Η τρέλα με το afrobeat τελειωμό δεν έχει· κι η γερμανική Tramp Records του Tobias Kirmayer επιχειρεί, τούτον ακριβώς, να το καταστήσει σαφές. Προτείνει λοιπόν μία συλλογή την οποίαν τιτλοφορεί “Contemporary Afro Beat” και υποτιτλοφορεί “a fine selection of some of today’s most exciting afro beat bands from all over the world”, ρίχνοντας το βάρος της σε καινούρια ούτως ειπείν ονόματα. Να ποια είναι αυτά (άγνωστα και γνωστά): Fanga, Afromotive, Odu, N’Ghare Hi Power Band, Jojo Quo & Challengers, Kokolo Afrobeat Orchestra, The Boogoos, Afrodita, Akoya Afrobeat Ensemble, Aphrodesia, Albino, Afrodelic Stegosaurchestra και Express Brass Band.
Το αποτέλεσμα είναι οπωσδήποτε ευχάριστο στο αυτί (όταν δεν είναι βαρετό) κυρίως στις περιπτώσεις εκείνες όπου ο κλασικός afrobeat ήχος εμφανίζει συγκεκριμένη προσωπικότητα· αναπαράγοντας μεν τις γνωστές τοις πάσι ρυθμο-συνταγές, επεκτείνοντας δε λιγάκι την κατάσταση προς το (σύγχρονο επίσης) jazz-funk, το… νεοϋορκέζικο afro, καθώς και τα καραϊβικά ηχοχρώματα.
Κακά τα ψέμματα. Μπορεί ένας ήχος του χθες να μεταφέρεται τεχνικώς στο τώρα δίχως (συνήθως) πρόβλημα, αλλά εκείνο που δεν μεταφέρεται είναι η κοινωνική βάση των κομματιών· ό,τι έσπρωξε τους πιονιέρους του είδους (τον Fela και όλους τους υπολοίπους) να δημιουργήσουν τούτη τη, φύσει και θέσει, επαναστατημένη φόρμα. Παρά ταύτα, κανείς δεν μπορεί ν’ απομειώσει τη θέση
συγκροτημάτων όπως οι Akoya Afrobeat Ensemble με το “P.D.P” (13μελής ομάδα από τη Νέα Υόρκη και με παίκτες από το Benin, τη Νότια Αφρική, τον Παναμά, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ, που έχει ως lead τραγουδιστή τον Kaleta, ιστορικό μέλος των Egypt 80) και ακόμη τη δύναμη και την πίστη των Fanga (με το όργανο να κυριαρχεί στο “Crache la douleur”), τους Jojo Quo & Challengers με το “Every woman is good woman” (και τα ωραία jazzy sax breaks), τους Afrodita με το “Africa my dear” (τα κρουστά πολύ μπροστά κι ένα σόλο στο άλτο άλλης εποχής), την τρέλα των Albino και του “Jing bong wah” (οι ωραιότερες πνευστές 
γραμμές της συλλογής), ή, τέλος, το “Radio Kabul” των Γερμανών Express Brass Band, οι οποίοι ανακατεύουν jazz υπαινιγμούς από Sun Ra και Art Ensemble of Chicago σε συνδυασμό με soul, afrobeat και oriental αναφορές. Απ’ όλα έχει ο μπαξές…
Και κάτι ακόμη. Η ιδέα του εξωφύλλου είναι… δανεική κι αγύριστη από το το library LP “Obsession Dramatique” [FR. Sonimage SI 813, 1973], που περιλαμβάνει συνθέσεις των Ugo Fusco, Stefano Torossi, Fiorella Fratini, Gino Marinuzzi, Lesiman και Raskovich.
Το αποτέλεσμα είναι οπωσδήποτε ευχάριστο στο αυτί (όταν δεν είναι βαρετό) κυρίως στις περιπτώσεις εκείνες όπου ο κλασικός afrobeat ήχος εμφανίζει συγκεκριμένη προσωπικότητα· αναπαράγοντας μεν τις γνωστές τοις πάσι ρυθμο-συνταγές, επεκτείνοντας δε λιγάκι την κατάσταση προς το (σύγχρονο επίσης) jazz-funk, το… νεοϋορκέζικο afro, καθώς και τα καραϊβικά ηχοχρώματα.
Κακά τα ψέμματα. Μπορεί ένας ήχος του χθες να μεταφέρεται τεχνικώς στο τώρα δίχως (συνήθως) πρόβλημα, αλλά εκείνο που δεν μεταφέρεται είναι η κοινωνική βάση των κομματιών· ό,τι έσπρωξε τους πιονιέρους του είδους (τον Fela και όλους τους υπολοίπους) να δημιουργήσουν τούτη τη, φύσει και θέσει, επαναστατημένη φόρμα. Παρά ταύτα, κανείς δεν μπορεί ν’ απομειώσει τη θέση
συγκροτημάτων όπως οι Akoya Afrobeat Ensemble με το “P.D.P” (13μελής ομάδα από τη Νέα Υόρκη και με παίκτες από το Benin, τη Νότια Αφρική, τον Παναμά, την Ιαπωνία και τις ΗΠΑ, που έχει ως lead τραγουδιστή τον Kaleta, ιστορικό μέλος των Egypt 80) και ακόμη τη δύναμη και την πίστη των Fanga (με το όργανο να κυριαρχεί στο “Crache la douleur”), τους Jojo Quo & Challengers με το “Every woman is good woman” (και τα ωραία jazzy sax breaks), τους Afrodita με το “Africa my dear” (τα κρουστά πολύ μπροστά κι ένα σόλο στο άλτο άλλης εποχής), την τρέλα των Albino και του “Jing bong wah” (οι ωραιότερες πνευστές 
γραμμές της συλλογής), ή, τέλος, το “Radio Kabul” των Γερμανών Express Brass Band, οι οποίοι ανακατεύουν jazz υπαινιγμούς από Sun Ra και Art Ensemble of Chicago σε συνδυασμό με soul, afrobeat και oriental αναφορές. Απ’ όλα έχει ο μπαξές…Και κάτι ακόμη. Η ιδέα του εξωφύλλου είναι… δανεική κι αγύριστη από το το library LP “Obsession Dramatique” [FR. Sonimage SI 813, 1973], που περιλαμβάνει συνθέσεις των Ugo Fusco, Stefano Torossi, Fiorella Fratini, Gino Marinuzzi, Lesiman και Raskovich.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου