THE CAVE CHILDREN ένα νέο ελληνικό συγκρότημα

Καινούριο ελληνικό συγκρότημα, που πολύ σύντομα βρίσκει δρόμο προς τη δισκογραφία. Στους Cave Children αναφέρομαι που σχηματίστηκαν πρόπερσι και που τώρα έχουν ένα ολάκερο LP, το “Quasiland” [Inner Ear, 2015], στην κατοχή τους. Το συγκρότημα κινείται σε pop-όχι-κιθαριστικούς δρόμους και αποτελείται από τους Βασίλη Βλαχάκο κιθάρα, φωνή, Ορέστη Μπενέκα πλήκτρα, φωνή, Βασίλη Νιτσάκη μπάσο και Δημήτρη Στεργίου ντραμς (στην ηχογράφηση προστίθενται κι άλλα ονόματα σε τρομπέτα, τρομπόνι, βιολί, τσέλο, βιόλα και ήχους).

Όπως προείπα οι Cave Children είναι ένα ποπ συγκρότημα με αναφορές στον british pop-psych ήχο των sixties, αλλά και στη σχετική αναβίωσή του στα early nineties (Inspiral Carpets, The Charlatans κ.λπ.), ενώ κάποιες λίγες-ελάχιστες φορές ξεφεύγει (ο ήχος τους) προς κάτι πιο βαρύ (τουλάχιστον στα οργανικά μέρη) αγγίζοντας progressive ας τις πούμε κατευθύνσεις (το λέω έχοντας στο νου μου ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ τους, το “Pelorian” – προτελευταίο στη δεύτερη πλευρά).

Σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως οι συνθέσεις των Cave Children θέλουν περισσότερη δουλειά, προκειμένου να φθάσουν σ’ ένα κάποιο ύψος, που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση. Ενώ το όλον πράγμα… παιξίματα, lyrics, φωνές, ενορχηστρώσεις, ηχογράφηση, παραγωγή είναι μια χαρά, ο δίσκος δεν βγάζει, πρώτον, το πολύ μεγάλο κομμάτι που θα ξεχωρίσει και, δεύτερον, τα υπόλοιπα μεγάλα κομμάτια, που θα… συμπαρίστανται στο (προηγούμενο) πρώτο. Οι συνθέσεις, θέλω να πω, εμφανίζονται κάπως άτολμες και σε μια σειρά, χωρίς τις απαιτούμενες εκρήξεις, προσφέροντας βεβαίως μιαν ενότητα στο set, χωρίς από την άλλη να το μπολιάζουν με τα προσδοκόμενα… σεισμικά vibes.

Θα πω κάτι εδώ… Δεν είναι εύκολο να γράψεις κομμάτια στο στυλ… σαν-ψυχεδέλεια. Κι αυτό γιατί η ψυχεδελική μουσική δεν είναι ένα είδος μουσικής, που υπακούει σε κάποια τυπική συνταγή (μερικά πλήκτρα, μερικά εφφέ, τίποτα... ονειρικά φωνητικά), αλλά πολλά και διαφορετικά είδη ταυτοχρόνως, ανακατεμένα με γνώση και φαντασία. Ένα ανακάτεμα ούτως ειπείν, που έπαιρνε αφορμή από κοινωνικά και αισθητικά γεγονότα που άλωναν τα αμερικανικά και βρετανικά sixties.

Στα eighties, ορισμένοι μουσικοί και συγκροτήματα, επιχείρησαν να αναβιώσουν τον ψυχεδελικό ήχο του ’60, σ’ ένα καλλιτεχνικό πάντα επίπεδο, συχνά με σοβαρά αποτελέσματα. Σ’ έναν μικρότερο βαθμό τούτο συνέβη και νωρίς στα nineties – και υπήρχαν λόγοι, που κατέστησαν τις συγκεκριμένες αναβιώσεις επιτυχείς. Οι λόγοι αυτοί δεν συντρέχουν τώρα. Οι νέοι μουσικοί –και δεν αναφέρομαι στους Cave Children σώνει και καλά, αλλά στη σύγχρονη «ψυχεδελική» σκηνή– δεν έχουν χωνέψει τα παλιά ακούσματα. Υπάρχει μια επιδερμική προσέγγιση, που μπορεί να έχει αξία (την όποια αξία) επειδή είναι σημερινή, αλλά συγκρινόμενη μ’ εκείνη των early 90s και των mid 80s είναι πολύ κατώτερη. Μπορεί να υπάρχει αυτή η multilayered κατεύθυνση, αλλά είναι πολύ σοφιστικέ, για να μην πω ανέμπνευστη (όντας μέσα στα πλαίσια του indie), ώστε να συγκινήσει τα απαιτητικά psych πλήθη.

Βλέπεις… υπάρχει μια τρομερή επιμέλεια σε πολλά ας τα πω «δευτερεύοντα» στοιχεία, αλλά το πρωτεύον, που είναι η σύνθεση, δεν μπορεί να κουκουλωθεί. Θα βγαίνει πάντα στον αφρό, και όχι απλώς θα βγαίνει στον αφρό, αλλά θα είναι κι εκείνο που θα καθορίζει ή όχι το μεγάλο «ναι». Και το λέω τούτο, το ξαναλέω θέλω να πω, έχοντας στο νου μου τους Tame Impala, τους Crystal Antlers ή την Unknown Mortal Orchestra και όχι τους Cave Children – που εν τω μεταξύ προτείνουν κι ένα τραγούδι στο “Quasiland”, το “Pillowfingers”, που θα το ζήλευαν όλοι οι προηγούμενοι.

Επαφή: www.inner-ear.gr