THE ATLANTICS bombora

Έχω γράψει κι άλλες φορές στο παρελθόν για τους Αυστραλούς Atlantics, και θα το πράττω, πάντα, όποτε μου δίνεται ευκαιρία, επειδή είναι ένα αγαπημένο παγκόσμιο sixties συγκροτήματα με ελληνικό ενδιαφέρον (δύο από τα βασικά μέλη του, ο Theo Penglis και ο Jim Skiathitis, είχαν ελληνική καταγωγή). Για τους Atlantics με είχαν πληροφορήσει στη… μακρινή δεκαετία του ’80 κάποιοι φίλοι (τότε 30ρηδες και νυν 60ρηδες), μιλώντας μου για ένα θρυλικό surf instrumental, το “Bombora”, που έσκιζε στα πάρτυ του ’60 και που, τότε (στα eighties) ήταν καρφωμένο ακόμη στη μνήμη τους. Οι ερωτήσεις έπεφταν βροχή… «Πώς θα γίνει να το ακούσουμε;» (οι ίδιοι δεν το είχαν πλέον), «τόσο καλό ήταν;», «που το είχατε βρει;» και τέτοια... Αν και είχα λοιπόν από τότε την πληροφορία –πως το “Bombora” είχε τυπωθεί σε ελληνικό 45άρι πριν τα μέσα του ’60–, το δισκάκι δεν το έπιασα στα χέρια μου νωρίτερα από τις αρχές του ’90, όταν το εντόπισα κάποια στιγμή στο Μοναστηράκι. Φυσικά, αναφέρομαι στο “Bombora/ Greensleeves” [CBS BA 301035], που λογικώς τυπώθηκε στην Ελλάδα προς τα τέλη του 1963 ή έστω το ’64.

Το κομμάτι είχε κυκλοφορήσει στην Αυστραλία, όπως διαβάζω στο δίκτυο, τον Ιούλιο του ’63, για να φθάσει στο νούμερο 1 του αυστραλιανού chart (και να μείνει εκεί για δύο εβδομάδες), τον Σεπτέμβριο εκείνης της χρονιάς. Το “Bombora” –στη γλώσσα των Αβοριγίνων το μεγάλο κύμα που δημιουργεί μιαν επικίνδυνη δίνη πάνω από έναν ύφαλο–, ακούστηκε φυσικά στη Νέα Ζηλανδία, στην Ιαπωνία (που είχε τη γνωστή τρέλα με το surf), στις ΗΠΑ, όπου όχι απλώς τυπώθηκε (στην Columbia), αλλά και διασκευάστηκε από τους Aquanauts στο δισκάκι “Rumble on the docks/ Bombora” [Safari 1005], ενώ… πέρασαν από πάνω του, για να πάνε κάπου αλλού και οι Surfaris (όχι εκείνοι του “Wipe out”, οι άλλοι) στο “Surfari/ Bombora” [Del-Fi 4219]. Περαιτέρω, το “Bombora” διαχύθηκε σε όλη τη Νότια Ευρώπη (Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία και Ελλάδα), γνωρίζοντας και τις σχετικές κατά τόπους διασκευές –στη Γαλλία το ηχογράφησαν οι Four Dreamers, στην Ισπανία οι Mustang, στην Ελλάδα το έπαιζαν οι Olympians (έτσι έχω διαβάσει, δεν θυμάμαι που)– φθάνοντας μέχρι την Βρετανία (single στην Oriole), την Ολλανδία (CBS) και αλλού. Σύνθεση του ελληνικής καταγωγής κιθαρίστα Jim Skiathitis και του ντράμερ των Atlantics Peter Hood, το “Bombora” πέρασε, φυσικά και στις νεότερες γενιές, αφού οι διασκευές του (Space Cossacks, The Porkers, Speedball JR κ.ά.), ως κλασικό πλέον track είναι συνεχείς (ιδίως από τη δεκαετία του ’90 και μετά). Όρεξη να έχεις να ψάχνεις στο YouTube… Τώρα βεβαίως θα μου πει κανείς… τι να τις κάνεις τις διασκευές, όταν οι Atlantics, με τον Jim Skiathitis, υπάρχουν ακόμη στη σκηνή έτοιμοι να υπερασπιστούν το θρυλικό κομμάτι; Ποιος θα διαφωνήσει;

Με αφορμή λοιπόν την παρουσία των Atlantics στην Αθήνα, στο Bat City, την 11 Ιουλίου, o Skiathitis μίλησε στους έλληνες surfers Dirty Fuse, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη, η οποία δημοσιεύεται στο τρέχον τεύχος του Jazz & Τζαζ. Ένα μικρό απόσπασμα… 
Από ποιό μέρος της Ελλάδας κατάγεσαι; Έχεις συγγενείς εκεί σήμερα; 
Η οικογένεια της μητέρας μου κατάγεται από την Αμοργό και του πατέρα μου από την Σκιάθο. Στην Ελλάδα έχω πλέον πολύ λίγους συγγενείς, αν όχι κανέναν. Έχω επισκεφθεί την Ελλάδα μόνο μια φορά, το 2003. Έμεινα στην Αθήνα για δύο εβδομάδες. 
Οι Atlantics είναι ένα από τα συγκροτήματα που πειραματίστηκαν πολύ στο surf. Είναι αρκετά διαφορετικό από τα κλασικά συγκροτήματα του ευρύτερου είδους (Ventures, Shadows…) με πολλά περισσότερα εφέ και πειραματισμούς… 
Απλά θέλαμε να είμαστε διαφορετικοί και να δημιουργήσουμε κάτι καινούριο, έξω από τα συνηθισμένα. Θυμάμαι ότι συνέχεια πειραματιζόμασταν με ήχους και κοιτάγαμε να βρούμε κάτι που να είναι διαφορετικό, συναρπαστικό και πέρα από τους ήχους της κιθάρας που ακούγαμε συνήθως. Δοκιμάζαμε οτιδήποτε πιάναμε στα χέρια μας επιδιώκοντας να πετύχουμε έναν ήχο ή ηχητικό εφέ. 
Η κιθάρα Fender Stratocaster ήταν συνειδητή επιλογή; Δοκίμασες ποτέ να παίξεις με Telecaster, Jazzmaster, Jaguar ή άλλες κιθάρες; 
Βασικά όχι, δεν δοκίμασα ποτέ καμία άλλη κιθάρα, δεν με ενδιέφερε. Το είδωλό μου και φαντάζομαι ήταν το είδωλο όλων τότε, ο Hank Marvin, έπαιζε Strat κι έτσι κι εγώ ήθελα αυτή την κιθάρα στην αρχή, μετά τη συνήθισα. Θυμάμαι αμυδρά να παίζω με Jaguar και Jazzmaster, αλλά ο ήχος τους ήταν πολύ γλυκός γι’ αυτά που ήθελα. Δεν είχαν αρκετά επιθετικό ήχο, αν μπορώ να το πω έτσι…