FRANK CARLBERG jazz και ποίηση

Κοιτάζοντας το ασημένιο αυτοκόλλητο στο μπροστινό μέρος του άλμπουμ τού πιανίστα Frank Carlberg, στο οποίο αναφέρεται πως μελοποιεί ποιήματα των Kai Nieminen, Anselm Hollo και Jim Gustafson υπέθεσα – και σωστά – πως, δεν μπορεί, κάποια σχέση θα έχει αυτός ο μουσικός με τη Φινλανδία. Το «όνομα» που με οδηγούσε ήταν, βασικά, εκείνο του Hollo, το οποίον υπάρχει πάντα στη μνήμη μου λόγω της παρουσίας του – μαζί με τους Adrian Mitchell, Allen Ginsberg, Gregory Corso, Lawrence Ferlinghetti κ.ά. –, στην International Poetry Incarnation του Λονδίνου (τον Ιούνιο του 1965), ένα γεγονός που είχε συμβάλει τα μέγιστα στην οριοθέτηση του british underground. Περαιτέρω, το όνομα του Carlberg το είχα συναντήσει και παλαιότερα (πάλι σε σχέση με τον Hollo), αφού είχε συμμετάσχει σε ακόμη μία απόπειρα μελοποίησης ποιήματος του Φινλανδού μέσω του Prana Trio (δες κι εδώ http://is.gd/85CF2Q). Με όλα τούτα κατά νουν, είπα να το ψάξω λίγο παραπάνω το ζήτημα· και όντως δηλαδή. Διαπίστωσα, έτσι, πως ο Carlberg είναι απλώς… Φινλανδός (ασχέτως αν το ονοματεπώνυμό του, προσωπικώς, δεν με παρέπεμπε) και πως, κατά το σύνηθες, είχε βρεθεί κάποια στιγμή (1984) στο Berklee για σπουδές, μπλέκοντας με πρόσωπα και καταστάσεις της σκηνής τής Ανατολικής Ακτής. Μάλιστα, όπως διάβασα στο βιογραφικό του, ο Carlberg ανήκει στη «τάξη» των Jim Black, Chris Cheek, Antonio Hart, Sam Newsome, Chris Speed κ.ά., με τον τενορίστα Cheek να τον συνοδεύει και στο πρόσφατο Uncivilized Ruminations [Red Piano Records, 2011].
Έχοντας, λοιπόν, ένα κάποια παρελθόν στο concept «jazz + ποίηση», ο Carlberg μεταχειρίζεται (είναι μία… σωστότερη λέξη από εκείνην της μελοποιήσεως) ποιήματα των Φινλανδών Nieminen και Hollo, καθώς και του Αμερικανού Gustafson, στηριγμένος πρωτίστως στη φωνή της Christinne Correa, μιας εξαιρετικής ερμηνεύτριας-βοκαλίστα, για το άλμπουμ της οποίας μετά του Ran Blake είχα γράψει πριν κάποιο καιρό (http://is.gd/SfH86q). Έχοντας, έτσι, δίπλα του δύο σαξοφωνίστες, τους John O’Gallagher και Chris Cheek, τον μπασίστα John Hebert, τον ντράμερ Michael Sarin και βεβαίως την Correa στα φωνητικά, ο Frank Carlberg δημιουργεί ένα μάλλον απροσδόκητο άλμπουμ, με πλείστα όσα στοιχεία improv jazz, αλλά και καθαρού-δημιουργικού νέου bop.
Έτσι, το εισαγωγικό “Lunatics” αφορά σε μία παρανοϊκή… απαγγελία από ένα ιατρικό περιοδικό του 1852 (η Correa δείχνει τα ερμηνευτικά της δόντια), με το “It was all about…” που ακολουθεί, τη συμπύκνωση δηλαδή του μύθου του Τριστάνου και της Ιζόλδης κατά Hollo, να ρέπει προς τη σκοτεινή μπαλάντα α λα Kurt Weill. Τo “Old age” στηρίζεται σ’ ένα στίχο του Nieminen (“Old age comes and goes, just as youth did. And then?”), δίνοντας την ευκαιρία στον O’Gallagher για ένα περίτεχνο σόλο, ενώ το “Misanthrope” επίσης του Nieminen («Θα θέλατε να γίνει μισάνθρωπος;». Και η απάντηση: «Μόλις αποκτήσει έναν κύκλο γνωριμιών») είναι μια ευκαιρία για ένα κοινωνικό σχόλιο ολίγον ελεύθερου τύπου. Όσον αφορά στο “Perfect”, ένα κάπως σαρκαστικό ποίημα του Gustafson γύρω από την εγωπάθεια («Θα είσαι τόσο τέλειος, όσο ακριβώς θέλεις να είσαι. Θέλω να είμαι εξαιρετικά τέλειος και είμαι») η Correa είναι απλώς το παν σε μία σύνθεση, που δείχνει, για ακόμη μία φορά, την άνεση του Carlberg στην τζαζ-υποταγή του ποιητικού λόγου.
Επαφή: www.redpianorecords.com