Το “Cafe Extra-Ordinaire Story” του κοντραμπασίστα Bobby Jackson ηχογραφήθηκε το 1970, για να κυκλοφορήσει οριστικώς το 1977 σε κάποιαν Ninth Note, αφού είχε προηγηθεί (το 1970), το 45άρι Paul’s ark/ Yak um ba. Η ιστορία είναι μεγάλη, αναφέρεται αναλυτικώς στο booklet της επανέκδοσης [Jazzman JMANCD 035, 2010], και, εν συντομία, έχει ως εξής.
Ο Bobby Jackson είχε γεννηθεί στο Birmingham της Alabama, μεγάλωσε στο Milwaukee και βρέθηκε να διαμένει, μεγάλος πια, στη Minneapolis. Fan της jazz και παίκτης ο ίδιος αποφασίζει ν’ ανοίξει ένα club στην πόλη, προκειμένου να στεγάσει τη σκηνή, αλλά και τις δικές του… αισθητικές αναζητήσεις. Το club, το Cafe Extra-Ordinaire, εγκαινιάζεται το 1966 με in house μπάντα αυτήν των Bobby Jackson μπάσο, Jimmy Bell πιάνο, Paul Cotton ντραμς. Τα jam sessions με μουσικούς της πόλης δίνουν και παίρνουν, ώσπου κάποια στιγμή – υποθέτω προς τα τέλη της δεκαετίας – ο Jackson γνωρίζεται με τον George Garrett (υπήρξε παραγωγός των Trashmen και ιδιοκτήτης/ συν-ιδιοκτήτης διαφόρων labels της περιοχής – Garrett, Bangar…), ο οποίος, ως jazz-fan, βρίσκει κενό χρόνο σε κάποιο στούντιο της Minneapolis, προκειμένου να απαθανατίσει την ατμόσφαιρα του μαγαζιού. Οι Tony Moreno ντραμς, Gene Hubbard ντραμς, Paul Cotton ντραμς, Paul Akre πιάνο, Bobby Lyle πιάνο (ίσως το πιο γνωστό όνομα, με θητεία στους Young-Holt Unlimited), Hubert Eaves fender rhodes, Morris Wilson τενόρο, Beau Bailey τρομπόνι και Sam Bivens τρομπέτα μπαίνουν στα Moon Sound Studios της Minneapolis προκειμένου να γράψουν ένα ημίωρο και κάτι άλμπουμ αποτελούμενο από επτά πρωτότυπες συνθέσεις… αυθεντικής club jazz (ένα τσιτωμένο hard bop), η οποία, κάποιες φορές άγγιζε τα όριά της. Και αναφέρομαι, βασικά, στα δύο τελευταία tracks, το “Fluck flick”, με το ηλεκτρικό πιάνο του Hubert Eaves να φυσάει, και το up-tempo “Ebonite” με τα διαδοχικά soli στο τενόρο από τον Wilson, στην τρομπέτα από τον Bivens (δική του η σύνθεση) και στο πιάνο από τον Eaves να τιγκάρουν την κατασκευή. Φοβερά κομμάτια.
Στο ίδιο label ανήκει και η συλλογή “California Funk” [Jazzman JMANCD 033, 2010], στην οποίαν ανθολογούνται 21 ultra rare cuts (όπως γράφουν οι compilers Jazzman Gerald και Malcolm Catto) από συγκροτήματα που δεν τα γνωρίζει ούτε η μάνα τους. Και όσο κι αν το rare από μόνο του δε λέει κάτι – δε λέει όταν δεν συνδυάζεται με το ίδιο σπάνια ποιότητα – οι επιμελητές εν προκειμένω είναι «μέσα», αν κρίνει κανείς από κάποιες παντελώς εξωφρενικές επιλογές. Στην κορυφή το “Turn it over” του Chucky Thurmon (raw and wild Bay Area funk), το… αφόρητο “I who have nothing (Am somebody)” των Ray Frazier & The Shades of Madness, το extra groovy funk “Arriba tipo” των Enrique Olivarez y Los Vampiros, το killer jazz funk “Cruising down sunset” των 4th Coming, το “Politician rag” με την ultra heavy μπασογραμμή τού King Solomon, το “North Richmond breakway” των J.G.D. & The New Breed με το ωραία ενταγμένο wah-wah, το “Cold heat” των Lil Lavair & The Fabulous Jades με το καλύτερο «πνευστό» τμήμα της συλλογής, το “W.B. 302” των California Gold Notes που έχει ντραμιστικά γεμίσματα μεγατόνων και δυναμικό sax σόλο… Έτσι, όπως πάω θα τα βάλω όλα στην κορυφή και άδικο δε θα’χω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου