Έχω ακόμη στ’ αυτιά μου τον ήχο από το προηγούμενο
αριστουργηματικό άλμπουμ των Phi-Psonics, το “The Cradle” [Gondwana,
2022], και όσο να ’ναι ανυπομονούσα
να ακούσω το νέο πόνημα αυτής της παράξενης τζαζ μπάντας από το Λος Άντζελες, την
οποίαν καθοδηγεί ο ακουστικός μπασίστας Seth Ford-Young,
με τους συνεργάτες του Sylvain Carton τενόρο & βαρύτονο σαξόφωνο, φλάουτο, άλτο φλάουτο, Mitchell Yoshida wurlitzer και
Josh Collazo ντραμς.
Και πρέπει να το πω από την αρχή πως το “Octava” [Gondwana Records / ΑΝ Music, 2023], έτσι αποκαλείται το νέο CD τους, δεν με απογοητεύει επ’ ουδενί. Μπορεί βεβαίως να μην με εκπλήσσει, όπως με εξέπληξε το “The Cradle”, αλλά αυτό είναι φυσικό. Δεν ξέρω όμως αν είναι φυσικό το να παραδίδουν οι Phi-Psonics ένα, πρακτικώς, το ίδιο συναρπαστικό άλμπουμ, με spiritual, psych jazz «άλλης φάσης» και «άλλης εποχής», μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα.
Μοιάζει με ήχο κολεκτίβας αυτό που ακούγεται στο “Octava” (και στο “The Cradle” βεβαίως).
Σαν οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι να βρίσκονται κάπου «εξορισμένοι», κάπου απομονωμένοι, μακριά από τα αστικά κέντρα, σε κάποιο αμόλυντο φυσικό χώρο, να κάθονται καταγής και να παίζουν τα όργανά τους, χωρίς καλώδια, χωρίς ενισχυτές, στέλνοντας τους ήχους τους να ανακατευθούν με τους ήχους του νερού, του αέρα, των πουλιών, της θάλασσας κ.λπ. Λέμε για μια τζαζ φυσικής προέλευσης και εναλλαγής με άλλα λόγια, που να μπορεί να σε οδηγήσει κάπου «πέρα» ή και «έξω» από τον εαυτό σου, να σε εξυψώσει ή να σε εξαϋλώσει, αν αφεθείς στην λειτουργία της.
Αυτή είναι η «εικόνα», που αποκομίζει κάποιος από το “Octava”, ασχέτως αν όλα όσα περιγράψαμε πιο πάνω δεν έχουν και πολύ σχέση με την πραγματικότητα.
Οι Phi-Psonics ζουν στο L.A. και όχι στα περίχωρα, στα βουνά στους απομακρυσμένους κάμπους ή όπου άλλου, ηχογραφούν σε στούντιο με ηλεκτρισμό, καλώδια και εξοπλισμούς και όχι unplugged στην εξοχή, ενώ και σαν άνθρωποι, εμφανισιακά όπως λέμε, δεν μοιάζουν με... πρωτοχίπις ή ερημίτες.
Και αυτό θα μπορούσε να είναι ένα περίεργο σε πρώτη φάση –γι’ αυτό γράψαμε και το «παράξενης τζαζ μπάντας» στην αρχή–, επειδή μια τέτοιου τύπου και δυναμικής jazz μπορεί να παράγεται, εν τέλει, και σ’ ένα καθ’ όλα αστικοποιημένο περιβάλλον.
Όπως κι αν έχει, το κέρδος είναι και παραμένει «ένα». Είναι η απόλαυση και η «εμπειρία», εννοώ, που σου προσφέρει το “Octava” των Phi-Psonics – ένα τελείως διαφορετικό και καθηλωτικό ακρόαμα, έξω και πέρα απ’ οτιδήποτε, σε σχέση με την jazz, μπορείς ν’ ακούσεις τριγύρω.
Και πρέπει να το πω από την αρχή πως το “Octava” [Gondwana Records / ΑΝ Music, 2023], έτσι αποκαλείται το νέο CD τους, δεν με απογοητεύει επ’ ουδενί. Μπορεί βεβαίως να μην με εκπλήσσει, όπως με εξέπληξε το “The Cradle”, αλλά αυτό είναι φυσικό. Δεν ξέρω όμως αν είναι φυσικό το να παραδίδουν οι Phi-Psonics ένα, πρακτικώς, το ίδιο συναρπαστικό άλμπουμ, με spiritual, psych jazz «άλλης φάσης» και «άλλης εποχής», μέσα σε τόσο σύντομο διάστημα.
Σαν οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι να βρίσκονται κάπου «εξορισμένοι», κάπου απομονωμένοι, μακριά από τα αστικά κέντρα, σε κάποιο αμόλυντο φυσικό χώρο, να κάθονται καταγής και να παίζουν τα όργανά τους, χωρίς καλώδια, χωρίς ενισχυτές, στέλνοντας τους ήχους τους να ανακατευθούν με τους ήχους του νερού, του αέρα, των πουλιών, της θάλασσας κ.λπ. Λέμε για μια τζαζ φυσικής προέλευσης και εναλλαγής με άλλα λόγια, που να μπορεί να σε οδηγήσει κάπου «πέρα» ή και «έξω» από τον εαυτό σου, να σε εξυψώσει ή να σε εξαϋλώσει, αν αφεθείς στην λειτουργία της.
Αυτή είναι η «εικόνα», που αποκομίζει κάποιος από το “Octava”, ασχέτως αν όλα όσα περιγράψαμε πιο πάνω δεν έχουν και πολύ σχέση με την πραγματικότητα.
Οι Phi-Psonics ζουν στο L.A. και όχι στα περίχωρα, στα βουνά στους απομακρυσμένους κάμπους ή όπου άλλου, ηχογραφούν σε στούντιο με ηλεκτρισμό, καλώδια και εξοπλισμούς και όχι unplugged στην εξοχή, ενώ και σαν άνθρωποι, εμφανισιακά όπως λέμε, δεν μοιάζουν με... πρωτοχίπις ή ερημίτες.
Και αυτό θα μπορούσε να είναι ένα περίεργο σε πρώτη φάση –γι’ αυτό γράψαμε και το «παράξενης τζαζ μπάντας» στην αρχή–, επειδή μια τέτοιου τύπου και δυναμικής jazz μπορεί να παράγεται, εν τέλει, και σ’ ένα καθ’ όλα αστικοποιημένο περιβάλλον.
Όπως κι αν έχει, το κέρδος είναι και παραμένει «ένα». Είναι η απόλαυση και η «εμπειρία», εννοώ, που σου προσφέρει το “Octava” των Phi-Psonics – ένα τελείως διαφορετικό και καθηλωτικό ακρόαμα, έξω και πέρα απ’ οτιδήποτε, σε σχέση με την jazz, μπορείς ν’ ακούσεις τριγύρω.
Soulkas Bobtsis
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυγνώμων! Πολλές φορές είσαι όαση