ΡΟΚΕΝΤΡόΛΙΑ

Δεν υπάρχει λόγος ν’ ακούσεις πολλά τραγούδια του Buddy Holly (1936-1959) για ν’ αντιληφθείς το προχωρημένο στυλ του· εκείνο που επηρέασε τους πρώιμους Beatles δηλαδή και, συνεπώς, από ’κει και πέρα, όλους τους υπολοίπους. Ήταν η εμφάνισή του; Το παίξιμό του στην κιθάρα; Το γεγονός ότι καθιέρωσε δίπλα του ένα γκρουπ για να τον συνοδεύει, το οποίο συν-δημιουργούσε τα κομμάτια (οι Crickets); Το συνθετικό και το ερμηνευτικό του ταλέντο έτσι όπως αποτυπώνεται στα “I’m looking for someone to love”, “That’ll be the day”, “Mailman, bring me no more blues”, “Ready Teddy”, “Peggy Sue” ή στο σήμα κατατεθέν “Not fade away”, που δίνει και τον τίτλο στην τριπλή συλλογή τής El Toro; Μήπως το γεγονός ότι πέθανε τόσο νέος, στα 23 του, καταγράφοντας με τη συνολικότερη τραγουδοποιητική παρουσία του μία συνειδητή λευκή περσόνα του rock n’ roll;
Γράφτηκαν πολλά τα τελευταία χρόνια για τη συνεισφορά του Buddy Holly στην pop music, με αφορμή τα 50 χρόνια από το θάνατό του, ενώ ακόμη περισσότερες πρέπει να ήταν οι απανταχού εκδόσεις που μεγέθυναν στο έργο του. Η συγκεκριμένη, πάντως, πρέπει να είναι από τις πιο «εντάξει». Αρχικώς, γιατί αποτελεί τη συνέχεια της “Hollybilly”, που κατέγραψε τις complete recordings του από το 1956. Μιλάμε, συνεπώς, για τις completes του ’57, διανθισμένες από ραδιο-συνεντεύξεις, promotional spots και βεβαίως από sessions στις οποίες συμμετείχε ο Buddy Holly συνοδεύοντας άλλους (Gary Dale, Billy Walker, Jim Robinson, Jack Huddle, Carolyn Hester...). Στα συν το 16σέλιδο ένθετο με τα ιστορικά στοιχεία και την πλήρη, αναλυτική δισκογραφία.
Και αν ο Buddy Holly αντιπροσώπευε, ως εικόνα, μία κάπως clean-cut εκδοχή τού rock n’ roll, o Gene Vincent (1935-1971) ήταν ο άλλος πόλος. Ένας... αληταράς του πάλκου – ίσως ο πρώτος που καθιέρωσε την εμφάνιση με τα μαύρα δερμάτινα ρούχα... αν δεν προγήθηκε ο Εγγλέζος Vince Taylor –, ο οποίος πρόλαβε να ζήσει και την άνοδο, και την αφάνεια, και την πτώση τού... δικού του ειδώλου, βιώνοντας αυτόν τον περιλάλαητο... ροκ τρόπο ζωής· τσακωμοί με παραγωγούς και μάνατζερ, αλκοολίκι, ψυχικά προβλήματα μετά το γνωστό δυστύχημα με ταξί στο Λονδίνο, το 1960, στο οποίο επέβαινε και στο οποίο σκοτώθηκε ο Eddie Cochran, εγκαταλείποντας εν τέλει τα εγκόσμια, στα 36 του, χτυπημένος από έλκος. Γράφει ο Mick Farren (ex-Deviants κ.λπ.) στο όπως-όπως μεταφρασμένο «Το Μαύρο Δερμάτινο Μπουφάν» [εκδ. Στύγα, Αθήνα 1991]: «Ο Βίνσεντ πήρε όλ’ αυτά που μπορούσαν να του δώσουν και τα πρόβαλλε στο πλήθος με μια ένταση που απειλούσε να κάψει κι αυτόν τον ίδιο. Το πρόσωπό του στράβωνε και άσπριζε νεκρικά. Τα μάτια του στρέφονταν προς τον ουρανό και φαινόταν να τρέμει σαν να βασανιζόταν απ’ την ενέργεια που τον διαπερνούσε. Μ’ ένα στήριγμα αντί για πόδι, ο Τζιν δεν μπορούσε να χορέψει σαν τον Έλβις. Απ’ τη μέση και πάνω είχε ακμαψία, το κατεστραμμένο πόδι του εξείχε προς τα πίσω, καταφεύγοντας στο μικρόφωνο για στήριγμα. Σε στιγμές ακραίου πάθους πάνω στη σκηνή, στροβιλιζόταν μέχρι και 360 μοίρες, ταλαντεύοντας το ανάπηρο πόδι του πάνω απ’ το μικρόφωνο. Όπως είπα και πριν ακτινοβολούσε βρώμα. Τραγουδούσε για βρώμικη αγάπη με κορίτσια που φορούσαν στενές φούστες και κόκκινο κραγιόν, η συμπεριφορά του είχε μια παράφρονη, άμυαλη, νεανική επιθετικότητα. Δεν είχε χρόνο για τους εφηβικούς ευφημισμούς που χρησιμοποιούσαν τ’ ‘αποδεκτά’ αστέρια του ροκ. Ο Τζιν δεν έδινε δεκάρα για το αποδεκτό».
Η συλλογή της Poppydisc Bluejean Bop! & Gene Vincent & The Blue Caps είναι στην ουσία η παράθεση των δύο πρώτων άλμπουμ τού Gene Vincent, του “Blue Jean Bop” [Capitol, 1957] και του “Gene Vincent & The Blue Caps” [Capitol, 1957], συμπληρωμένη με 8 bonus από τη διετία 1956-57, μεταξύ των οποίων φέγγουν τα κλασικά “Be-bop-a-lula” και “Race with the devil” (με τα flip-side τους “Woman love” και “Gonna back up baby”) και βεβαίως τα αθάνατα ροκεντρόλια “Bluejean bop”, “Who slapped John?”, “Jump back, honey, jump back”, “Jumps, giggles and shouts”, “Red blue jeans and a ponytall”, “Hold me, hug me, rock me”, “Cat man”, “Double talkin’ baby” και “Pink thunderbird” που θα τον κρατούν στη μνήμη αιωνίως...