άλμπουμ της GALILEO MUSIC COMMUNICATION

Τη γερμανική εταιρεία Galileo MC (έδρα της η πόλη Fürstenfeldbruck στην Βαυαρία) τη θυμάμαι από τα χρόνια του Jazz & Τζαζ. Θυμάμαι ακόμη, δηλαδή, τη σφοδρή εντύπωση που μου είχαν προξενήσει τα άλμπουμ της “In the Fields” (2008) των Lancy Falta Gypsy System, “Dehesario” (2007) των Acetre και βεβαίως, και πάνω απ’ όλα, το 2CD “En Concert” (2006) του Miquel Gil και της Σαβίνας Γιαννάτου (με τους Primavera en Salonico). Χρόνια μετά ξανασυναντώ κυκλοφορίες τής καλής εταιρείας, που εξακολουθεί να εισάγεται στην Ελλάδα από τη γνωστή μας A&N Music (της Θεσσαλονίκης). Ας δούμε μερικά απ’ αυτά…

CARMEN SOUZA & THEO PASCAL: Epistola [GMC064, 2015]

Η Carmen Souza (που έχει εμφανισθεί και στα μέρη μας – στο Half Note τον Φεβρουάριο του ’12) είναι μια αναγνωρισμένη world φωνή (και πιανίστρια και κιθαρίστρια), γεννημένη στη Λισσαβώνα από καμποβερντιανούς γονείς. Βασικό της ενδιαφέρον είναι η μεταστοιχείωση τής παλιάς μουσικής του Πράσινου Ακρωτηρίου σε σύγχρονο άκουσμα – κάτι το οποίον καταφέρνει, οπωσδήποτε, με την βοήθεια του Theo Pascal. Ο Pascal είναι επίσης Πορτογάλος (συνθέτης και μπασίστας) με μεγάλη πορεία στα πάλκα και τη δισκογραφία. Με την Souza συνεργάζεται από δεκαετίας τουλάχιστον, έχοντας υπογράψει (ως ντούο) κάμποσα άλμπουμ. (Αν μέτρησα καλά αυτά πρέπει να είναι έξι, χωρίς το “Epistola”). 

Τι μας παρουσιάζουν εδώ οι Souza και Pascal; Χμμμ… Ένα ενδιαφέρον μείγμα world music (με τα… λουζιτανικά στοιχεία που προαναφέραμε) ανακατεμένα, βασικά, με jazzy και groovy τεχνοτροπίες. Ίσως γι’ αυτόν το λόγο κάνουν σαφές εξ αρχής το σκοπό τους, διασκευάζοντας ένα κομμάτι του Horace Silver, το περίφημο θα πω εγώ “The cape verdean blues” από το φερώνυμο LP του, του 1965. Και μάλιστα δεν το διασκευάζουν απλώς, αλλά τοποθετούν επάνω του και λόγια (της Souza) μετατρέποντάς το σ’ ένα «δικό» τους τραγούδι. Ωραία η αρχή λοιπόν και εξίσου ενδιαφέρουσα η συνέχεια με την… καμποβερντιανή vocal jazz των Souza και Pascal να φθάνει στα ακρότατά της με συνθέσεις όπως η “Stratheden road” λίγο πριν το τέλος, όταν η γκρούβα του οργανίστα Mark King φτιάχνει κλίμα. Ναι, συμμετέχουν κι άλλοι μουσικοί στο “Epistola” (πέραν των τριών που ήδη αναφέρθηκαν) συμπληρώνοντας σε ντραμς και πνευστά (σαξόφωνα, κλαρινέτο) και δίνοντας στο project των Souza και Pascal τη βεβαιότητα της ολοκληρωμένης πρότασης.

RASGUEO: Waterfall [GMC063, 2015]

Συγκρότημα είναι οι Rasgueo αποτελούμενοι από τον συμπατριώτη μας Νίκο Τσιαχρή φλαμένκο κιθάρα, τον Martin Auer τρομπέτα, φλούγκελχορν, τον Diego Piñera ντραμς και τον Martin Lillich μπάσο. Τέσσερις μουσικοί διαφορετικών προφανώς εθνοτήτων, που βρέθηκαν κάποια στιγμή στο Βερολίνο, δημιουργώντας το 2012 αυτή την μπάντα που πορεύεται στις διαδρομές του… νέου φλαμένκο ή του jazz flamenco αν θέλετε. Ας δούμε κάποια βιογραφικά για τον Τσιαχρή, έτσι όπως τα δανείζομαι από το site των Rasgueo: “The bandleader Nikos Tsiachris grew up in a musical family in Greece. He learnt his first guitar chords from his father as a child and later studied cello, classical and flamenco guitar. He holds a degree in Musicology from the School of Fine Arts of Aristotle University of Thessaloniki. He has lived in Berlin since 2005 where he performs with several artists. In addition to numerous concerts, he composes as an autodidact and teaches at the Global Music Academy in Berlin”. Ωραία. Πάμε τώρα παρακάτω…

Όλες οι συνθέσεις που καταγράφονται στο “Waterfall” ανήκουν στον Τσιαχρή, πλην της εσχάτης (και ογδόης) “Epilogue”, την οποίαν υπογράφει ολάκερο το σχήμα. Πρόκειται για συνθέσεις «καθαρές» και σαφείς στη διατύπωσή τους, με συνεπές μελωδικό χάρισμα και άψογη αρμονική επεξεργασία, που κινούνται ανάμεσα στην jazz και το flamenco, προτείνοντας ένα δικό τους… latin-jazz ηχόχρωμα. Τα σολιστικά όργανα (η κιθάρα και τα πνευστά) έχουν βεβαίως το βάρος της μελωδικής αποτύπωσης, αλλά και τα ρυθμικά, όντας συνετά στο ρόλο τους, γνωρίζουν να δημιουργούν τις πρέπουσες (και εν γένει ανεπαίσθητες) βάσεις. Από τις συνθέσεις θα ξεχώριζα την “Salvation” που ανακαλεί στη μνήμη μου τον καλύτερο Duško Gojković, τη σχεδόν 10λεπτη “Arion” για την αφηγηματικότητά της, τις «αλλαγές» και τα «γεμίσματα» απ’ όλα τα όργανα, την “Full moon”, την πιο… flamenco απ’ όλες, μια μπαλάντα κατά βάση με δεξιοτεχνικούς δακτυλισμούς και αρπισμούς και γενικότερο ανδαλουσιανό feeling και ακόμη την “Parinis” για την ωραία, κάπως σ’ ένα στυλ Café del Mar, ανάπτυξή της.

AL ANDALUZ PROJECT: Salam [GMC059, 2013]

Al-Andalus αποκαλείται η μεσαιωνική ισλαμική ιβηρική χερσόνησος (το μεγαλύτερο κομμάτι της σημερινής Ισπανίας και Πορτογαλίας δηλαδή), ένας όρος που υπονοεί και τη γενικότερη αραβική επέλαση στη νότια Ευρώπη, που έφθασε μέχρι και την Occitania, τη Νότια Γαλλία δηλαδή. (Όλοι γνωρίζουμε από το Γυμνάσιο για την ιστορική μάχη στο Πουατιέ της Γαλλίας, το 732 μ.Χ., όταν ο Φράγκος Κάρολος Μαρτέλος αναχαίτισε τους Άραβες, που αν περνούσαν από ’κει θα έφθαναν στη Μάγχη – τι κακό που θα παθαίναμε…). Ως ονομασία, η Al-Andalus έχει χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στη δισκογραφία, κυρίως από ισπανικά γκρουπ και καλλιτέχνες, κι έτσι προχείρως μπορώ να θυμηθώ το (ισπανικό) συγκρότημα Al-Andalus με το άλμπουμ τους “Dejadme en Libertad” [Ambar, 1978] –το έχω ακούσει γι’ αυτό το αναφέρω– ή το πολύ καλό progressive-oriented “Al-Andalus” [Polydor] του Miguel Ríos από το 1977. Φυσικά, τα πάσης φύσεως… Al-Andalus είναι πολύ περισσότερα…

Το Al Andaluz Project, που εδώ μας απασχολεί, είναι ένα γερμανικό… project του Michael Popp (γνωστός, ίσως, από τους Estampie και από άλλα διάφορα σχήματα του neo-medieval folk), που «τρέχει» από το 2006, στηριγμένο πρωτίστως στις γυναικείες φωνές των Mara Aranda, Iman Kandoussi και Sigrid Hausen. Δίπλα στον Popp, που χειρίζεται σαζ, ταρ, σαντούρι, dilruba, άρπα κ.ά., παρατάσσονται οκτώ ακόμη μουσικοί και όλοι μαζί, όλο αυτό το team εννοώ, δημιουργεί ένα πολύ πλούσιο άλμπουμ, από πλευράς νεο-παραδοσιακών ηχοχρωμάτων, εκμεταλλευόμενο με τη σωστή έννοια διάφορες παλαιές-λαϊκές συνθέσεις (“Esterika serfatí”, “Nawba raml maya, ritmo btayhi”…) από την σεφαραδίτικη παράδοση, την Αραβο-Ανδαλουσία, την Βαλένθια, το Τετουάν του Μαρόκου και αλλαχού, δημιουργώντας, οπωσδήποτε, πειστικές ηχητικές προτάσεις. Για εμάς τους Έλληνες, που έχουμε κατά νου ψηφίδες του συγκεκριμένου ήχου από τους Primavera en Salonico, και άλλα κατοπινά σχετικά σχήματα, το “Salam” ακούγεται με άνεση και βεβαίως με ευχαρίστηση.

TANGO CRASH: Accidente de Tango [GMC054, 2012]

Το συγκρότημα Tango Crash δημιουργήθηκε το 2002 στο Βερολίνο από δύο Αργεντινούς, τον Daniel Almada πιάνο, ηλεκτρονικά και τον Martin Iannaccone τσέλο, μπάσο, φωνή και τρεις Γερμανούς, τον Christian Gerber μπαντονεόν, τον Gregor Hilbe ντραμς και τον Martin Klingeberg τρομπέτα. Γρήγορα απέκτησαν φήμη μέσα στο χώρο του νέου tango ή του electro tango, όπως επίσης ονομάζεται αυτό το ιδίωμα (όλοι γνωρίζουμε, για παράδειγμα, τους Gotan Project, Bajofondo, Otros Aires, Tanghetto…), γεγονός που είχε ως αποτέλεσμα και την ηχογράφηση ορισμένων επιτυχημένων άλμπουμ. Το “Accidente de Tango” προέρχεται από το 2012 και είναι μάλλον η πιο πρόσφατη παραγωγή τους.

Είναι αλήθεια πως το αισθητικό peak, η κορυφή τού electro tango έχει παρέλθει από χρόνια, παρά ταύτα οι Tango Crash, ίσως γιατί διατηρούν στη line-up τους και την αργεντίνικη ψυχή, κατορθώνουν να διατηρήσουν άσβηστη τη φλόγα και στα 10s, προτείνοντας μια σειρά συνθέσεων, ανακατεύοντας ανάμεσα τα… DJλίκια (DJ Chimango), ή την jazz στην πιο καθαρή μορφή της (σε κομμάτια όπως το “Molinga laco”, παίζει σαξόφωνο ο guest Rodrigo Dominguez), που δεν περνούν απαρατήρητες. Αν και το τελικό αποτέλεσμα δεν περικλείει την «έκπληξη» των κορυφαίων στιγμών του είδους, σε κάθε περίπτωση είναι ευχάριστο.