιχειρούν εδώ η Ειρήνη Κωνσταντινίδη με τους συνεργάτες της – και ίσως να είναι τούτο το ένα και μοναδικό στοιχείο, που να φανερώνει πως το “Nothing to Lose” δεν είναι, τελικώς, ένα αμερικανικό άλμπουμ...
Επαφή: www.irinikonstantinidi.com