ΠΕΤΡΟΣ ΜΟΡΟΖΙΝΗΣ για τα παιδιά που χάθηκαν

Ο Πέτρος Μοροζίνης (γεννημένος στην Αθήνα το 1941) είναι πεζογράφος και ποιητής. Κυρίως ποιητής. Σημαντικός ποιητής. Γι’ αυτό είναι απορίας άξιον πώς και δεν υπάρχει τίποτα ουσιαστικό για ’κείνον στο δίκτυο, αν εξαιρέσεις μιαν απλή αναφορά σε μια παράγραφο κειμένου τού Στέλιου Ελληνιάδη (ο γνωστός δημοσιογράφος, εκδότης κ.λπ.). Διαβάζουμε εκεί:

«Πριν ακόμα ενταχθώ στο δυναμικό της Lyra, διάβαζα με δέος τα δελτία τύπου που ο Τάσος Φαληρέας και ο Πέτρος Μοροζίνης, ο ποιητής, έγραφαν για τον Φρανκ Ζάπα, τον Τζον Λι Χούκερ, τον Λόρκα και τον Ελύτη, αναλύοντας τα πνευματικά και καλλιτεχνικά ρεύματα με πρωτότυπο και διεισδυτικό τρόπο, στριμωγμένοι σε δυο μικρά γραφεία σ’ ένα στενό, πολύ στενό δωμάτιο του πρώτου ορόφου (της Κριεζώτου 11). Μ’ αυτούς ως πρότυπα, συνέχισα από το 1972 την παράδοση να διαλέγω τους προς έκδοσιν δίσκους με ποιοτικά κριτήρια, χωρίς το βραχνά της εμπορικότητας, αφού ο Πατσιφάς ποτέ δεν μας έκανε παρατήρηση για τις πωλήσεις, ενώ καμιά φορά μας ειρωνευόταν για την ποιότητα των επιλογών μας».

Μερικά λόγια για τον Μοροζίνη, εκείνα τα παλιά αλλά τόσο καθοριστικά χρόνια (στα τέλη του ’60 και τις αρχές του ’70) αφήνονται να φανούν σ’ ένα επιμνημόσυνο κείμενο που στάλθηκε από τον ίδιο τον ποιητή στην «Καθημερινή» τής 6/8/2000, λίγες ημέρες δηλαδή μετά το θάνατο τού φίλου του Τάσου Φαληρέα. Το κείμενο αναδημοσιεύτηκε στο βιβλίο «Τάσος Φαληρέας: Χαριστική Βολή» [Ιστός, 2011]. Γράφει ο Μοροζίνης:

«Τον Τάσσο (τ’ όνομά του το ’θελε με δύο σίγμα) τον γνώρισα στο “Βυζάντιο” μια βραδιά του ’68 αργά μετά τα μεσάνυχτα (η ζωή μας εκείνη την εποχή εκτυλισσόταν μάλλον τέτοιες ώρες). Μια τέτοια καλή ώρα μας είχε φέρει στο ίδιο τραπέζι, όταν το μόνο που είχα ακούσει για τον Τάσσο τον Φαληρέα ήταν ότι είχαμε κοινούς γνωστούς απ’ την “παρέα του Συντάγματος”(…). Πιάσαμε συζήτηση κι εκείνος υποστήριξε τη διαλυτική σάτιρα του Ζάππα (“σουρεαλισμό του σούπερ-μάρκετ” την είπε σε κάποια στιγμή) κι εγώ, υπό την επήρειαν των τραγουδιών αμφισβήτησης, απελπισίας και σαρκασμού, τον Ντύλαν.
Τέλος πάντων δεν τσακωθήκαμε, γίναμε φίλοι και μάλιστα καλοί. Ακολούθησαν ατέλειωτες συζητήσεις και εξοντωτικά ξενύχτια όταν όλα παίζονταν κάθε στιγμή μονά-ζυγά. Όταν υπόγεια και ντεσιμπέλ ήταν συγγενείς έννοιες κι ακόμη, δύσκολοι καιροί: συλλήψεις, άσπρες μπλούζες, καταρρεύσεις, απώλειες (ο κίνδυνος είχε χάσει τα γαλόνια του) κι εκείνος ο ήχος του περιπολικού σάμπως να σάλπιζε το μηδέν, αυτό το στόμιο της τρομπέτας του χάους.(…)
Μείναμε κάτω από την ίδια στέγη για καμιά δεκαριά φεγγάρια, εκείνος με την Ισμήνη κι εγώ με την ευγνωμοσύνη στην τύχη μου να βρίσκομαι κοντά τους(…).
Κάναμε τότε σχέδια επί σχεδίων, “πώς να βοηθήσουμε την κατάσταση” ανοίγοντας κέντρο με μουσική (το rhythm n’ blues ήταν το μεράκι του Τάσσου) μαζί με τον Μπαράκο, είτε εκδίδοντας περιοδικό (είχαμε βρει τον τίτλο “Η Σκηνή” καθώς και το υλικό, αλλά οι συνεχείς επεμβάσεις στην λεπτομέρεια, όπως και άλλες ανεξήγητες αιτίες, δεν το άφησαν να εκδοθεί παρά μόνο ύστερα από χρόνια και κάτω από την φιλοξενία του “Σήματος” του Νίκου Παπαδάκη), είτε τέλος σαν επιχειρηματίες με κατάστημα δίσκων και βιβλίων.
Έτσι αποφασίστηκε και το “Pop 11” (ο τίτλος ανήκει στον Θεοφιλόπουλο, και το θαυμάσιο σχέδιο στα χαρτιά περιτυλίγματος στον Κουτρουμπούση). Τον ίδιο καιρό (σ.σ. περί το 1971) εργαζόμασταν και στη “Λύρα” του Αλέκου Πατσιφά, προσπαθώντας, συχνά με επιτυχία, να “περάσουμε τη γραμμή μας” προτείνοντας δίσκους φίλων που άλλοι γίναν φίρμες και άλλοι χάθηκαν πρόωρα, αφήνοντας τα ανεξίτηλα σημάδια μιας ουτοπίας που ακόμα τρέφει συνειδήσεις(…)».

Η συνέχεια εδώ… http://www.lifo.gr/team/book/58892