ZENERIK επιτέλους σε δίσκο (και CD)

Για τους Έλληνες Zenerik είχε γράψει πέρυσι τέτοιαν εποχή (28/6/2014), όταν είχε φθάσει στα χέρια μου ένα CD-R τους, υπό τον τίτλο “Yeneƨis”. Το άλμπουμ ήταν εξαιρετικό, ένα αμάλγαμα… «progressive rock και ελεύθερου αυτοσχεδιασμού, με εξερευνητική-ψυχεδελική διάθεση», καταλήγοντας σ’ εκείνο το κείμενο με την απορία… «πώς και με τέτοιας κλάσης tracks το “Yeneƨis” δεν έχει κοπεί ακόμη σε βινύλιο». Και να λοιπόν τώρα, ένα χρόνο αργότερα, το ίδιο εκείνο άλμπουμ έρχεται να φιγουράρει στα καταστήματα όχι σε μία, αλλά σε δύο εκδόσεις τής negative/positive (μια 180άρα βινυλιακή των 250 αριθμημένων αντιτύπων και μία «σιντιακή», περιέχουσα τρία bonus tracks), προκειμένου να ικανοποιηθούν άπαντα τα γούστα!

το LP

Οι Zenerik φαίνεται πως είναι ένα project της Λίνας Φονταρά, η οποία έχει συνθέσει-δώσει οδηγίες για όλα τα κομμάτια, παίζοντας συγχρόνως μπάσο (η Φονταρά μάς είναι ήδη γνωστή από την Popi’s Orchestra και από παλιότερες συμμετοχές της). Δίπλα της στέκεται μια ομάδα μουσικών την οποίαν απαρτίζουν οι Σταύρος Τσαγγαλίδης φλάουτο, σοπράνο, κλαρινέτο κρουστά, Σωτήρης Τσιγαρίδας άλτο, κρουστά, tapes, Αλέξναδρος Κρητικός τρομπέτα, Γιάννης Καρατζάβελος κιθάρες, Ζαχαρίας Κοτσίκης σόλο κιθάρες, Super Mario moog, Άκης Κοσσυβάκης ντραμς και Αντώνης Παπάζογλου κρουστά (με κάποιους εξ αυτών να έχουν περάσει, σε διάφορους ρόλους. και από άλλα προγενέστερα σχήματα σαν τα Παιχνίδια του Ήλιου, Esc Key και Υπόγεια Ρεύματα – οι πληροφορίες από το discogs), προτείνοντας όλοι μαζί, ως Zenerik, ένα απίθανο άλμπουμ.

Το πρώτο κομμάτι έχει τίτλο “Fear” και ξεκινά… κουβεντιαστά, όντας μέσα σ’ ένα noisy και βομβώδες περιβάλλον, το οποίο διαρρηγνύουν κιθαριστικά και ντραμιστικά γεμίσματα. Γρήγορα η σύνθεση αποκτά πιο free-improv χαρακτηριστικά, με τα πνευστά να παίρνουν το πάνω χέρι και με την μπασογραμμή να καθορίζει, βομβαρδίζοντας, την εξέλιξη. Το “Confusion” που ακολουθεί δεν ξεφεύγει από τον αυτοσχεδιασμό και το πείραμα, όμως, εδώ, το πλαίσιο αποκτά περισσότερο cosmic και heavy χαρακτηριστικά, λόγω του φλάουτου αρχικώς, αλλά και των κιθαρών που… δεινοπαθούν, κινούμενες μέσα σ’ ένα γενικώς ακατέργαστο περιβάλλον. Το γενικότερο background, με τα ηλεκτρονικά breaks, είναι πάντα noisy, αλλά με μιαν αίσθηση εκστατικού. Η πλευρά θα ολοκληρωθεί με το “Realization”, που προσφέρει και αυτό συνδυασμούς kraut και progressive συγκινήσεων, πάνω σε μια γραμμή απόλυτα λειτουργικής μονοτονίας. Εγώ θα πω πως είναι ultra τιμητικό για τους Zenerik το ν’ ανακαλείς στο άκουσμά τους τούς Anima, τους Guru Guru του “UFO” και τους Annexus Quam του “Beziehungen”… και πάμε παρακάτω…

Η δεύτερη πλευρά περιλαμβάνει δύο tracks, με τo πρώτo να αποκαλείται “Acceptance”. Επί του προκειμένου το ρυθμικό τμήμα φαίνεται να αποκτά μεγαλύτερο ρόλο στην ανάπτυξη, έχοντας το jazz-improv σε πρώτη θέση, και με σταθερή πάντα τη ροκ διάθεση. Έξοχο track. Αν και σε γενικές γραμμές θα έλεγα πως είναι λιγότερο περιπετειώδες από άλλα τινά της Side 1, είναι εν τέλει το ίδιο ή και περισσότερο συναρπαστικό, με συνεχή breaks απ’ όλα τα όργανα – αγγίζοντας και progressive, πέραν των improv-kraut, καταστάσεις.

Στο έσχατο “Deliverance” οι Zenerik πραγματικά ξεφεύγουν. Είναι δύσκολο να φανταστώ άλλες ελληνικές μπάντες που να δημιουργούν ένα τέτοιο progressive kraut σκηνικό, ολοκληρώνοντας μια σύνθεση, που από την αρχή έως το τέλος της διατηρεί τη δύναμη του «μαγικού». Όπως είχα σημειώσει και στην περυσινή ανάρτηση… «το κομμάτι παραπέμπει στo space-improv-prog των Catapilla του άλμπουμ “Changes”», με ευφάνταστες συμβολές κιθάρας, πνευστών και πλήκτρων, και με το μπάσο-ντραμς να προσφέρει μιάν αργή, νωχελική πλατφόρμα τέμπου, πάνω στην οποία πατά ένα συναρπαστικό ψυχεδελικό αφήγημα. Ένα μεγαλοπρεπές track, χωρίς αρχή και τέλος, που κυλάει όπως του αξίζει. Σαν έπος.

το CD

Τα bonus tracks που υπάρχουν στο CD αφορούν σε τρεις edits του εισαγωγικού “Fear”. Βασικά, αυτό που αποκαλύπτεται εδώ είναι η πιο... prog-psych τροπή που μπορεί να πάρει το κομμάτι, κάπως σαν οι… Pink Floyd του “Ummagumma” να τζαμάρουν με τους ΑΜΜ. Το λέω για να δώσω ένα κάποιο στίγμα δηλαδή, και όχι για να… βλαστημήσω. Μην βιαστείτε, λοιπόν, να με επικρίνετε… για ένα άλμπουμ, πάντως, που σε κάθε περίπτωση το γουστάρω πολύ!