Υπάρχει, τελικά, μαγεία στα θερινά σινεμά και πόσο αυτή εξαρτάται από τους διπλανούς μας;

Δεν ξέρω, αλλά έχω την εντύπωση πως τα θερινά σινεμά στη συνείδηση πολλών δεν έχουν το βάρος των χειμερινών αιθουσών. Θεωρούνται κάπως «δεύτερα». Ναι μεν μπορεί να προσφέρουν αυτά τα στάνταρ, που ακούγονται και γράφονται από αρχαιοτάτων χρόνων, τη δροσιά, τον ουρανό με τ’ άστρα, τις μυρωδιές από... αγιόκλημα και γιασεμιά (που, ευτυχώς, σπανίζουν πια), όμως δεν έχουν ούτε την άπλα και την ξάπλα των αεροπορικών θέσεων των κλειστών αιθουσών, ούτε βεβαίως την εικόνα και τον ήχο τους (ακόμη κι αν διαθέτουν τα καλύτερα μηχανήματα ο ήχος διαχέεται).

Χοντρικώς θα έλεγα πως είναι άβολα (αν και δεν είναι αυτό το πλέον σημαντικό), ενώ, και λόγω της (καλοκαιρινής) μορφής τους, είναι εκείνα που μαζεύουν τον πιο άσχετο κόσμο.
Πολλοί δεν πάνε στα θερινά σινεμά για να δουν ταινίες, αλλά για να πιουν την πορτοκαλάδα τους ρουφώντας την με το καλαμάκι μέχρι την τελευταία σταγόνα, για να καπνίσουν τα ενίοτε αποπνικτικά τσιγάρα τους, ν’ απαντήσουν στα κινητά τους και γενικώς για να στη σπάσουν από χίλιες-δυο μεριές.
Ενδιαμέσως μπορεί να ρίξουν και κανα μάτι στο πανί, μα και τότε πρόβλημα καθότι όλο και κάτι θα βρουν για να συζητήσουν με το διπλανό τους.

Μεγάλωσα με τα θερινά σινεμά, και βασικά στενοχωριέμαι με την κατρακύλα που έχουν πάρει. (Δεν την πήραν φέτος, την παίρνουν τα τελευταία κάμποσα χρόνια).

Η συνέχεια εδώ...

http://www.lifo.gr/articles/opinions/112376