μια σπιτική ροκ βραδιά στην Πάτρα από το πουθενά

Πολλά ωραία συμβαίνουν τυχαία. Κι αυτό μετράει δυο φορές. Μία, γιατί μιλάμε για ωραία και μία, γιατί δεν τα έχεις προγραμματίσει.

Κάπως έτσι, λοιπόν, βρεθήκαμε προχθές στην Πάτρα, σε σπίτι φίλου, πέντε άτομα (ο Μιχάλης, ο Χρήστος, ο Χάρης, ο Σπύρος κι εγώ), όχι και οι πέντε με τα ίδια χρόνια γνωριμίας μεταξύ μας. Τον Μιχάλη, ας πούμε, τον γνωρίζω από το ’80-’81 (αυτό που λέμε... απ’ το σχολείο), ενώ τον Σπύρο τον γνώρισα μόλις εκείνη την ώρα. Μπορεί ως φίλοι να έχουμε πολλά κοινά, και γι’ αυτό κάνουμε παρέα εξάλλου (ανά δύο ή ανά τρεις), αλλά εκείνο που είναι... κοινότερο όλων, και μας κρατάει σιμά, είναι η αγάπη μας για τη μουσική. Για το ροκ κυρίως, αλλά όχι μόνο για το ροκ. Καθότι όλοι ακούμε κι άλλα πράγματα (ρεμπέτικα, λαϊκά, blues, τζαζ και λοιπά).

Μπορεί, κατά καιρούς, να υπάρχουν μεταξύ μας οι σχετικοί μουσικοί-καβγάδες, όμως στο τέλος (επειδή πάντα ανιχνεύεται καλό γούστο), όλοι θα αποδεχτούμε τις επιλογές του άλλου. Και όλοι θα μάθουμε το κάτι παραπάνω. Κάτι που το αγνοούσαμε λίγο πριν. Κι αυτό είναι το ωραίο. Από μια τέτοια φάση να βγαίνεις πάντα κερδισμένος.  

Έτσι, κι ενώ η κουβέντα εξελισσόταν, κάποια στιγμή άρχισε να πέφτουν τα βίντεο (από το YouTube) βροχή. Στην αρχή tracks από δίσκους και εν συνεχεία live. Σύνδεση με οθόνη τηλεόρασης, ηχεία στερεοφωνικού... και η απόλαυση στο μέγιστο.

O Μιχάλης Παπαδόπουλος (Mike Papas), που έχει κανάλι στο YouTube έριξε κάτι πολύ δυνατά blues, γνωστά (Freddy King) αλλά και άγνωστα, ενώ ο Χάρης Γιαννακόπουλος (που έχει facebook και γι’ αυτό τον αναφέρω) μάς πρότεινε, μεταξύ άλλων, το άλμπουμ τού Ελληνοαμερικανού Constantine (Hastalis) “Day of Light”, από το οποίο «πάθαμε». Ψυχεδελική ατμόσφαιρα με περισσότερα folk στοιχεία και φίσκα στα «κόλπα». Ανακαλύψτε το(ν)!

Και τι δεν έπεσε στην πορεία! Colosseum από live στη Γαλλία, Ginger Baker’s Airforce, Stone the Crows, Wishbone Ash, Jeff Lynne, Jimmy Barnes, Joe Bonamassa, μα ακόμη Σαββόπουλος, Όσιρις (το “Easy leavin’” των Uriah Heep με τη Διώνη), μέχρι Αντρέας Μπάρκουλης και Μιχάλης Μενιδιάτης! Είπαμε...

Μπορεί να έχασα τον Κρόνο στο Πανεπιστήμιο και το πάρτυ με τα έιτις (καθότι πήγα στο σπίτι τού Μιχάλη με σκοπό να μείνω κανα δίωρο, ασχέτως αν έμεινα πάνω από πέντε ώρες!), αποζημιώθηκα όμως με το παραπάνω. Και από την παρέα και από τη φάση...
Κι άλλα τέτοια... Πάντα τέτοια...