TERELL STAFFORD για τον Lee Morgan

Ένα tribute στον μεγάλο τρομπετίστα του hard bop Lee Morgan (1938-1972) από έναν σημαντικό σύγχρονο συνάδελφό του, που βαδίζει, ή θέλει να βαδίσει στα χνάρια του. Αναφερόμαστε στον Terell Stafford (που έχει κι αυτός τη Φιλαδέλφεια για σπίτι του, όπως την είχε και ο Morgan – παρότι ο Stafford δεν είναι γεννημένος εκεί) και στο CD του “BrotherLee Love/ Celebrating Lee Morgan” [CAPRI, 2015], που περιλαμβάνει επτά συνθέσεις του Morgan, ένα παλιό στάνταρντ του Alex Kramer (“Candy”) κι ένα original (του Stafford). Ας ξεκινήσουμε απ’ αυτό, που είναι και το πιο μακρύ στο χρόνο track, αφού ξεπερνά τα 12 λεπτά.

Αν και κατά βάση πρόκειται για blues, το “Favor” δεν ξεκινά σαν ένας φόρος τιμής στον Morgan – παρότι θα μπορούσε να υποστηριχθεί πως εξελίσσεται σε τέτοιο κοντά στη μέση ή περί το τέλος του. Σε κάθε περίπτωση έχουμε να κάνουμε μ’ ένα φοβερό σουινγκάτο και soulful track, που αποτυπώνει τις συνθετικές ικανότητες του Stafford. Από ’κει και πέρα κυριαρχούν, όπως είπαμε, τα κομμάτια του Lee Morgan, που αντιπροσωπεύουν διαφορετικές φάσεις της πολυκύμαντης καριέρας του. Για παράδειγμα το “Hocus-Pocus” από το “The Sidewinder” [Blue Note, 1964], που αντιμετωπίζεται μ’ έναν… εύθυμο και χαρούμενο τρόπο (κοντά στο πνεύμα δηλαδή του πρωτοτύπου), ή το “Mr. Kenyatta” από το “Search for the New Land” [Blue Note, 1964] ένα από τα πιο συναρπαστικά tracks του Morgan, το οποίον ο Stafford το… πολλαπλασιάζει, έχοντας δίπλα του τον σαξοφωνίστα Tim Warfield σε ρόλο ισοϋψή, αλλά και τον πιανίστα Bruce Barth να «γεμίζει» με απαράμιλλο swinging. Έξοχο τραγούδι – όπως λένε και οι Αμερικάνοι. Μα και το “Petty Larceny” από το άλμπουμ “The Freedom Rider” [Blue Note, 1962], όταν ο Lee Morgan βρισκόταν στους Jazz Messengers του Art Blakey, είναι ένα κομμάτι κλασικό, κάτι σαν ένας ακόμη ορισμός του hard bop, όπως και το λιγότερο γνωστό “Stop start” εξάλλου (από το LP “The Procrastinator” που κυκλοφόρησε μετά θάνατον), που είναι ένα άπιαστο up-tempo, με φοβερή δουλειά από το rhythm section (Peter Washington μπάσο, Dana Hall ντραμς) και με τους Stafford, Warfield και Barth να τα χώνουν αγρίως.

Σε γενικές γραμμές το “BrotherLee Love” θα έλεγα πως είναι πολύ κοντά, δηλαδή επάνω, σε ό,τι θα ανέμενε ο καθείς από ένα tribute στον Lee Morgan. Φλογερό και αεικίνητο, φανερώνει όχι μόνον τα δεξιοτεχνικά προσόντα του Terell Stafford, αλλά και τον τρόπο που «δουλεύει» η jazz στα σώματα και τις ψυχές των σημερινών παικτών. Είναι η παράδοσή τους. Είναι κάτι «δικό τους». 

Επαφή: www.terellstafford.com, www.caprirecords.com