«Καραβάτζιο»: η ταινία του Derek Jarman, το σάουντρακ του Simon Fisher Turner – ένα παντοτινό αριστούργημα εικόνων και ήχων

Την ταινία του Derek Jarman (1942-1994) Caravaggio (Καραβάτζιο ή πιο σωστά Καραβάτζο) την είχα δει, δίχως να γνωρίζω τα «τι» και «πώς», όταν είχε παιχτεί για πρώτη φορά στους ελληνικούς κινηματογράφους, τη σεζόν 1986-87.
Ήταν η εποχή όπου παρακολουθούσα σωρηδόν βρετανικές ταινίες –το british cinema βρισκόταν σε μία σχετική άνθηση στα μέσα του ’80– και παρότι το όνομα τού Jarman δεν μου έλεγε τίποτα εκείνη την εποχή (σχεδόν ούτε του Caravaggio, για να είμαι ειλικρινής), θυμάμαι πως μου είχε προξενήσει πολύ μεγάλη εντύπωση.
Ο Jarman, σκηνογράφος, συγγραφέας, ζωγράφος και ακόμη ακτιβιστής της γκέι κοινότητας του Λονδίνου, δεν είχε σκηνοθετήσει μία συνήθη βιογραφική ταινία για τον μεγάλο ιταλό ζωγράφο Michelangelo Merisi da Caravaggio (1571-1610) κατά τον «ακίνδυνο» χολυγουντιανό τρόπο, καθώς επιχειρούσε να καταγράψει το νόημα τής σχέσης του με τη ζωή και το έργο τού Caravaggio, μέσα από μιαν αυστηρή αισθητική αναπαράσταση.

Επηρεασμένος από την «απροσδιόριστη» προσωπικότητα του κορυφαίου ζωγράφου (άθεος και υβριστής για τα δεδομένα της Καθολικής Εκκλησίας, αμφισεξουαλικός, μποέμ, εχθρός κάθε καλλιτεχνικής σύμβασης, πρωτοπόρος και ρεαλιστής, τοποθετημένος με αιτιολογημένη αλαζονεία απέναντι σε ό,τι του παραδόθηκε, ξιφομάχος και ακόμη... εγκληματίας για μια νύχτα), ο Jarman καθρεφτίζει στο φιλμικό του κάδρο βασικά τον ίδιο τον εαυτό του, τις δικές του αγωνίες εννοούμε, μέσα από ρεαλιστικά, εικαστικά, πλάνα καθημερινών προσώπων.
Όπως ο Caravaggio, έτσι κι εκείνος δεν ενδιαφέρεται για το μεταφυσικό και την κοινώς εννοούμενη αμαρτία, αλλά για το τραγικό της καθημερινότητας επί του οποίου, εστιάζοντας, μεγεθύνει.
Ο πόνος, και για τους δύο, δεν συμβόλιζε την ηθικο-χριστιανική πορεία προς την λύτρωση, αλλά απλώς την εσωτερική ανάγκη για μία συνολική εκφραστική, που θα μπορούσε να σε εξισώσει με τους πάντες γύρω σου –αλήτες, πόρνες, φονιάδες, οποιουσδήποτε– και δι’ αυτού του τρόπου να εξιλεωθείς.
 
Η συνέχεια εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/cinema/karabatzio-ena-pantotino-aristoyrgima-eikonon-kai-ihon