ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 363

20/4/2021
Το “Sweet Mary Jane” του Peps (σουηδός τραγουδοποιός που διακρίθηκε σε blues, folk, reggae κ.λπ.) το πρωτάκουσα στα μέσα του ’90 και τότε μου άρεσε πάρα πολύ. Και τώρα δηλαδή... Είχα βαρεθεί ν’ ακούω Mayall και έψαχνα για κάτι πιο... εξωτικό να πούμε. Και το βρήκα σ’ αυτούς τους σκανδιναυούς χασικλήδες, που παίζανε σαν Εγγλέζοι ή και καλύτερα από ’κείνους.
Εξαιρετικός ο Peps, με σπουδαία άλμπουμ πριν και μετά απ’ αυτό του ’69 – για όσους δεν τον ξέρουν και ενδιαφέρονται να τον μάθουν...
https://www.youtube.com/watch?v=jcLeIha6HvU

20/4/2021
Έκανε φωνητικά και στο ορίτζιναλ. Εδώ το παίρνει όλο πάνω της. Δεν ήταν η πρώτη φορά βέβαια... Με τη δύναμη του gospel... Mary Clayton…
https://www.youtube.com/watch?v=6smX2E5GduI

20/4/2021
Πέθανε προχθές ο φυσαρμονικίστας κυρίως, μα και κιθαρίστας, και τραγουδιστής του blues Paul Oscher. Ήταν 71 ετών. Μπορεί να ακούγεται τώρα τρελό, αλλά είναι αλήθεια. Στα 17-18 του, τόσο... άβγαλτος, ο Oscher έπαιζε φυσαρμόνικα στην μπάντα του Muddy Waters, συμμετέχοντας σε φοβερά άλμπουμ, όπως στο ψυχεδελικό “After the Rain” (1969), στο “Live” (1971) κ.λπ. –λέγεται πως ήταν ο πρώτος λευκός, που μπήκε ποτέ σ’ αυτό το σχήμα– για να ακολουθήσει από τα μέσα του ’90 και μετά προσωπική καριέρα, με απανωτές πολύ καλές κυκλοφορίες.
Θυμάμαι, δε, πως είχα γράψει για κάποιες απ’ αυτές πριν από πολλά χρόνια, πάνω από 20, στο Jazz & Tζαζ, όπως για το εξαίρετο “Knockin' On The Devil's Door” στην Viceroy από το 1996...
https://www.youtube.com/watch?v=W9eHM_vTCiI

20/4/2021
Συγκέντρωση στο εφετείο, διαδηλώσεις για τον «αρχιτρομοκράτη», νέοι στις πλατείες κ.λπ.
Τι κι αν χρειάζονται κάμποσες μέρες για να καταλήξεις ενδεχομένως, εφόσον και αν, στο νοσοκομείο, από τότε που κόλλησες, τι κι αν δεν θα γράφανε ποτέ κάτι ανάλογο (ακόμη και με το προσήκον χρονικό χάντικαπ) για όλους τους κλειστούς χώρους (γραφεία, βιομηχανίες, μέσα μαζικής μεταφοράς, σουπερμάρκετ, φυλακές, γηροκομεία κ.λπ.), που ενέχονται σφόδρα για υπερμεταδόσεις... σημασία έχει πάντα το τι μπορεί να απορροφήσει παβλωφικά ο αναγνωστικός βούρκος.

19/4/2021
Μητσοτάκης για γέλια και παπάδες για κλάματα...
Τους ενοχλεί η περιφορά του Επιταφίου στους δρόμους, αλλά δεν τους ενοχλεί γύρω από τις εκκλησίες, όπου τα στρίμωγμα θα είναι απείρως μεγαλύτερο. Α ναι, και Ανάσταση με τις κότες...
Πάντως να σκέφτηκαν πως Ανάσταση στις 9 σημαίνει πως δεν θα πατήσει κανένας (πλην... λοιμωξιολόγων), ενώ στις 12 πως θα γίνει το σώσε... δεν τους έχω ικανούς.
Κάποια άλλη κουτοπόνηρη μ@λακία θα βάλανε στο μυαλό τους...

19/4/2021
Επιτίθεται η Ελλάς (με τις άσπρες φανέλες). Δεν έχω δει πιο παλαιό, σωστά φιλμαρισμένο, ελληνικό γκολ. Που να πιάνει όλη τη φάση και να το απολαμβάνεις.
1965, Φόντακας, αλλά όλη η φάση μετράει, με τα ωραία ξεμαρκαρίσματα και το σουτ στο δοκάρι... Ποδόσφαιρο από ανθρώπους... με φυσικό ταλέντο...
https://www.youtube.com/watch?v=s1CrZag-vGs

19/4/2021
«Μήπως είμαι αλλού, στη μεγάλη μου πλάνη / και νομίζω πως ζω, αλλά έχω πεθάνει»...
Για να το γράψεις σε όλες τις μπλούζες σου είναι αυτό, και να πηγαίνεις... Σπύρος Γιατράς... απέθανε... σήμερον...

19/4/2021
ΜΙΣΗ ΤΑΙΝΙΑ...
Μέχρι τα 15-16 μου είχα δει πάρα πολλές «μισές» ταινίες στους καλοκαιρινούς σινεμάδες. Βασικά θρίλερ, σεξοκωμωδίες, γουέστερν, καράτε, ιαπωνικά τέρατα (γκοτζίλες και μόθρες) και άλλα τέτοια... ουτιδανά. Είχα έναν γείτονα σ’ ένα κινηματογράφο που έκοβε εισιτήρια και με άφηνε να μπαίνω τζάμπα μετά τη μισή ώρα ή λίγο μετά το διάλειμμα. Αλλά και γενικά οι εισιτηριάδες σε αφήνανε τότε να μπεις τζάμπα, μετά το διάλειμμα στην τελευταία προβολή. Ιδίως την πιτσιρικαρία που δεν κώλωνε να το ζητήσει ή και να το απαιτήσει ακόμη-ακόμη (όπως συνέβαινε και στα γήπεδα εξάλλου, στο ημίχρονο) – αν και πολύ συχνά επίσης, μετά τις 11, δεν υπήρχε κανείς στα εισιτήρια, συνήθως δε ούτε στον προθάλαμο, οπότε μπουκάριζες άνετα. Και στην Αθήνα, τα τελευταία χρόνια μου έχει τύχει, σε χειμερινό μάλιστα, λίγο μετά την έναρξη της ταινίας, να μπω τζάμπα, γιατί δεν υπήρχε κανείς στα εισιτήρια, ούτε στον προθάλαμο... αλλά πλήρωσα στην έξοδο, όταν τελείωσε η ταινία, επειδή το ήθελα και μόνον.
Τέλος πάντων, γιατί θυμήθηκα τώρα τις «μισές» ταινίες...
Γιατί χθες το βράδυ είδα πάλι μια «μισή» ταινία, αφού κάποιος μου σφύριξε κατά τις δωδεκάμισι τη νύχτα (καθυστερημένα) πως η ΥΕΝΕΔ είχε σε πρώτη προβολή την «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη (πήγα να τον γράψω... Γιώργο ξανά).
Ο Οικονομίδης επαναλαμβάνεται οικτρά. Και το ότι χρησιμοποιεί τους ίδιους και τους ίδιους ηθοποιούς, συνεχώς, κουράζει. Όπως κούραζε ο Δαλιανίδης με τη Λάσκαρη στην δεκαετία του ’60, που δεν μπορούσες μετά από λίγο να θυμηθείς τι ρόλο έπαιζε η Ζωίτσα στον Ίλιγγο, στον Εγωισμό, στην Ιστορία μιας Ζωής και στο Δάκρυα για την Ηλέκτρα.
Αν ο Δαλιανίδης είχε πάρει σβάρνα τις αρχαίες τραγωδίες για να βγάλει σενάρια, ο Οικονομίδης κάνει το εξής. Έχει, τρεις, πέντε, δέκα νοματαίους και από κει και πέρα ψάχνει πώς, με ποιον τρόπο, θα τους βγάλει από τη μέση, προκειμένου στο τέλος να μείνει μόνον ένας.
Σκαρφίζεται ένα σωρό απιθανότητες για να δώσει στα σενάρια του μιαν οντότητα, ίσως γιατί οι αληθινοί μύθοι σε μια χώρα σαν την Ελλάδα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα ή και ανύπαρκτοι. Δεν είμαστε Αμερική ρε φίλε, μια τεράστια χώρα, με τελείως διαφορετικές φυλές, πληθυσμούς, ήθη κι έθιμα κ.λπ. και με τεράστιους σύγχρονους μύθους.

Στην Αμερική οι πανέξυπνοι αδελφοί Κοέν, που τους έχει πλέον για πρότυπο ο Οικονομίδης, έκαναν ταινία μέχρι και το country-blues με την δισκογραφία και την μυθολογία του, φτιάχνοντας ένα σενάριο, στο οποίο είχαν ανακατεύσει ανάμεσα μέχρι και την Οδύσσεια του Ομήρου(!), αφήνοντάς σε άναυδο. Εδώ, ο Οικονομίδης προσπαθεί να σε κάνει να γελάσεις επειδή ένας του υποκόσμου ακούει τάχα Χούλιο Ιγκλέσιας(!) –σιγά το εύρημα ρε φίλε– και επειδή κάποιοι επαναλαμβάνουν εμμονικά «εγώ θέλω να ξέρω – εγώ δεν θέλω να ξέρω». Αν είναι δυνατόν...
Η «μισή» ταινία που είδα δεν είχε κανένα νόημα για μένα, καθώς λειτουργεί εντελώς σαν καρικατούρα, αλλά θα την δω και ολόκληρη κάποια στιγμή για να σχηματίσω πλήρη γνώμη.
Εξακολουθώ πάντως να λέω πως το «Σπιρτόκουτο» είναι με διαφορά η καλύτερη ταινία του Οικονομίδη, και πως καλό ήταν και «Το Μικρό Ψάρι».

19/4/2021
Δεν ξέρω τι λένε οι «ειδικοί» στις συνεδρίες τους, κεκλεισμένων των θυρών και, προσωπικά, δεν μ’ ενδιαφέρει καθόλου.
Εκείνο που μ’ ενδιαφέρει είναι πως μισό χρόνο τώρα, τυπικά, δεν μπορώ να βγω από το σπίτι μου, για να πετάξω ούτε τα σκουπίδια –αυτό το απλό–, χωρίς τις γελοίες υποχρεώσεις τού να φοράω μάσκα για να το κάνω (λες και θα βγω με άλλους 100 μαζί, περπατώντας όλοι μας αγκαλιασμένοι), να στέλνω SMS ή να υπογράφω χαρτιά, για το ποιος είμαι και πού πάω (λες και είμαι φαντάρος που κυκλοφορεί με «φύλλο πορείας»), κινδυνεύοντας με υπέρογκο πρόστιμο, αν δεν το κάνω.
Διαμαρτύρονται κάποιοι... ευαίσθητοι για τα «κορονοπάρτι», για τον τρόπο που σκέφτεται και αντιδρά η «ανεύθυνη νεολαία» κ.λπ. –τρίχες!–, ενώ γι’ αυτά, τα απολύτως στοιχειώδη (δεν λέμε καν για την απαγόρευση τού να πάρεις το αυτοκίνητό σου π.χ. και να πας μια βόλτα, όπου θέλεις, χωρίς να κατεβείς απ’ αυτό) έχουν καταπιεί την γλώσσα τους, κρυμμένοι πίσω από τις εισηγήσεις(?) των «ειδικών» και τις αποφάσεις των «χαρδαλιάδων».
Λοιπόν, μάγκες μου, επειδή δεν γουστάρω να πιάσω κουβέντα με τους όποιους ενδεχόμενους «αρνητές» τής πλέον στοιχειώδους ομαλότητας, λέω πως σε διάλογο μαζί τους δεν πρόκειται να μπω (έχω πολύ σοβαρότερα πράγματα για να ασχοληθώ), προειδοποιώντας τους πως διατηρώ το δικαίωμα να σβήνω από το ηλεκτρονικό μου «σπίτι» τα όποια σχόλιά τους.