...

ciao ragazzi…

ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΑΛΙΚΟΣ η jazz του Αιγαίου

Τo CD του Γιάννη Μπαλίκου έφθασε στα χέρια μου με το ταχυδρομείο, με διεύθυνση αποστολέα από την Πάρο· δεν έγραψα «η jazz του Αιγαίου» γι’ αυτόν το λόγο – άκουσα κιόλας… Ολίγα βιογραφικά γι’ αρχή: «O Γιάννης Μπαλίκος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Ξεκίνησε να παίζει μουσική στα δεκαοκτώ του. Σπούδασε keyboards, αρμονία και ανώτερα θεωρητικά στο Απολλώνιο Ωδείο. Ήταν μέλος του rock γκρουπ Finding The Name (1984-1989). Μετά την διάλυση του γκρουπ μελέτησε Τζαζ Αρμονία περίπου για ένα χρόνο. Από το 1991 ζει στην  Πάρο, όπου εργάζεται ως επαγγελματίας μουσικός και καθηγητής μουσικής. Παράλληλα συνθέτει συμφωνική μουσική, σονάτες για πιάνο κ.λπ. Επίσης έχει γράψει μουσική για θεατρικές παραστάσεις. Έχει συνεργαστεί με αρκετούς αξιόλογους, γνωστούς και αγνώστους έλληνες καλλιτέχνες σε συναυλίες και ηχογραφήσεις. Παρόλο που τα μουσικά του πάθη είναι η jazz και η κλασική, του αρέσει να πειραματίζεται και να παντρεύει και άλλα είδη όπως: rock, latin, folk, new age... Τα τελευταία χρόνια γράφει soundtracks για ταινίες μικρού μήκους και μουσικές επενδύσεις για ντοκυμαντέρ. Το καλοκαίρι του 2012 παρουσιάζει στην Παροικιά της Πάρου την πρώτη του δισκογραφική δουλειά με τίτλο “John Balikos Trio” με instrumental συνθέσεις σε ύφος cinematic-soft jazz».

Αν υπάρχει ένα παράξενο στην περίπτωση του “John Balikos Trio” είναι το γεγονός πως ο ίδιος (ο Μπαλίκος) δεν είναι μέλος του τρίο του – του τρίο, που φέρει τ’ όνομά του! Δεν είμαι σίγουρος αν κάτι τέτοιο έχει ξανα-καταγραφεί στην ιστορία της jazz, αλλά, εν πάση περιπτώσει, έτσι συμβαίνει εδώ κι ας προχωρήσω… Τρεις μουσικοί, ο Γιάννης Κυριμκιρίδης πιάνο, ο Πέτρος Βαρθακούρης κοντραμπάσο και ο Γιάννης Αγγελόπουλος ντραμς, αναλαμβάνουν να μεταφέρουν τις συνθέσεις του Μπαλίκου στο CD, προτείνοντας ένα μικρής διάρκειας άλμπουμ (λίγο πάνω από 27 λεπτά), το οποίο περατώνεται δίχως να το καταλάβεις. Οι συνθέσεις του Μπαλίκου είναι αφηγηματικές. Δημιουργούν εικόνες. Μα αν αναφερόμαστε σε… μη οπτικούς τύπους, τότε να πούμε πως σχετίζονται, περαιτέρω, με την αρμονία και την ομορφιά. Μπορεί να υπάρχει αλλού κάτι ελαφρύ, κάτι από Keith Jarrett εδώ κι εκεί, αλλά εκείνο που υπάρχει πρωτίστως –και είναι βαρύ– είναι η μελωδία ενός Michel Legrand, είναι το mediterranean feeling, το οποίον πιο πολύ το νοιώθουμε (εμείς οι Μεσόγειοι) και λιγότερο το επεξηγούμε. Έχει, δηλαδή, η μουσική του Γιάννη Μπαλίκου κάτι πολύ από τον τόπο (Πάρος), στον οποίο ζει και εργάζεται· κι αυτό, εκ πρώτης, είναι θετικό. Η μουσική δηλαδή να σχετίζεται με το χώρο, από τον οποίον προέρχεται. Άμα ζεις στην Παροικιά δηλαδή δεν μπορεί να είσαι «πάνκης», χώνοντάς τα στην «κακούργα κοινωνία» (τίποτα, φυσικά, δεν αποκλείεται, καταλαβαίνετε όμως πώς το λέω), μπορεί όμως να γράφεις αυτή την υπέροχη, θωπευτική μουσική, που παρουσιάζει, εδώ, ο Γιάννης Μπαλίκος (επίσης… αντιλαμβάνεστε πώς το λέω). Τα έξι κομμάτια είναι, όλα, ένα κι ένα. Με παίξιμο απέριττο, αλλά και με την romance να ξεχειλίζει από κάθε μέτρο, το “John Balikos Trio” είναι ένα άλμπουμ που στοχεύει κατ’ ευθείαν στην ανάδειξη των μελωδιών και βεβαίως του τελικού αρμονικού επιστεγάσματος. Εν ολίγοις; Ένα ήδη αγαπημένο CD.

Επαφή: g230964@gmail.com 

ΓΚΡΟΒΕΡ γέννημα θρέμμα

Τρία χρόνια μετά την CD-έκδοση τού «Σκληρές Λέξεις» (προς το τέλος του ’11 κυκλοφόρησε και το ανάλογο LP), οι Γκρόβερ επανέρχονται με νέο-παλαιό, δυναμικό υλικό (τραγούδια τα οποία γράφτηκαν την περίοδο 1994-98 και που ηχογραφούνται σήμερα).

Όσοι έχουν παρακολουθήσει την πορεία του συγκροτήματος θα γνωρίζουν πως οι Γκρόβερ δεν είναι το σχήμα της συλλογής «Διατάραξη Κοινής Ησυχίας» (1984), ούτε εκείνο της Lazy Dog δέκα χρόνια αργότερα. Είναι ένα γκρουπ του σήμερα, που κινείται περισσότερο προς τις «σκληρές φόρμες», παρά προς το punk (αν και ποτέ δεν υπήρξαν καθ’ ολοκληρίαν punk), χωρίς να απολείπουν από το ρεπερτόριό τους ακόμη και οι μπαλαντικές στιγμές, που μπορεί να ηχούν και κάπως… mainstream (δίχως τούτο να είναι, εκ των προτέρων, αρνητικό).

Τα κομμάτια των Γκρόβερ στο… 500άρι «Γέννημα Θρέμμα» [Labyrinth of Thoughts, Wipe out Records/ B-Otherside] δείχνουν κάτι που σχετίζεται άμεσα με την… ηλικία της μπάντας, και την τριβή της περαιτέρω με το live· είναι δοκιμασμένα, ρέοντας με τον πλέον φυσικό τρόπο. Δεν είναι «δήθεν» και «τραβηγμένα» δηλαδή. Μπορεί το συνολικό αποτέλεσμα να μην εκείνο που θα πήγαινε, ας πούμε, το εγχώριο rock ένα βήμα πιο μπροστά, αλλά δεν το πάει, επουδενί, κι ένα βήμα προς τα πίσω. Ο Πέρτσινος γράφει απλούς, αλλά κάπως «παράξενους» όσον αφορά στη διατύπωσή τους, στίχους, τους οποίους όμως εκείνος ξέρει πώς να τραγουδά, που να «κόβει», ποιες λέξεις να «τραβάει», ποιες να τονίζει κ.ο.κ. Αυτή η άμεση σχέση του τραγουδιστή με το λόγο είναι ό,τι δίνει βάθος στην έννοια «περφόρμερ». Μέσα απ’ αυτή τη σκοπιά, δηλαδή, αν το δει κανείς, πιθανώς να διαπιστώσει εκείνο που διαπίστωσα κι εγώ. Πως ακόμη και τα λεκτικά σκαμπανεβάσματα (ας τα πω έτσι) των Γκρόβερ «κρύβονται», χάνονται πίσω από τη σιγουριά, την ορμή και την αποφασιστικότητα της ερμηνείας. Έχω την εντύπωση, με άλλα λόγια, πως στην περίπτωση του θεσσαλονικιώτικου γκρουπ, είναι αποφασιστικής σημασίας η παρουσία του Πέρτσινου (στίχοι-τραγούδι), δίχως να θέλω να μειώσω τη συμβολή των υπολοίπων (Ηλίας Παπαδόπουλος κιθάρες, Λάζαρος Πλιάμπας τύμπανα, κρουστά, φωνητικά, Νίκος Ευθυμιάδης μπάσο, Στέλιος Τσέλιος κιθάρες). Στο «Γέννημα Θρέμμα» υπάρχουν πολλά κομμάτια με ερμηνευτικό παλμό και παίξιμο βαρβάτο («Φόνισσα τύχη», «Γέννημα θρέμμα», «Ξανά», «Ψέματα σου λένε»…), που δείχνουν για μία εισέτι φορά τη δύναμη του «αγνού», σκληρού, «καθαρού» rock n’ roll, την οποίαν ελάχιστοι νομίζω πως προβάλλουν πια (χρησιμοποιώντας ελληνικό στίχο). Στα live τους πρέπει να γίνεται χαμός...

Επαφή: www.labyrinthofthoughts.gr, www.b-otherside.gr