LEDA ATOMICA: S/T [Atypeek Music, 2023]
Εδώ έχουμε κάτι σημαντικό και ιδιαίτερο. Την επανέκδοση σε CD και digital ενός ιστορικού γαλλικού synth-punk άλμπουμ, του φερώνυμου των Leda Atomica (όνομα δανεισμένο από έναν πίνακα του Salvador Dali), από την Μασσαλία, το οποίο είχε κυκλοφορήσει μόνο σε κασέτα, πίσω στο 1986.
Οι Leda Atomica
είναι ένα θρυλικό όνομα για τη γαλλική σκηνή, με ποικίλες ηχογραφήσεις στα 80s και τα 90s, μα και μετέπειτα, καθώς ως μπάντα
υπήρχαν έως και το 2017 – χρονιά, που θα έφευγε από τη ζωή ένα από τα
βασικότερα μέλη τους, ο Phil Spectrum.
Γνωστοί και με το όνομα Leda Atomica Musique (LAM), όταν θα επέκτειναν την δράση τους και προς πιο σύνθετες παραστάσεις (με θεατρικά στοιχεία κ.λπ.), οι Leda Atomica παρουσιάζονται εδώ, σ’ αυτές τις πρώτες, αλλά όχι πρωτόλειες εγγραφές τους –η κασέτα της εποχής δεν θα πρέπει να παρασύρει σε σκέψεις πως εδώ θα μπορούσε να είχε καταγραφεί κάτι πρόχειρο, lo-fi κ.λπ.– με φοβερό κέφι, που συνδυάζεται, φυσικά, με ακαταμάχητη ουσία.
Εξάλλου, κομμάτια σαν τα “Couleurs sur souris”, “Géronimo” και “Get you a gun” ακούγονται και σήμερα με μεγάλο ενδιαφέρον, δίχως να έχουν χάσει ικμάδα από τη δύναμη και την ορμητικότητά τους. Ανάμεσα και κομμάτι με τίτλο “Charles Dexter Word”, που σηματοδοτεί αναφορές και πέρα από την μουσική («λαβκράφτιες» εν προκειμένω).
LES SHTAUSS: No
Feeling [Atypeek Music, 2023]
Ακόμη ένα άλμπουμ από τα ιστορικά, γαλλικά 80s επανεκδίδει σε CD και digital η Atypeek Music. Λέμε για το άλμπουμ των Les Shtauss, από την Νάντη, “No Feeling”, που είχε κυκλοφορήσει σε CD και mini-LP (με έξι tracks) το 1989.
Τώρα έχουμε μια πλήρη έκδοση της ηχογραφικής ιστορίας του γκρουπ, που περιέχει εννέα tracks – τα έξι από το ’89, τα δύο κομμάτια του μοναδικού single τους από το 1987, καθώς και το “Bang bang boum” από την συλλογή “Eyes On You” του 1987 επίσης.
Ο ήχος των Les Shtauss δεν έχει ουδεμία σχέση με synth-punk βεβαίως, μα με σκέτο punk, ή ακόμη καλύτερα με garage punk.
Προσωπικώς οι Les Shtauss μού θυμίζουν γκρουπ του αυστραλέζικου 80s garage-punk, και βασικά τους Lime Spiders και τους Lizard Train, ενώ κατά τόπους ανακάλεσα στη μνήμη μου ακόμη και τους Villa 21.
Λέμε λοιπόν για ένα σχήμα σκληρό, με τις κιθάρες σε πρώτο πλάνο και με φωνή που ακούγεται σαν να «φτύνει», δηλαδή... ωραία αυθάδικη. Επιπλέον με τις δίλεπτες-τρίλεπτες διάρκειες εξαντλείται ο αυθορμητισμός, η δύναμη και η έμπνευση αυτού του πενταμελούς γκρουπ (φωνή, δύο κιθάρες, lead και ρυθμική, μπάσο, ντραμς), που ομνύει στο πούρο rock ’n’ roll , με όρους 80s αναβιωτικούς, και με ήχο γάργαρο και αποφασιστικό, που ποτέ δεν ξεθυμαίνει.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
NI: Fol Naïs [Dur & Doux, 2023]
Υπάρχουν διάφορα γκρουπ που ονομάζονται Ni, και για δύο απ’ αυτά έχουμε γράψει εδώ στο blog. Πιο παλαιά για τους αυστριακούς τζαζ-αβαντ Ni και το άλμπουμ τους “dedoda” [Zach Records / Red Wig, 2017] και πιο πρόσφατα για τους Γάλλους (από την Bourg En Bresse) του πειραματικού math-rock ni και το δικό τους άλμπουμ “Pantophobie” [Dur et Doux / Inouie Distribution, 2019].
Γι’ αυτούς τους τελευταίους ni (Anthony Béard κιθάρες, κραυγές, François Mignot κιθάρες, Nicolas Bernollin ντραμς, Benoit Lecomte μπάσο, Simon Drouhin boite à bourdon σ’ ένα track – ένα μυστήριο όργανο, παραγωγής βόμβων) θα ξαναγράψουμε τώρα, με αφορμή το πιο πρόσφατο 2LP / CD τους “Fol Naïs”.
Εκείνο που κάνει μπαμ στον ήχο των ni είναι η «σκληρότητα» και εννοούμε με αυτό πως τα κιθαριστικά passages είναι σφοδρά, χωρίς να είναι όμως «μεταλλικά». Το άκουσμα διαθέτει, οπωσδήποτε στοιχεία του κλασικού γαλλικού progressive και σχήματα όπως οι Univers Zero (Βέλγοι) και οι Art Zoyd (Γάλλοι) είναι από εκείνα που έχουν επηρεάσει σφόδρα τους ni, με το πειραματικό στοιχείο να είναι μάλλον κυρίαρχο στις συνθέσεις τους, που διαθέτουν φοβερές επιταχύνσεις, ενώ είναι (και) καταιγιστικές στην εξέλιξή τους. Βεβαίως, μία άλλη παράμετρος εδώ, κάπως πιο καλά... κρυμμένη, είναι και οι King Crimson, όπως και άλλα γκρουπ του πειραματικού rock, που να έχουν, όμως, τις κιθάρες μπροστά και το rhythm section.
Γιατί και αυτό, το rhythm section, κινείται σε ηφαιστειακές διαδρομές εδώ, προσφέροντας την πιο κατάλληλη βάση, προκειμένου να πατήσουν οι ατελείωτοι και αποχαλινωμένοι κιθαρισμοί των Anthony Béard και François Mignot.
Πολύ ενδιαφέρον, αλλά εκκωφαντικό, στα όρια του noise άκουσμα, με ελάχιστες κατά τόπους διαφυγές (βασικά η τριλογία “Triboulet”).
Επαφή: www.duretdoux.com
Εδώ έχουμε κάτι σημαντικό και ιδιαίτερο. Την επανέκδοση σε CD και digital ενός ιστορικού γαλλικού synth-punk άλμπουμ, του φερώνυμου των Leda Atomica (όνομα δανεισμένο από έναν πίνακα του Salvador Dali), από την Μασσαλία, το οποίο είχε κυκλοφορήσει μόνο σε κασέτα, πίσω στο 1986.
Γνωστοί και με το όνομα Leda Atomica Musique (LAM), όταν θα επέκτειναν την δράση τους και προς πιο σύνθετες παραστάσεις (με θεατρικά στοιχεία κ.λπ.), οι Leda Atomica παρουσιάζονται εδώ, σ’ αυτές τις πρώτες, αλλά όχι πρωτόλειες εγγραφές τους –η κασέτα της εποχής δεν θα πρέπει να παρασύρει σε σκέψεις πως εδώ θα μπορούσε να είχε καταγραφεί κάτι πρόχειρο, lo-fi κ.λπ.– με φοβερό κέφι, που συνδυάζεται, φυσικά, με ακαταμάχητη ουσία.
Εξάλλου, κομμάτια σαν τα “Couleurs sur souris”, “Géronimo” και “Get you a gun” ακούγονται και σήμερα με μεγάλο ενδιαφέρον, δίχως να έχουν χάσει ικμάδα από τη δύναμη και την ορμητικότητά τους. Ανάμεσα και κομμάτι με τίτλο “Charles Dexter Word”, που σηματοδοτεί αναφορές και πέρα από την μουσική («λαβκράφτιες» εν προκειμένω).
Ακόμη ένα άλμπουμ από τα ιστορικά, γαλλικά 80s επανεκδίδει σε CD και digital η Atypeek Music. Λέμε για το άλμπουμ των Les Shtauss, από την Νάντη, “No Feeling”, που είχε κυκλοφορήσει σε CD και mini-LP (με έξι tracks) το 1989.
Τώρα έχουμε μια πλήρη έκδοση της ηχογραφικής ιστορίας του γκρουπ, που περιέχει εννέα tracks – τα έξι από το ’89, τα δύο κομμάτια του μοναδικού single τους από το 1987, καθώς και το “Bang bang boum” από την συλλογή “Eyes On You” του 1987 επίσης.
Ο ήχος των Les Shtauss δεν έχει ουδεμία σχέση με synth-punk βεβαίως, μα με σκέτο punk, ή ακόμη καλύτερα με garage punk.
Προσωπικώς οι Les Shtauss μού θυμίζουν γκρουπ του αυστραλέζικου 80s garage-punk, και βασικά τους Lime Spiders και τους Lizard Train, ενώ κατά τόπους ανακάλεσα στη μνήμη μου ακόμη και τους Villa 21.
Λέμε λοιπόν για ένα σχήμα σκληρό, με τις κιθάρες σε πρώτο πλάνο και με φωνή που ακούγεται σαν να «φτύνει», δηλαδή... ωραία αυθάδικη. Επιπλέον με τις δίλεπτες-τρίλεπτες διάρκειες εξαντλείται ο αυθορμητισμός, η δύναμη και η έμπνευση αυτού του πενταμελούς γκρουπ (φωνή, δύο κιθάρες, lead και ρυθμική, μπάσο, ντραμς), που ομνύει στο πούρο rock ’n’ roll , με όρους 80s αναβιωτικούς, και με ήχο γάργαρο και αποφασιστικό, που ποτέ δεν ξεθυμαίνει.
Επαφή: www.atypeekmusic.com
Υπάρχουν διάφορα γκρουπ που ονομάζονται Ni, και για δύο απ’ αυτά έχουμε γράψει εδώ στο blog. Πιο παλαιά για τους αυστριακούς τζαζ-αβαντ Ni και το άλμπουμ τους “dedoda” [Zach Records / Red Wig, 2017] και πιο πρόσφατα για τους Γάλλους (από την Bourg En Bresse) του πειραματικού math-rock ni και το δικό τους άλμπουμ “Pantophobie” [Dur et Doux / Inouie Distribution, 2019].
Γι’ αυτούς τους τελευταίους ni (Anthony Béard κιθάρες, κραυγές, François Mignot κιθάρες, Nicolas Bernollin ντραμς, Benoit Lecomte μπάσο, Simon Drouhin boite à bourdon σ’ ένα track – ένα μυστήριο όργανο, παραγωγής βόμβων) θα ξαναγράψουμε τώρα, με αφορμή το πιο πρόσφατο 2LP / CD τους “Fol Naïs”.
Εκείνο που κάνει μπαμ στον ήχο των ni είναι η «σκληρότητα» και εννοούμε με αυτό πως τα κιθαριστικά passages είναι σφοδρά, χωρίς να είναι όμως «μεταλλικά». Το άκουσμα διαθέτει, οπωσδήποτε στοιχεία του κλασικού γαλλικού progressive και σχήματα όπως οι Univers Zero (Βέλγοι) και οι Art Zoyd (Γάλλοι) είναι από εκείνα που έχουν επηρεάσει σφόδρα τους ni, με το πειραματικό στοιχείο να είναι μάλλον κυρίαρχο στις συνθέσεις τους, που διαθέτουν φοβερές επιταχύνσεις, ενώ είναι (και) καταιγιστικές στην εξέλιξή τους. Βεβαίως, μία άλλη παράμετρος εδώ, κάπως πιο καλά... κρυμμένη, είναι και οι King Crimson, όπως και άλλα γκρουπ του πειραματικού rock, που να έχουν, όμως, τις κιθάρες μπροστά και το rhythm section.
Γιατί και αυτό, το rhythm section, κινείται σε ηφαιστειακές διαδρομές εδώ, προσφέροντας την πιο κατάλληλη βάση, προκειμένου να πατήσουν οι ατελείωτοι και αποχαλινωμένοι κιθαρισμοί των Anthony Béard και François Mignot.
Πολύ ενδιαφέρον, αλλά εκκωφαντικό, στα όρια του noise άκουσμα, με ελάχιστες κατά τόπους διαφυγές (βασικά η τριλογία “Triboulet”).
Επαφή: www.duretdoux.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου