ΜΙΚΡΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ FACEBOOK 555

27/12/2023
Πολύ θανατικό τις τελευταίες μέρες και αν για κάποια απώλεια λυπήθηκα αληθινά ήταν για εκείνη της Χαριτίνης Καρόλου.
Ήταν μία αξιαγάπητη κυρία, πολύ καλή ηθοποιός, πολύ καλύτερη από άλλες φίρμες της γενιάς της και βασικά ήταν ένα τρομερό sexy icon στα πρώτα χρόνια του ’70.
Πολύ θα ήθελα να γράψω ένα κείμενο για την Χαριτίνη Καρόλου, αλλά φοβάμαι πως δεν προλαβαίνω για να είμαι επίκαιρος.
Θα το κάνω όμως κάποια στιγμή, χωρίς αφορμή και με την ησυχία μου, γιατί έχω ωραία πράγματα να πω και να δείξω. Και να πω και να δείξω. Το τονίζω.

[εδώ η Χαριτίνη Καρόλου από το θρυλικό ροκ θεατρικό «12 Μήνες Καλοκαίρι» του 1970. Θυμηθείτε και το σχετικό κείμενο στα σχόλια]

27/12/2023
O Σόιμπλε υπήρξε ένας εγκληματίας πολιτικός για τα ελληνικά πράγματα. Διέλυσε μια χώρα, κατασπαράσσοντας το 1/4 του ΑΕΠ της, δημιουργώντας στρατιές ανέργων και εκατομμύρια φτωχών, μόνο και μόνο για να σώσει τις μπατιρημένες τράπεζές του και ν’ αυξήσει τα πλεονάσματά του.
Του πρέπει παντελής απαξία από τον ελληνικό λαό και όποιοι επιχειρούν, σήμερα, να μας τον ξαναβάψουν, εξωραΐζοντας την εικόνα του, είναι απλώς «συνεργάτες» (με την παλιά κατοχική έννοια) του αχαρακτήριστου Γερμανού.

26/12/2023
Εν τω μεταξύ τα εξώφυλλα των δίσκων του Καρρά είναι όλα για το μουσείο μοντέρνας τέχνης. Αστάρι και λαδομπογιά...

Α ρε αθάνατα σέβεντις!

26/12/2023
Καψούρα κι επανάσταση...

26/12/2023

ΩΝΣΓ. Basili gera par' tous kai ta chart

26/12/2023

Από το λέγε-λέγε ξυπνήσανε και τη Μενδώνη, που έβγαλε ανακοίνωση για τον Καρρά - τον οποίον αποκαλεί «φαινόμενο που δεν κατατάσσεται και δεν ορίζεται».
Δε θυμάμαι να είπε κάτι ανάλογο η κυρία υπουργός, όταν πέθανε ο Γιάννης Μαρκόπουλος, αυτός ο κορυφαίος συνθέτης και τραγουδοποιός, που δημιούργησε μια μουσική κι ένα τραγούδι από μόνος του, ολοδικό του, με εντελώς ιδιότυπα και πρωτοποριακά χαρακτηριστικά.
Ρε δεν πάτε καθόλου καλά μου φαίνεται... Σας βάρεσε η γαλοπούλα στο κεφάλι... δεν εξηγείται αλλιώς...
update
εξ όσων είδα δεν ήταν υπουργός η Μενδώνη, όταν πέθανε ο Γιάννης Μαρκόπουλος - ήταν υπηρεσιακός. Αλλά αυτό δεν ακυρώνει την ουσία αυτού που γράφω.

26/12/2023
O Καρράς ήταν για τα 90s ότι ήταν ο Μαργαρίτης για τα 80s. Όποιος καταλαβαίνει τι θέλω να πω έχει καλώς...

25/12/2023

Εν τω μεταξύ στα 90s-00s οι καλλιτέχνες της πίστας ηχογραφούσαν από μπουζούκια ό,τι να'ναι, και βασικά με ήχο τελείως πλακέ, ενώ πολλές φορές αντί για μπουζούκι χρησιμοποιούσαν τζουρά! Τέτοιο φτύσιμο στο βασιλιά των οργάνων της λαϊκής ορχήστρας δεν είχε ματαγίνει! Την είχαν δει όλοι τους με τους τζουράδες μαγκιά-κλανιά κι απόστημα... όταν τα χαλυβδόφυλλα άλλαζαν μαζικά χέρια στη Σοφοκλέους, και τα κοστούμια από Βάρδας-Αναγνωστόπουλος πουλιόντουσαν με τα καμιόνια...

25/12/2023
Δεν ήμουν ποτέ φαν του Βασίλη Καρρά.
Στα έιτις που ξεκίνησε τη δισκογραφία εγώ άκουγα Διονυσίου, γιατί ζούσα κάτω από τ’ αυλάκι, ενώ στα 90s όταν πέρασαν τα τραγούδια του το αυλάκι, εγώ απλά συνέχισα ν’ ακούω Διονυσίου. Δεν ήθελα υποκατάστατα. Γιατί η Μίνως ανακάλυψε και πλάσαρε τον Καρρά, μόνον όταν πέθανε ο Στράτος.
Εν τω μεταξύ, στη χειρότερη εποχή του ελληνικού τραγουδιού, που συμπίπτει με την εξαχρείωση της εποχής Σημίτη, του δίνανε να πει του Καρρά ποπ, ροκ, ακόμη και τέκνο με τη σέσουλα, ψάχνοντας βεβαίως να βρεις μπουζούκι σε πολλά τραγούδια του με το κλεφτοφάναρο, και δεν το κρύβω πως προσωπικά με άγγιξαν ελάχιστα απ’ αυτά –το καλύτερό του ήταν το «Τι αισθάνεσαι» του Φοίβου, που θα μπορούσε να το έλεγε την ίδια εποχή και η Βανδή, και που δεν το ακούω σαν λαϊκό φυσικά–, ενώ δεν ξεχνώ, επίσης, πως όσα παλιά τραγούδια επέλεγε να πει ο μακαρίτης, απλώς, τα σκότωνε.
Εν ειρήνη.

24/12/2023
Βγήκα μια τσάρκα με τα πόδια, για να ξεμουδιάσω κι έπεσα πάνω σε δύο τροχαία. Το ένα σοβαρό.
Συγκρούστηκε μηχανάκι –που πέρασε κανονικά με πράσινο, αλλά έτρεχε–, με αυτοκίνητο, που πήρε στροφή αριστερά με κόκκινο. Μάλλον είχε τον ήλιο κόντρα ο οδηγός και δεν είδε το φανάρι. Ο άνθρωπος από το μηχανάκι ήταν σοβαρά τραυματισμένος (έβγαζε αίμα από το στόμα), κουνιόταν πάντως και ήρθε ασθενοφόρο και τον πήρε.
Στο άλλο τροχαίο στραπατσαρίστηκαν τρία αυτοκίνητα, χωρίς συνέπειες για οδηγούς και συνεπιβάτες.
Βασικά ο κόσμος έχει λυσσάξει. Τρέχουν όλοι σαν να μην υπάρχει αύριο, έχοντας το νου τους σε χίλια-δυο θέματα, που τους αποσπούν την προσοχή.
Φαίνεται πως κανείς δεν απολαμβάνει τίποτα πια.
Όλοι βολτάρουν σαν να έχουν κλεμμένο αμάξι...

24/12/2023
Νόμιζα πως το είχα χάσει το βιβλίο τού Φώτη Τερζάκη «Οι Αντίποδες του ’60» [Πρίσμα, 1992], και ενώ το είχα ξεγραμμένο και ετοιμαζόμουν να το ψάξω στο δίκτυο για να το ξαναγοράσω, το βρήκα τελικά μπροστά μου, στο σπίτι, μετά από μεγάλο ψάξιμο, σε σημείο που δεν περίμενα (να το βρω). Χάρηκα... δεν μπορώ να πω. Και γιατί το είχα διαβάσει πριν από 30 χρόνια, ήταν δηλαδή κάτι σαν νεανικό μου ανάγνωσμα, και γιατί είναι καλό βιβλίο και χοντρικά αντέχει στο χρόνο.
Βέβαια εγώ, από τότε, προσέγγιζα αυτά που έγραφε ο Τερζάκης πιο πολύ σε σχέση με τη μουσική και βασικά με το ροκ. Και παρότι για το ροκ, ειδικά, δεν γράφει κάτι ιδιαίτερο στο βιβλίο, εντούτοις πολλά συμπεράσματά του –που διαισθητικά ήξερα ότι ήταν έτσι ακούγοντας ροκ, πιο συνειδητά, από τα έιτις ήδη–, το περιλάμβαναν (το ροκ) και ήταν ορθά.

Έτσι, όταν γράφει ο Τερζάκης πως «από το 1974 και μετά, χρονολογία όπου συμβατικά προσδιορίζουμε την έναρξη της κρίσης και αυτού του μοντέλου (σ.σ. του μεταπολεμικού καπιταλιστικού), το κοινωνικό κίνημα της δεκαετίας του ’60 αποδυναμώθηκε σοβαρά» ήξερα πως αυτό, που έγραφε, συμπεριλάμβανε και το ροκ (το ξέραμε όλοι μας από τη δισκογραφία).
Η πετρελαϊκή κρίση, μετά το 1973-74, σήμανε το τέλος του ροκ.
Ο άνθρωπος προσανατολίστηκε στο πώς να επιβιώσει στη δύσκολη πια καθημερινότητα των ανατιμήσεων και της νέας φτώχειας, συσπειρώθηκε γύρω από την οικογένειά του, έγινε περισσότερο φιλοτομαριστής και βασικά οπισθοχώρησε σε όνειρα και κατακτήσεις. Ενταφίασε την ουτοπία και μαζί το μοναδικό της σάουντρακ, που ήταν το ροκ. Θα το αποδείκνυε εξάλλου αυτό η τρομερή συντηρητική αναδίπλωση λίγα χρόνια αργότερα, με Θάτσερ, Ρήγκαν κ.λπ.

23/12/2023
Βλέπεις εν τω μεταξύ κάτι αχαΐρευτους πολιτικούς τέτοιες μέρες να παίρνουν τις κάμερες παραμάσχαλα και να πηγαίνουν στα βιβλιοπωλεία, για να αγοράσουν, τάχα μου-τάχα μου, βιβλία. Εν τω μεταξύ ό,τι βιβλία θέλουν να πάρουν αυτοί τούς τα στέλνουν τζάμπα...
Σε κανα δισκάδικο, πάντως, δεν έχουν μπει ποτέ ν΄ αγοράσουν ένα βινύλιο. Κι αν έχουν μπει δεν έχουν πάρει ποτέ κάμερα μαζί τους. Ντρέπονται... Θα δώσουν κακό παράδειγμα στην κοινωνία...

22/12/2023
Μια «τίμια» λίστα για τα καλύτερα ξένα του 2023 είναι εκείνη του discogs, με τα «ευπώλητα» της χρονιάς.

Το discogs πουλάει βεβαίως φυσικές μορφές και απευθύνεται στη βάση των μουσικόφιλων, στους fans των βινυλίων και των CD, δεν απευθύνεται στους περιστασιακούς των ψηφιακών, στους 18χρονους, που όντας και άφραγκοι αγοράζουν μισό τραγούδι από δω και μισό από κει.
Εντάξει οι επιλογές των πελατών του discogs είναι... παραδοσιακές, αλλά είναι και πιο κοντά στο μέσο γούστο, της μέσης ηλικίας (των αγοραστών μουσικόφιλων). Όλα στη μέση δηλαδή, ούτε ποπ του συρμού και του σωρού, ούτε και extremities.
(η λίστα στα σχόλια)

22/12/2023
Τοπ τζαζ κιθαρίστας με δισκάρες...
https://www.youtube.com/watch?v=qkfsBZkEh2c

22/12/2023
Έχω ξαναποστάρει ποίημα του Roger McGough (Scaffold, McGough & McGear, Grimms κ.λπ.)

21/12/2023

Αυτή η ιστορία με τα αστειάκια για την ηλικία του Keith Richards και ότι είναι γέρος, ότι ροκάρει, ότι εκπροσωπεί καλύτερα από οποιονδήποτε αυτό που οι άσχετοι του ροκ αποκαλούν «ροκ κουλτούρα» (ένας όρος, που, πρακτικά δεν σημαίνει τίποτα, είναι απλώς μια ιδεοληψία στα μυαλά ορισμένων) έχει καταντήσει εντελώς εκνευριστική.
Να ’ναι καλά ο άνθρωπος και να πάει σαν τα ψηλά βουνά, αλλά ακόμη και αν πεθάνει δεν πρόκειται να κάνω ούτε ποστ – έτσι, για να τη σπάσω στους ροκάδες της πυρκαγιάς.

21/12/2023
Τεράστιος Μωραΐτης. Στάζει δέος...
https://www.youtube.com/watch?v=p0ZnggliQag

21/12/2023
Έχω μαζέψει υλικό και θα γράψω 100% άρθρο γι' αυτή την ξεχασμένη και οπωσδήποτε αξιόλογη ελληνική ταινία από τα σίξτις. Απλά θα πρέπει να το βάλω στο πλάνο...

Και αυτό που γράφει κάτω-κάτω για το "σοκ" στο φινάλε ισχύει απολύτως. Όταν είχα πρωτοδεί την ταινία είχα ανατριχιάσει με το τέλος (και δεν μου συμβαίνει συχνά στο σινεμά). Και τώρα άμα την ξαναδώ το ίδιο θα μου συμβεί...