ΜΑΡΙΝΟΣ ΚΟΥΤΣΟΜΙΧΑΛΗΣ ereignis

Πειραματιστής, για τον οποίον έχω γράψει κι άλλες φορές στο δισκορυχείον (αναφορές στα άλμπουμ του “Trevor Jones Studio Sessions Vol.1”, “Peripatetic” και «Ηχοπερίπατος στη Λίμνη Βιστωνίδα»), ο Μαρίνος Κουτσομιχάλης έχει νέο LP (300 κόπιες) στην εταιρεία Holotype Editions, που αποκαλείται “Ereignis”.

Για όσους έχουν μιαν επαφή με τη φιλοσοφία του Martin Heidegger (1889-1976) –αν γνωρίζετε καλύτερα πείτε και σ’ εμάς περισσότερα– η λέξη “ereignis” εκφράζει μιαν ύστερη αντίληψη στο έργο και τις ιδέες τού γερμανού φιλοσόφου που αφορά στο «είναι», το οποίον «είναι» εμπεριέχεται κατ’ ουσίαν σ’ «εκείνο που γίνεται». Το «συμβαίνει» δηλαδή είναι ένας ευρύτερος φιλοσοφικός στοχασμός, που δρα σ’ ένα μεταφυσικό επίπεδο καθώς είναι έτσι επινοημένος ώστε να απορροφά το «ον», δηλαδή την ίδια την «ύπαρξη». Πάνω σ’ αυτή τη θεωρητική βάση ο Κουτσομιχάλης δημιουργεί ένα πειραματικό ηλεκτρονικό έργο, ολάκερο περασμένο σ’ ένα Serge Modular συνθεσάιζερ (αναλογικό εννοείται), το οποίον αποτελείται από δύο μέρη.

Στο πρώτο μέρος, που τιτλοφορείται “Ereignis #1” και καταλαμβάνει την πρώτη πλευρά του δίσκου, ο δημιουργός, το «ον» να πούμε, στέκεται απέναντι από τη μηχανή, επιχειρώντας να επιβάλλει τη δική του «άποψη». Η μηχανή αντιδρά… και όλη η πλευρά μοιάζει με μιαν αντιπαράθεση ανάμεσα στο «είναι» και το «συμβαίνει». Χοντρικά, θα έλεγα πως ο Κουτσομιχάλης επιχειρεί να συνθέσει μιαν αφήγηση, κατανοητή από το «ον», καθώς «εμποδίζεται» από το ίδιο το μηχάνημα για να την ολοκληρώσει. Έτσι, ο ήχος αποκτά όλο και πιο αφηρημένα χαρακτηριστικά, που δεν μπορεί εύκολα να επεξηγηθούν.

Στη δεύτερη πλευρά, την “Ereignis #2” η πανωλεθρία τού «είναι» είναι πια ολοκληρωτική, όσο και τελεσίδικη. Η μηχανή, που συμβολίζει εκείνο που «συμβαίνει», έχει απορροφήσει εντελώς το «ον», το οποίον αδυνατεί να ελέγξει έστω και το παραμικρό. Ο ήχος, εν προκειμένω, αποκτά μιαν αυτονομία, όντας απεξαρτημένος από το υποκείμενο, η οποία υπάρχει, έτσι όπως υπάρχει, πέραν των διαθέσεων της στιγμής. Το «αντικειμενικό» δηλαδή έχει κατατροπώσει το «υποκειμενικό», καθώς η δημιουργία νοείται μόνον ως βυθιζόμενη στην ανατροφοδοτούμενη επανάληψη και τη μονοτονία.

Παράξενο άκουσμα το δίχως άλλο, με σοβαρό θεωρητικό υπόβαθρο και ενδιαφέρον πρακτικό.

Επαφή: www.holotype-editions.com

Δείτε και αυτό… http://www.lifo.gr/team/music/58947