ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΜΠΟΥΛΟΥΧΤΣΗΣ μικρές ώρες

Το ονοματεπώνυμο τού Περικλή Μπουλουχτσή θα λέει σίγουρα αρκετά στους φίλους της ελληνικής σκηνής, των 80s. Ο Μπουλουχτσής ήταν, τότε, μέλος των Hobbit και των Chapter 24 / Κεφάλαιο 24, ενώ στα 00s τον γνωρίσαμε και μέσα από τους ΟΜΜΑ (το σχήμα που είχε φτιάξει μαζί με τον αδελφό του Βαγγέλη). Για τους Κεφάλαιο 24 και OMMA, όπως και για τα προσωπικά άλμπουμ των μελών αυτών των συγκροτημάτων (Αντώνης Λιβιεράτος, Βαγγέλης Μπουλουχτσής...) έχουμε γράψει πολλές φορές και εδώ στο blog και παλαιότερα στο Jazz & Τζαζ, κάτι που θα το επαναλάβουμε και τώρα, με χαρά, γιατί το CD που έχουμε στα χέρια μας και στο player, οι «Μικρές Ώρες» [small hours, 2021], θα μας δώσει αυτή την δυνατότητα.

Κάτι χοντρικό που αξίζει να το σημειώσουμε –επειδή μας διαβάζουν και νεότεροι– είναι πως αυτοί οι άνθρωποι, με τα συγκροτήματά τους, έχουν δώσει μέσα στα τελευταία 40/πλην χρόνια μερικές εξαιρετικές δουλειές, έχουν φτιάξει έναν ήχο, έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα, με τις όποιες ενδεχόμενες μεταλλαγές του, που είναι και ιδιαίτερο και αξιόλογο. Το έχουν κατά νου και οι ίδιοι βεβαίως, και προς τούτο δημιούργησαν την σειρά K.24-side projects, προκειμένου να χωρέσουν εκεί όλο αυτό το υλικό – παλαιότερο ή και όχι μόνον (θα δούμε).  
Στις «Μικρές Ώρες» καταγράφονται δέκα εννέα θέματα, ποικίλων διαρκειών (από 0:49 έως 4:19), όλα συνθέσεις του Π. Μπουλουχτσή, από την διετία 1987-88, την εποχή τού “Tin Invaders” των Chapter 24 δηλαδή, στα οποία όλα τα όργανα που ακούγονται (κιθάρες, μπάσο, σύνθια, κρουστά, rhythm box, φλογέρες, φωνές, tapes), όπως και το τραγούδισμα, οφείλονται στον ίδιον.
Άρα έχουμε να κάνουμε μ’ ένα στενά προσωπικό ηχογράφημα, το οποίον, όμως, παρά τα όχι-λίγα χρόνια που κρύβει στις στροφές του, ακούγεται δημιουργικό και φρέσκο.
Τούτο είναι και το μεγαλύτερο προτέρημα των «μικρών ωρών», ενός άλμπουμ ελαφρώς πειραματικού, που τοποθετείται μέσα στο χώρο του ευρύτερου, εγχώριου new wave (της εποχής), διαθέτοντας στοιχεία ambient, ηλεκτρονικά, νεο-ψυχεδελικά κ.λπ., όλα τοποθετημένα στις θέσεις τους, και με εμφανή λειτουργικότητα ακόμη και σήμερα.
Ορχηστρικό είναι βασικά το υλικό των «μικρών ωρών», παρότι υπάρχουν και φωνές, όπως και κάποια τραγούδια («Ο άλλος εγώ», «Έρημοι δρόμοι»), με tracks σαν τα «Είσοδος κινδύνου», «Πάρτυ στο υπόγειο», «Ωστικό κύμα», “TV serial” κ.λπ. να εκπλήσσουν με την στιβαρότητα και την ουσία τους.
Φυσικά, όλοι (οι fans) θα ανακαλέσουν στη μνήμη τους το “Tin Invaders” και όχι άδικα, αφού οι «Μικρές Ώρες» είναι προϊόν της ίδιας εποχής, ολοκληρωμένο με τα ίδια πάνω-κάτω όργανα, χωρίς όμως και να ταυτίζεται μαζί του.
Ακόμη και τα τραγούδια, που είναι λίγα εδώ, έχουν ενδιαφέρον – κάτι που δείχνει πως ο Περικλής Μπουλουχτσής ήταν/είναι ένας ολοκληρωμένος δημιουργός, που θα μπορούσε να διαπρέψει και σ’ αυτόν τον χώρο... ενός κάπως abstract ελληνόφωνου τραγουδιού, με πολλά στοιχεία πρωτοτυπίας (θεματικά, ενοργανικά, μελωδικά).
Και κάτι τελευταίο και πολύ ουσιαστικό. Το... αειθαλές, εμείς θα πούμε, rhythm box, αυτό το μαγικό ηλεκτρονικό όργανο, με τον τελείως «κονσερβαρισμένο», αλλά τόσο αποδεκτό ήχο, θα κάνει πάντα την διαφορά, ή τουλάχιστον θα συμμετέχει αποφασιστικά σ’ αυτήν, από τη στιγμή που θα το χρησιμοποιείς με αισθητικό όραμα, «δένοντάς» το με όλα τα υπόλοιπα όργανα.
Αυτό το δέσιμο, στις συνθέσεις του Περικλή Μπουλουχτσή, είναι, θα λέγαμε, το Α και το Ω, τούτου του θαυμάσιου CD.
Επαφή: www.facebook.com/vangelis.boulouhtsis