τελικά, όλα είναι περσινά…

Ο Πέτρος Δουρδουμπάκης είναι ένας από τους αναγνωρισμένους τραγουδοποιούς του λεγόμενου εντέχνου την τελευταία 30ετία. Από καιρού εις καιρόν υπενθυμίζει μάλιστα την παρουσία του με ολοκληρωμένα άλμπουμ, μέσα από τα οποία έχουν προκύψει κομμάτια, τα οποία τραγούδησε όλος ο κόσμος [Μη σταματάς (να λες πως μ’ αγαπάς), Τυφλές ελπίδες κ.ά.]. Το «10 Γυναικείες Φωνές» [Νέα Σελήνη, 2010] περιλαμβάνει νεότερα και παλαιότερα τραγούδια του Δουρδουμπάκη, τα οποία αποδίδονται από την Ελένη Πέτα, τη Μελίνα Κανά, τη Χριστίνα Μαραγκόζη, την Ειρήνη Χαρίδου, την Ειρήνη Νικολάου… αλλά και τη μητέρα του τραγουδοποιού Μαρίκα Δουρδουμπάκη (μητέρα και γιός τραγουδούν από κοινού στο «Φθινόπωρο»). Τα άσματα του Δουρδουμπάκη έχουν ταυτότητα, ύφος και βεβαίως ήθος. Μπορεί να μην είναι από ’κείνα που θ’ αλλάξουν τη… ροή της μουσικής ιστορίας, είναι όμως καλοφτιαγμένα και καλοζυγισμένα. Πρώτα, ανάμεσα στα 12 του δίσκου, το «Σκιές» με την Ειρήνη Τουμπάκη και το «Έρωτα» με τη Χριστίνα Μαραγκόζη.#
Το κρητικό τραγούδι είναι είδος από μόνο του. Όπως και είδος από μόνος του είναι ο Νίκος Ξυλούρης. Ο λυράρης, συνθέτης και τραγουδιστής Αχιλλέας Δραμουντάνης στο πρόσφατο 2CD του «Χαρώ σε, Παναγιά μου» [MBI, 2010] επιχειρεί, στο πρώτο δισκάκι, να ερμηνεύσει γνωστά κρητικά τραγούδια του Ξυλούρη (όχι έντεχνα – εξαιρείται το «Ήτανε μια φορά» των Ξαρχάκου-Φέρρη), τα οποία και αποδίδει με τον δικό του τρόπο (η φωνή του είναι μεγαλύτερη από την ηλικία του, κι αυτό, γενικώς, τον βοηθάει). Το δεύτερο CD, που περιλαμβάνει τον προσωπικό του κάματο είναι, μάλλον, προτιμότερο. Επώνυμες, λοιπόν, συνθέσεις, που πατάνε γερά στις παραδοσιακές φόρμες, αλλά όταν δεν το πράττουν οι περιγραφόμενες καταστάσεις μοιάζουν πιο ενδιαφέρουσες (Όταν θα δω τη θάλασσα, Ανατολή).#
Το δεύτερο άλμπουμ των Αλχημιστών «Όλα Γυρίζουν» [Legend, 2010] ξεκινά με τη διασκευή τους στο γνωστό σμυρνέικο «Δε σε θέλω πια». Δε νομίζω πως πρόκειται για μιαν έξυπνη κίνηση. Το τραγούδι δεν κολλάει με το υπόλοιπο άλμπουμ, ενώ και ως εκδοχή δεν αποτελεί κάτι ιδιαίτερο. Το συγκρότημα, που κινείται στο χώρο της rock μπαλάντας (σπέρνοντας δημοτικά και λαϊκά στοιχεία εδώ κι εκεί – στο «Λόγια φιλικά» ακούγεται ο Βασίλης Καρράς) τα πάει, σίγουρα, καλύτερα σε κομμάτια όπως το «Είμαι εδώ» φερ’ ειπείν, όταν οι μελωδικές γραμμές απλώνονται, με τον τραγουδιστή Βασίλη Παγώνη να επιδεικνύει χαρακτήρα.#
Άλμπουμ, που να το υπογράφει στιχουργός, δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Αυτό πράττει, πάντως, ο Φώτης Σώλος στο «Ταξιδεύουν τα στιχάκια μου» [Καθρέφτης, 2010]. Στίχοι λοιπόν σε όλα τα κομμάτια, μουσικές σε κάποια (στα περισσότερα σε συνεργασία με τον Τάσο Ζαφειρίου) και ερμηνείες από τους Τάσο Ζαφειρίου, Παναγιώτη Μπρούσαλη, Δημήτρη Ρέππα και Ιφιγένεια Καρολόγου. Έντεχνη και εντεχνολαϊκή κατάσταση, οπωσδήποτε ευπρεπής· αν και τούτο, από μόνο του, μάλλον δεν αρκεί.#
Άλλης εποχής οι συνθέσεις του Κερκυραίου Χρύσανθου Μουζακίτη στο «Μια στάλα μελάνι» [Καθρέφτης, 2010]. Θυμίζουν έντεχνα 70s (με τις όποιες επεκτάσεις προς την καντάδα ή την παλαιά μπαλάντα) ή έστω early 80s (το ύφος τραγουδιών των Διαγωνισμών της Κέρκυρας, υπό τον Μάνο Χατζιδάκι). Κι ενώ οι συνθέσεις και οι στίχοι αναλόγου ύφους του Νίκου Σιδέρη δένουν μεταξύ τους, εκείνες που δεν δένουν είναι οι ερμηνείες της Μάγκυς Μπαζίνη. Χρειαζόταν ισχυρότερο πάτημα.#
Ο Παναγιώτης Λάλεζας είναι ωραίος τραγουδιστής. Όμως στο άλμπουμ του «Οι Φίλοι Όταν Σμίξουνε…» [Legend, 2010] επιλέγει να αποδώσει κυκλαδίτικα παραδοσιακά, ερμηνευμένα όμως μ’ έναν μη συμβατό… μωραΐτικο τρόπο. Από εκεί ξεκινάει κι εκεί τελειώνει το πρόβλημα.#
Εν πρώτοις… παράξενοι. Για τους Liber Animus ο λόγος και το άλμπουμ τους «Μην τους κάνεις χάρη» [Legend, 2010]. Ένα γκρουπ που μας συστήνεται ως… Γιάννης Μπαϊρακτάρης φωνή, μπάσο, Αντώνης Βλάχος φωνητικά, κόρνο, τρομπέτα, Γιώργος Μπαϊρακτάρης τύμπανα δεν μπορεί παρά να προξενεί ένα ενδιαφέρον (έστω λόγω setting), το οποίον, όμως, εξαντλείται όσο περνάει η ώρα. Το κράμα ολίγον rock-ολίγον classic-ολίγον programming δεν λειτουργεί, με αποτέλεσμα το… αποτέλεσμα να είναι μία από τα ίδια. Τι μένει; Ίσως μόνον τα δύο χιπ-χοπάδικα tracks («Ένα όνειρο μικρό», «Συγγνώμη»).#
Το «Κλειδί» [Recycled Recordings/ Καθρέφτης, 2010] είναι το τρίτο άλμπουμ των Motivo 4. Φανταστείτε μία κάπως σκληρότερη εκδοχή των C:Real, με τα… ανάλογα γυναικεία φωνητικά (Άννα Καρλάφτη), κιθαριστικά ντεμαράζ και μελωδικά μοτίβο. Το mastering από τον επαγγελματία John Cuniberti (έχει δουλέψει για τον Joe Satriani και άλλους διαφόρους) οπωσδήποτε βοηθάει.#
Γνωρίζοντας τον Γιώργο Σαρρή από τη θητεία του στους Ζιγκ Ζαγκ, περίμενα ένα αναλόγου ύφους προσωπικό CD. Διαψεύστηκα. Εν μέρει. Καθότι το «Η ζωή είναι ωραία…» [Protasis, 2010], από το οποίον απουσιάζει παντελώς το μπουζούκι, είναι ένα ροκ-λαϊκό άλμπουμ, με στίχους κοινωνικούς (και ερωτικούς), εμπνευσμένους από τα σύγχρονα πολιτικο-οικονομικά αδιέξοδα. Ο Σαρρής ανήκει στην πολυπληθή παρέα των… αηδιασμένων. Των ανθρώπων, δηλαδή, που βλέπουν το χάλι και αντιδρούν· ο καθείς με το δικό του τρόπο. Ο τρόπος του Σαρρή είναι να γράφει τραγούδια. Μουσικές (με ροκ, λαϊκά, ακόμη και δημοτικά στοιχεία) και στίχους σαν κι αυτούς: «Βράδυ άδειο κι απρόσωπο, πάλι ζω μ’ αντιπρόσωπο/ μήνυμα στέλνω ψηφίζω, άι μοναξιά σε χωρίζω/ πληροφορίες και θαύματα βλέπω και είμαι στα πράγματα/ στον καναπέ με ριάλιτι, φεύγεις ζωή μου παράλυτη». Συντονίζομαι κι εγώ στο αίσθημα της… αηδίας. Το αν θα το διατύπωνα κάπως αλλιώς, τούτο δεν έχει καμμία απολύτως σημασία.