η ΡΑΔΙΟΤΗΛΕΟΡΑΣΗ και ο λεγόμενος… πολιτισμός

Δεν υπήρξα ποτέ τακτικός αναγνώστης της Ραδιοτηλεόρασης. Πρέπει να την έχω αγοράσει μια-δυο φορές στη ζωή μου, ως παιδί, όταν είχε ένα τάλιρο εκεί στα μέσα του ’70 (θυμάμαι τον πατέρα μου να με στέλνει στο περίπτερο) και άλλη μία τώρα (χθες), όταν έδωσα ενάμισι ευρώ. Στο ενδιάμεσο, βεβαίως, έχω μαζέψει μερικά τεύχη από το γιουσουρούμ για διαφόρους λόγους (τελευταίως αγόρασα ένα τεύχος του 1972 επειδή είχε λόγια και φωτογραφίες των Νοστράδαμος), ενώ κάμποσες φορές έχω ξεφυλλίσει το περιοδικό σε σπίτια φίλων τηλεορασάκηδων και σε… λαϊκά οδοντιατρεία. Αγόρασα το τεύχος 2261 (14-20 Ιουνίου) της Ραδιοτηλεόρασης επειδή, ως τελευταίο, είναι βασικά… σουρεαλιστικό (λόγω των γνωστών γεγονότων). Διαβάζεις για ένα κάρο τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά προγράμματα, τα οποία ποτέ δεν μεταδόθηκαν, ούτε πρόκειται να μεταδοθούν (ανεξαρτήτως αν αναφερόμαστε σε επαναλήψεις ή όχι). Με απλά λόγια, το περιοδικό κυκλοφόρησε ενόσω δεν υφίσταται ΕΡΤ! Αν εξαιρέσεις το πρόγραμμα λοιπόν, που καταλαμβάνει τις 50 από τις 100 σελίδες του εντύπου (αν και ιδιαίτερη αξία έχουν μόνον οι έξι σελίδες του ραδιοφωνικού, επειδή το τηλεοπτικό το βρίσκεις παντού, ενώ το ραδιοφωνικό όχι), όλο το υπόλοιπο περιοδικό δεν στέκεται. Όχι πως και το πρόγραμμα στέκεται, αφού από τις 50 σελίδες του μόλις οι 28 είναι καθαρό πρόγραμμα (οι υπόλοιπες 22 είναι οι προτάσεις και τα… αξίζει να δείτε). Έτσι, λοιπόν, η Ραδιοτηλεόραση θα έπρεπε να έχει 30 συνολικώς σελίδες και να κοστίζει μισό ευρώ, απασχολώντας, το πολύ, έναν δημοσιογράφο. Απεναντίας, διαβάζει κανείς περισσότερα από 20(!) ονόματα στην agenda της, ξεκινώντας από εκείνο της Διευθύντριας Σύνταξης και φθάνοντας μέχρι τους υπευθύνους για την… υγεία, το ευ ζην και το παιδί.

Τι δουλειά έχουν σ’ ένα κρατικό περιοδικό ραδιο-τηλεοπτικού προγράμματος (ιδιοκτησίας ΕΡΤ ΑΕ υπενθυμίζω) οι αηδίες που γεμίζουν τα υπόλοιπα τηλεπεριοδικά; Τι σχέση έχουν οι… «δείκτες» που μας προστατεύουν από το κακόηθες μελάνωμα, οι… φίλοι μας τα ζώα, οι γαλάζιες σημαίες, τα Sudoku, τα ωροσκόπια, το… γιουβετσάκι στην κατσαρόλα (μη δω τηλεμάγειρα και τυπωμένο φαΐ, μου γυρίζουν τ’ άντερα, δένεται το στομάχι μου και δεν κατεβαίνει ούτε κουάκερ)… τι δουλειά έχουν όλα τούτα με το ραδιοτηλεοπτικό πρόγραμμα; Τι αρχοντοχωριατισμός είναι αυτός; Να σέρνεται ένα κρατικό τηλεπεριοδικό στο ίδιο γήπεδο, με το πλαστικό ταρτάν, που παίζει ο κάθε παραδόπιστος. Τι ανοησία είναι αυτή; Ποιος κατεβάζει αυτήν την αγοραία λογική, που επιβάλλει στην Ραδιοτηλεόραση να συναγωνίζεται τοιουτοτρόπως τα υπόλοιπα έντυπα; Γιατί να μην είναι ένα στενό καθαρό περιοδικό προγράμματος με 30 σελίδες, και πέραν αυτού ουδέν; Έχουμε χαρτί για πέταμα; Έχουμε λεφτά για πέταμα; Τι έχουμε για πέταμα και δεν το έχω καταλάβει; Κι αν θέλει δηλαδή η ΕΡΤ να φτιάξει ένα πολιτιστικό περιοδικό, που να συνοδεύει τα προγράμματά της, από πού θα πάρει γραμμή; Ποιο θα είναι το μέτρο σύγκρισης; Μπορεί να μου το υποδείξει κάποιος; Τέλος πάντων. Επειδή εγώ είμαι του χαρτιού, κι επειδή σέβομαι και τη μισή (γηραλέα) Ελλάδα που δεν ασχολείται με το internet, λέω πως το περιοδικό δεν πρέπει να κλείσει. Και να μην κλείσει. Είναι όμως προκλητικό να εκδίδεται έτσι όπως εκδίδεται. Επ’ αυτού τελεία και παύλα. Στουρνάρα πάρε κεφάλια...

Πάμε όμως λίγο και στις μπροστινές σελίδες (1-28) οι οποίες ασχολούνται με τον λεγόμενο… πολιτισμό. Διαβάζω στο εξώφυλλο «Αφιέρωμα/ Μάνος Χατζιδάκις/ 19 χρόνια μετά…». Τι αφιέρωμα ρε παλληκάρια; Δεν ντρέπεστε λιγάκι; Όταν ενάμισι φύλλο, με κάτι φωτογραφίες ναααα, αποκαλείται αφιέρωμα, τότε εγώ με τις 5-6 αναρτήσεις που έχω κάνει για τον Χατζιδάκι (που, έτσι και τις τυπώσω μπορεί να πιάνουν και 30 σελίδες, χωρίς φωτογραφίες) θα πω ότι έχω κάνει διατριβή, για να μην πω ότι έχω συντάξει εγκυκλοπαίδεια. Τι αηδίες είναι αυτές; Τι ντροπές; Κι εντάξει, άντε, ενάμισι φύλλο, ας πάει και το παλιάμπελο… για να δούμε τι αναφέρεται εκεί – αν υπάρχει δηλαδή τίποτα της προκοπής ή πάλι αρχίζουμε να γράφουμε εκθέσεις του Δημοτικού, κουνώντας πέρα-δώθε τα θυμιατήρια… «Κι εκείνος (σ.σ. ο Χατζιδάκις) αθεράπευτα πιστός σ’ αυτόν τον δρόμο, συνεχίζει κι εκεί που είναι (σ.σ. που είναι ρε παιδιά, πείτε μας κι εμάς) με την Ορχήστρα των Χρωμάτων να χρωματίζει με νότες τα περιβόλια τ’ ουρανού, αφήνοντας την πένα του φίλου του ποιητή απ’ την Ασέα (σ.σ. τον Γκάτσο εννοεί) να ζωγραφίζει άσπρα περιστέρια και να συνομιλεί με τα παιδιά κάτω στον κάμπο…». Φίλε, εσύ που κατάφερες να γράψεις όλα αυτά φέρε μου το ενδεικτικό σου να σου βάλω «δέκα»…

Τι άλλο; Διαβάζουμε στην 2261η Ραδιοτηλεόραση μια συνέντευξη της Σαβίνας Γιαννάτου που κάτι λέει (το «κάτι λέει» πάει στον… συνεντευξιαστή και όχι στην συνεντευξιαζόμενη) και άλλη μία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου από τον οποίον μαθαίνουμε πως έχει πει περί τα 900 τραγούδια: «τόσα έχουν ηχογραφηθεί από το 1974 μέχρι τώρα με τη φωνή μου». Μάλλον δεν θυμάται καλά ο Παπακωνσταντίνου ή κάνει πως δεν θυμάται (ούτε, βεβαίως, υπήρχε περίπτωση η κυρία που πήρε τη συνέντευξη να φροντίσει να του φρεσκάρει τη μνήμη). Ο Παπακωνσταντίνου ηχογραφεί από το 1972 (όχι από το ’74) κι έχει πει τουλάχιστον… 906 τραγούδια, ηχογραφημένα, τα επιπρόσθετα έξι, για δύο 45άρια (τα πρωτότυπα) και για ένα τουριστικό LP-συλλογή (οι διασκευές) άπαντα για την εταιρεία Lindos από την οδό Βερανζέρου. Παλιές αμαρτίες. Sergeant Stamoulis…