NATIVE dragon jump

Όπως έχω ξαναγράψει η ιαπωνική jazz έσπασε τον πάγο στα 00s με συγκροτήματα όπως οι Kyoto Jazz Massive, οι Soil & “Pimp” Sessions, οι Quasimode και οι Sleep Walker, πράγμα που, γενικώς, είναι σωστό· και λέω «γενικώς», γιατί η σύγχρονη nippon-jazz είχε ήδη από τα sixties, τα seventies και τα eighties (με τους Sadao Watanabe, Yosuke Yamashita, Toshinori Kondo, Aki Takase και τόσους άλλους) ισχυρή παρουσία στα παγκόσμια δρώμενα. Αφήνω, δε, προσωπικότητες τύπου Masayuki Takayanagi (ο Bernard Stollman λίγο έλειψε να βγάλει άλμπουμ του στην ESP-Disk στα τέλη του ’60, δες κι εδώ http://is.gd/SBlhkc) και Kaoru Abe, τις οποίες η Δύση ανακάλυψε τα πιο πρόσφατα χρόνια, για να μείνει άφωνη, τελικώς, από τα full-power, ανορθόδοξα παιξίματά τους. Σ’ αυτό λοιπόν το... απερίγραπτο βιβλίο οι Native έρχονται να προσθέσουν το δικό τους ενδιαφέρον κεφάλαιο.
To συγκρότημα, που είναι βασικά κουαρτέτο αποτελούμενο εκ των Tomoyoshi Nakamura σαξόφωνα, φλάουτο, Taichi Sugimaru πιάνο, Kenichi Ohkubo κοντραμπάσο και Yuichi Fukaia ντραμς, δέχεται καθοριστικές βοήθειες από τη Yannah Valdevit (φωνή των Eddy meets Yannah δες κι εδώ http://is.gd/fDdv1p), τον Koji Murao ντραμς, κρουστά, και τον Yoshiaki Kayano τρομπέτα, προσεγγίζοντας με το παίξιμό του και την εν γένει παρουσία του άψογες, groovy soul-jazz συνταγές. Ισχύει, δε, και στη δική τους περίπτωση κάτι που επίσης έχω ξαναγράψει και το οποίον αφορά στη γενικότερη ιαπωνική στάση. Στη διάθεση δηλαδή και των Native να πουν την… τελευταία λέξη. Παίζουν δηλαδή με τέτοιο τρόπο, λες και κανείς μετά απ’ αυτούς δεν πρόκειται να μπει σε στούντιο ή ν’ ανεβεί σε πάλκο. Πατούν τα γκάζια για να φθάσουν γρηγορότερα στο τέρμα – ή μήπως στο τέλος; – περιφρονώντας, λες, τους συνοδοιπόρους τους (ου μην και την ίδια την ιστορία), τους οποίους θεωρούν οιονεί ηττημένους. Σπιντάτοι, φουριόζοι, πλακωμένοι, εμφανίζουν μιαν αγέρωχη σύγχρονη jazz, που δεν σταματά μπροστά σε τίποτα. Αρκεί να τους ακούσει κάποιος πώς μπαίνουν – με τα μπούνια – στα δύο πρώτα κομμάτια, το “Possibility” και το “The flyway” (με τα ωραία φωνητικά της Yannah)· κάτι που συνεχίζεται βεβαίως και στα υπόλοιπα θέματα. Πρέπει να φθάσουμε δηλαδή έως το track υπ’ αριθμόν 8, το “Love to you”, για να υποδεχθούμε μία μπαλάντα, αφού και πάλι, από ’κει και κάτω, τα mid και up-tempi δίνουν και παίρνουν· με το έσχατο “Rolling-I” και το funky bop του να σε στέλνει.
Το “Possibility” [Arision, 2010] είναι ένα απολαυστικό άλμπουμ, με σαφείς αναφορές στο παρελθόν, αλλά και τοποθετημένο με θέρμη στο jazz «τώρα».