τέσσερα μουσικά βιβλία, που κυκλοφόρησαν τον τελευταίο καιρό – είναι γραμμένα από ανθρώπους που αγαπούν τη μουσική και ζουν γι’ αυτήν

Τα μουσικά βιβλία, όπως τα λέμε, ή τα βιβλία που σχετίζονται με τη μουσική, βρίσκονται πάντα στις προτεραιότητες των μουσικόφιλων – όλων εκείνων που στηρίζουν τα live των καλλιτεχνών, τη δισκογραφία κ.λπ. Είναι βασικά συμπληρώματα της ενασχόλησης των fans με τη μουσική, ανοίγοντας, πολλές φορές, νέες διεξόδους, βοηθώντας περαιτέρω στη βαθύτερη κατανόηση των μουσικών καταστάσεων.
Τέσσερα τέτοια βιβλία, που κυκλοφόρησαν πρόσφατα, σας παρουσιάζουμε στη συνέχεια...

ΝΤΙΝΟΣ ΔΗΜΑΤΑΤΗΣ: It’s Only Rock ’n’ Roll [Όγδοο, 2023]
Τον συγγραφέα Ντίνο Δηματάτη τον γνωρίζουν όλοι οι μουσικόφιλοι του ροκ, και ιδίως οι παλαιότεροι, από τα βιβλία του «Οι Άγνωστοι του Ροκ» [Rotonda, 1982], «25 Χρόνια Ελληνικού Ροκ» [Νέα Σύνορα-Α.Α. Λιβάνη, 1992], «Παύλος Σιδηρόπουλος / Το Μοναχικό Μπλουζ του Πρίγκηπα» [Κατσάνος, 1997], «Get That Beat / Ελληνικό Ροκ 60’s & 70’s» [Κατσάνος, 1998], «Get That Beat / Ελληνικό Ροκ 80’s & 90’s» [Κατσάνος, 2001] και «Get That Beat / Ελληνικό Ροκ 2000-2013» [Ars Nocturna, 2015].
Αν και προσωπικά τρέφω ιδιαίτερη εκτίμηση για το πρώτο-πρώτο βιβλίο τού Ντίνου Δηματάτη, τους «αγνώστους του ροκ», επειδή εκείνη την εποχή (early 80s) τής πληροφοριακής ξεραΐλας και της άπνοιας λειτουργούσε κάπως σαν «ευαγγέλιο» (σημειώναμε τα ονόματα των όντως άγνωστων, τότε, βρετανικών ροκ συγκροτημάτων και γυρνούσαμε στα δισκάδικα ρωτώντας για τους… Comus και για τους Saturnalia), δεν μπορώ να μην παραδεχθώ πως τα νεότερα βιβλία του ήταν εκείνα που διαβάστηκαν περισσότερο – και βασικά εκείνο για τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που μάλλον είναι το πιο επιτυχημένο εμπορικά, μουσικό ροκ βιβλίο, όλων των εποχών, γραμμένο από έλληνα συγγραφέα.
Ένα σύντομο βιογραφικό του Ντίνου Δηματάτη είναι εκείνο που διαβάζουμε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του «25 Χρόνια Ελληνικού Ροκ» και είναι το ακόλουθο:
«Ο Ντίνος Δηματάτης ξεκίνησε ως δημοσιογράφος το 1969 στην εφημερίδα “Νέα Αλήθεια”, με θέματα μουσικού και αθλητικού περιεχομένου, ενώ δύο χρόνια αργότερα  προσχώρησε στην εφημερίδα “Θεσσαλονίκη”. Οι δραστηριότητές του σταμάτησαν το 1972, όταν έφυγε για νομικές σπουδές στην Ιταλία. Το 1979 επιστρέφει στην δημοσιογραφία, γράφοντας κυρίως στο περιοδικό “Μουσικό Εξπρές”. Δύο χρόνια αργότερα εκδίδει το πρώτο του βιβλίο “Οι Άγνωστοι του Ροκ”, που αναφέρεται στη βρετανική σκηνή. Σήμερα ασκεί το επάγγελμα του νομικού στη Θεσσαλονίκη, ενώ παράλληλα ασχολείται με το ραδιόφωνο. Η εκπομπή του “Στην άκρη της βελόνας” αναδείχθηκε από το περιοδικό “Ποπ & Ροκ”, μέσα στις καλύτερες για τα έτη 1989 και 1990».
Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, αλλά δεν πέρασε και η «μανία» του Ντίνου Δηματάτη να γράφει βιβλία, με το τελευταίο του να έχει τίτλο “It’s Only Rock ’n’ Roll”.
Το βιβλίο αυτό με μία λέξη θα μπορούσες να το χαρακτηρίσεις... αυτοβιογραφικό. Βασικά είναι ένα βιβλίο στο οποίο ο συγγραφέας επιχειρεί να αποτυπώσει την προσωπική σχέση του με το ροκ. Πώς και πότε ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το ροκ, πώς «έμπλεξε» με τη μουσική, στο επίπεδο του ακροατή, του δημοσιογράφου, του ραδιο-παραγωγού και του ροκ-αρθρογράφου και συγγραφέα, και βασικά πώς συγχρωτίστηκε με μεγάλα ονόματα του ροκ, στην Ελλάδα, όταν αυτά θα μας επισκέπτονταν για συναυλίες (αν και στο βιβλίο υπάρχουν κεφάλαια που αναφέρονται και σε έλληνες ρόκερ).
Κάτι που ξεκινά από πολύ παλιά, από τις εμφανίσεις των Johnny Hallyday-Sylvie Vartan, στο Παλαί ντε Σπορ της Θεσσαλονίκης (7-8 Σεπτ. 1968), φθάνοντας μέχρι τα πιο πρόσφατα χρόνια (δεκαετίες του 2000 και 2010).
Από τις σελίδες του βιβλίου, λοιπόν, παρελαύνουν δεκάδες ονόματα τού πιο κλασικού ροκ, μα και νεότερα, συγκροτήματα και καλλιτέχνες, με τα οποία και τους οποίους ήρθε σε επαφή ο Ντίνος Δηματάτης, μέσα από διάφορες θέσεις (αν και τις περισσότερες ως απλός fan).
Έτσι, στο “It’s Only Rock ’n’ Roll” μπορείς να διαβάσεις ιστορίες για τους Θόδωρο Παπαντίνα, Rocky Roberts, Manu Dibango, Marmalade, Shocking Blue, Ντέμη Ρούσσο, Osibisa, Cat Stevens, Omega, Steppenwolf, Alex Harvey, Talking Heads, Eric Burdon, Police, Marianne Faithfull, Patti Smith, Willy DeVille, Rory Gallagher, Pavlov’s Dog, Chris Spedding, Τζίμη Πανούση, Gogol Bordello κ.ά., ενώ υπάρχουν σελίδες που έχουν να κάνουν και με τον μουσικό Τύπο στην Ελλάδα, εγχώριο και εισαγόμενο, από την εποχή των «Μοντέρνων Ρυθμών», μέχρι τη φάση του «ZOO», του «Διφώνου», του «Jazz & Τζαζ» κ.λπ.
Πρέπει να το πούμε κι αυτό. Ο Ντίνος Δηματάτης γράφει σαν rock fan, σαν «ροκάς», δεν γράφει σαν ερευνητής. (Φυσικά το δεύτερο δεν αποκλείει το πρώτο. Δεν αποκλείεται δηλαδή ένας ερευνητής να είναι και fan). Αυτό έχει ως συνέπεια η ακρίβεια όσων γράφει πολλές φορές να είναι σχετική και ελεγχόμενη – με αποτέλεσμα να υπάρχουν ελλείψεις, λάθη σε ημερομηνίες και το κυριότερο λάθη σε ονόματα.
Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό, και θα έπρεπε πάση θυσία να αποφευχθεί. Εντάξει μπορεί να μην είχε, ο Ν. Δηματάτης, τις ημερομηνίες των συναυλιών τού Manu Dibango στη Θεσσαλονίκη (ήταν 11 και 12 Μαΐου 1974), μπορεί να νομίζει ότι οι Rolling Stones έπαιξαν το 1967 στην Αθήνα δύο μέρες πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απριλίου (ενώ είχαν παίξει, ως γνωστόν, τέσσερις ημέρες πριν, αφού η συναυλία είχε γίνει στις 17 Απριλίου 1967), μπορεί να μην θυμόταν πως οι Osibisa είχαν παίξει στη Θεσσαλονίκη στις 27 Σεπτεμβρίου 1975 και όχι τις «μέρες του ’76» όπως διαβάζουμε –οk με όλα αυτά, δεν τρέχει και τίποτα, αφού είπαμε πως ο συγγραφέας είναι fan, όχι ερευνητής–, αλλά το να γράφει λανθασμένα πλείστα όσα ονόματα μουσικών το θεωρώ αρνητικό για το βιβλίο. Αυτό σίγουρα θα μπορούσε να αποφευχθεί, και μάλιστα χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Δεν είναι σωστό δηλαδή να βλέπουμε Jimmy Hendrix αντί Jimi Hendrix, Van de Graaf Generator αντί για Van der Graaf Generator, Chacachas αντί του σωστού Chakachas, Airdales αντί του πρέποντος Airedales, Marisca Veres αντί Mariska Veres, Ruben van Leween αντί του σωστού Robbie van Leeuwen, Locomotive GTO αντί Locomotiv GT, Aynsley Dunbar Retalations αντί Aynsley Dunbar Retaliation, Jean Shripton αντί Jean Shrimpton, Willie de Ville αντί του ορθού Willy DeVille κ.λπ.
Είδα κάπου πρόσφατα, στο διαδίκτυο, τον Ντίνο Δηματάτη να τον γράφει κάποιος... Ντίνο Δημάτη (όντως). Νομίζω πως αυτό δεν θα του άρεσε καθόλου.
Κατά τα λοιπά το βιβλίο διαβάζεται εύκολα και είναι όμορφο σαν lay-out. Και χρήσιμο. Γιατί όχι; Βιβλίο είναι. Από κάθε βιβλίο κάτι θα πάρεις... Το αν αυτά θα είναι πολλά ή λίγα θα εξαρτάται, πάντα, από το ποιος είναι ο αναγνώστης. 
Επαφή: www.ogdoobooks.gr
 
Το όλον εδώ...
https://www.lifo.gr/culture/vivlio/tessera-moysika-biblia-poy-kykloforisan-ton-teleytaio-kairo

KAΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ!