η ΚΑΙΤΗ ΓΑΡΜΠΗ έχει πει το ωραιότερο ελληνικό «Τζίνι»

Όπως διαβάσαμε σ’ ένα άρθρο της Athens Voice της 27/7/2016 (μεταφέρω τα λόγια τού Θοδωρή Μανίκα):
«Εγώ βρήκα ένα τραγουδάκι που το ξέρουμε και το αγαπάμε όλοι, αλλά αυτό δεν αλλάζει την αλήθεια, πως ήδη ως απλά οκτάχρονα τσογλανάκια στα τέλη των σίξτις, το περιφρονούσαμε ο-μό-φω-να και τώρα θα το διασκευάσω και θα ακούγεται σαν σύγχρονο πανκ έπος! Ξέρεις κάναν κωλοπετσωμένο πιτσιρίκο να πει το νέο “Τζίνι”, να σπάσουμε τα κοντέρ;».

Ο Θοδωρής Μανίκας σκοπεύει να διασκευάσει (ή ήδη το έχει κάνει) «Το τζίνι» (Enrico Pianori – Νίκος Ελιναίος), που είχαν επίσης διασκευάσει οι Βόρειοι, κάνοντάς το επιτυχία, το 1968. Για την ιστορία του τραγουδιού μπορείτε να δείτε εδώ... http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/02/to-tzini.html. 

Το νέο «Τζίνι» δεν το έχω ακούσει ακόμη (δεν ξέρω εσείς), αλλά αν πάρω γραμμή από εκείνα που γράφει ο Γιάννης Νένες στο ίδιο άρθρο της A.V. τότε και-να-με-συμπαθάτε εγώ κρατάω ήδη πολύ μικρό καλάθι. Λέει ο Νένες: 

«Το νέο “Τζίνι” του Μανίκα µπαίνει µε µία ανατολίτικη κάπως, αφηγηµατική ηλεκτρική κιθάρα που παραπέµπει στον τρόπο που η “Μισιρλού” του Dick Dale σε παρασέρνει στην ιστορία της. Και αµέσως µετά εµφανίζεται το τζίνι: µπαίνει η υπέροχη badass φωνή του πιτσιρικά Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου που ταιριάζει απόλυτα µε τη surf punk εκδοχή που έχτισε ο Θ. Μανίκας. Το κοµµάτι τρέχει όµορφα, οι καταλήξεις του είναι άγριες και η ροκιά του παίζει ανάµεσα στον κυνισµό και το κιµπαριλίκι ενός δανδή του ροκ-εν-ρολ. Κάπως έτσι όπως θυµόµαστε τον Μανίκα να κατηφορίζει τη Σόλωνος, τέλη ’70, µε µερικούς δίσκους στο χέρι».

Κατ’ αρχάς να πω πως πρώτα ρίχνεις το κομμάτι να το ακούσει ο κόσμος (ώστε να βγάλει τα συμπεράσματά του) κι ύστερα επιχειρείς να το υπερασπίσεις. Δεν το προαναγγέλλεις... λες και θα γκρεμιστεί ο Όλυμπος. Εντάξει, για το «Τζίνι» πρόκειται... και η δική μου γνώμη είναι πως το original ιταλικό, το “Armando Cacini”, είναι ωραιότερο από το ελληνικό των Βορείων (κάτι όχι αυτονόητο). Θέλω να πω πως θα προτιμούσα μια διασκευή του στην ιταλική (από τον Tonino Carotone ας πούμε – απορώ πως δεν του σφύριξε κανας Έλληνας την ιδέα), παρά στην ελληνική και μάλιστα από την... υπέροχη badass φωνή του πιτσιρικά Κωνσταντίνου Αγγελόπουλου.

Ο Μανίκας κατά καιρούς έχει βρεθεί πίσω από καλές διασκευές. Ό,τι καλύτερο έχει επιμεληθεί σε επίπεδο παραγωγής βρίσκεται στο άλμπουμ «Μια Γρανίτα για τον Χιώτη» [Lyra, 1986], εκεί όπου ο Σταύρος Λογαρίδης μάς τελειώνει με τα «Ηλιοβασιλέματα», ενώ από κοντά ακολουθούν όχι οι δίσκοι του (οι δίσκοι τού Μανίκα εννοώ) με τον Μαργαρίτη (που πλέον τον βαριέμαι αφόρητα –τον Μαργαρίτη– εγώ, που πριν 30 χρόνια έπινα νερό στ’ όνομά του), αλλά εκείνα τα τραγούδια που είχε επιμεληθεί για την Γιάννα Κομνηνού & τους Αισθηματίες το 1992 στο label Ιπτάμενοι Δίσκοι («Πώς καταντήσαμε έτσι;», «Την αρχή ποιος θα την κάνει;» κ.λπ.). Εδώ, πάντως (στην περίπτωση του «Τζίνι») φρονώ πως ξεκινάει από εντελώς λάθος βάση.

Το καλύτερο ελληνικό «Τζίνι» δεν είναι το... «με φωνάζουνε τζίνι» των Βορείων, αλλά το «Τζίνι» του Γιάννη Νικολάου (από τους Λαθρεπιβάτες), που είχε πει κάποτε (το 1990) η Καίτη Γαρμπή (στο LP «Γυαλιά Καρφιά»). Το κομμάτι είναι τρομερό! Τρελή ποπ-ροκιά με ηχητικές αναφορές σε Billy Ocean (“Loverboy”, “Get outta my dreams, get into my car”…), oriental «γιοφύρια» και δυνατά κιθαροσόλι από τον Δημήτρη Μπαρμπαγάλα. Και με την Καίτη Γαρμπή στα ωραία της, στα πολύ ωραία της, όταν ήταν ακόμη μια καλή ποπ τραγουδίστρια και όχι η... nineties μπουζουκλερία.

Θοδωρή Μανίκα άσε τα surf, τις Μισιρλούδες και τα garage-punk (αυτά είναι για τους καρφωμένους σιξτάδες) και δες-άκου το funk στην κομματάρα της Καιτάρας...