θέμα συνειδήσεως

Ένα από τα βασικά παράπλευρα ζητήματα που ανέκυψαν μετά την επονείδιστη «συμφωνία», και το οποίο δεν εθίγη επαρκώς, ή και καθόλου, όλες αυτές τις ώρες, είναι η απουσία, πια, ενός σοβαρού και αποδοτικού μείζονος αντιπολιτευτικού λόγου απέναντι στο τρομοκρατικό μνημόνιο 3.

Παρατηρώ πως από τα τελευταία «παράθυρα» απουσιάζει παντελώς αυτός (ο αντιπολιτευτικός λόγος εννοώ), ένας λόγος που μπορεί να εκφράζει δυνητικώς το μεγαλύτερο κομμάτι του κόσμου (δεν ξέρω αν μιλάμε για το 62%, για περισσότερο ή λιγότερο), πράγμα που σημαίνει μία ακόμη κατάλυση τής... φτερό στον άνεμο πια δημοκρατικής δεοντολογίας. Ό,τι έχει απομείνει δηλαδή…

Έτσι, και για να μην καταστεί, ανάμεσα σε άλλα, η Χρυσή Αυγή η επί της ουσίας αξιωματική αντιπολίτευση, έχω την άποψη πως θα πρέπει σύντομα να καθαρίσει το τοπίο, προκειμένου να δημιουργηθεί εκείνη η κρίσιμη μάζα βουλευτών που θα κρατήσει εν ισχύι τις ιδέες της Αριστεράς. Όχι του ΣΥΡΙΖΑ ή του όποιου ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τις ιδέες της Αριστεράς, στις οποίες θα μπορούσε να βασιστεί το μεγάλο κομμάτι των εκατομμυρίων απελπισμένων.

Η (αντι)δημοκρατική ευτέλεια, που θέλει τα κόμματα τού… 38% να πορεύονται με 250 βουλευτές, καταλαμβάνοντας όλο το χρόνο στα «παράθυρα» (ας μείνουμε προς ώρας σ’αυτά... και μιλάμε για εξωφρενικό ξεσάλωμα) θα πρέπει γρήγορα να τελειώσει.

Ποιος ασκεί αντιπολίτευση σ’ αυτή τη χώρα; Η Χρυσή Αυγή ή το ΚΚΕ; Η πρώτη είναι αποκλεισμένη (και σωστά) από τον δημόσιο διάλογο (τουλάχιστον μέχρι να ξεκαθαρίσει το δικαστικό κομμάτι, μετά θα δούμε τι θα γίνει), ενώ το δεύτερο είναι πια μια ελάσσονα αντιπολιτευτική καρικατούρα. Ένα άλλοθι «διαφορετικότητας». Κανείς ποτέ δεν κοντράρει το ΚΚΕ για τις (ανεφάρμοστες) θεωρητικές θέσεις του στις ποικίλες λογομαχίες, κανείς ποτέ δεν συνδιαλέγεται σοβαρά μαζί του. Γιατί κανείς ποτέ δεν μπορεί να συμμετάσχει, σοβαρά, σε μια πολιτική συζήτηση με στοιχεία… αντεπιστημονικής φαντασίας. Οπότε τι; Έχουμε τους Βορίδηδες, τους Αδώνιδες και τους Λοβέρδιους να ξιφουλκούν επί δικαίων και αδίκων.

Είναι ντροπή να καθυβρίζεται –ό,τι αχαρακτήριστο κι αν έχει πράξει– ο Βαρουφάκης (ο πρώτος των πρώτων βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ υπενθυμίζω και υπουργός Οικονομικών για 6 μήνες) και σύντροφοί του στα πάνελ να μην ανοίγουν το στόμα τους, να μην προβάλλουν έστω και μιαν ελάχιστη υπερασπιστική γραμμή. Να πουν δηλαδή… αφήστε τον Βαρουφάκη, να μιλήσει κανένας άλλος, και κοιτάξτε τα δικά σας εγκλήματα, που διαλύσατε τα πάντα φτωχοποιώντας τη χώρα και εξανδραποδίζοντας τους κατοίκους της. Τέτοια σύμπλευση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ με τους καταστροφείς της Ελλάδας είναι απίστευτη (για να μην πω κάτι βαρύτερο). Σε τελευταία ανάλυση τίποτα δεν γινόταν, και δεν θα μπορούσε να γινόταν, κάτω από τη μύτη του πρωθυπουργού (που τώρα όλοι τον χαϊδεύουν, εντός κι εκτός). Αυτό μην μας διαφεύγει.

Το μιντιακό κατεστημένο, που κουμαντάρει τις γνώμες του λαού (έτσι νομίζει), έχει αποφασίσει. Θέλει την πλήρη «ξεφτιλοποίηση» του Τσίπρα. Τον θέλει για πρωθυπουργό παντός καιρού, ήτοι μαριονέτα. Ο ίδιος είπε πως δεν θα δεχτεί κάτι τέτοιο, πράγμα που σημαίνει παραίτηση και άμεσα εκλογές – μια λέξη, οι «εκλογές», που ασκεί τρόμο στους μέσα κι έξω μνημονιακούς. Άλλος πρωθυπουργός από την παρούσα βουλή δεν μπορεί να υπάρξει. Είναι κατάλυση της δημοκρατίας, της απόφασης όλων ημών που ψηφίσαμε στις 25 του Γενάρη.

Δεν μπορεί η χώρα να πορευτεί χωρίς συγκροτημένη και αναβαπτισμένη από το πλήθος μείζονα αντιπολίτευση (που και αυτή οφείλει τάχιστα να μετεξελιχθεί όπως αρμόζει, προτείνοντας ολοκληρωμένα σχέδια, και όχι ήξεις-αφήξεις).
Αν η συμπολίτευση θέλει να κυβερνά με 250 βουλευτές να αποδείξει ότι τους έχει, αλλιώς… έξω οι χούντες του θανάτου.