Τι σχέση έχει το ροκ με την αλητεία; Να (μην) μας πει η Μόνικα…

Συμπαθώ τη Monika, ή και Μόνικα, ως τραγουδοποιό και για το “Avatar” είχα γράψει, όταν είχε βγει, πολύ καλά λόγια (δηλαδή και… παραπάνω από καλά, και δεν το έχω μετανιώσει, ίσα-ίσα!). Καλό ήταν και το “Exit”, ενώ καλά κομμάτια disco-funk και τα λοιπά είχε ακόμη και το “Secret in the Dark”, που έδειχνε και αυτό (το κατώτερο έως τώρα long-play της) πως το μεγάλο ατού της, το μεγάλο ατού τής Μόνικας, ήταν και παραμένει η καλή, πολύ καλή ή και εμπνευσμένη ώρες-ώρες μελωδία της. Και βεβαίως η φωνή της. Βλέποντάς την, μάλιστα, στα live ή στα βιντεοκλίπ απορείς, να πούμε, πως μια τόσο γερή φωνή μπορεί και βγαίνει από ένα μικροκαμωμένο κορίτσι, αλλά… αυτή είναι η φύση. Όταν σε προικίζει, σε προικίζει. 

H Μόνικα στο Jazz & Tzaz (12/2012)

Προσφάτως (10/9) η Μόνικα έδωσε μια συνέντευξη στην Εφημερίδα των Συντακτών (στον Δημήτρη Κανελλόπουλο) στην οποία συνέντευξη είπε διάφορα κουλά (τη… βοηθεία του δημοσιογράφου). Εγώ, όπως ξέρετε, και όπως ξέρουν σίγουρα οι παλαιότεροι αναγνώστες, ανάβω όταν ακούω κουλά. Μπορεί στην κριτική ενός δίσκου να είμαι συγκαταβατικός, προσπαθώντας πάντα να διακρίνω το καλό (ακόμη και όταν αυτό είναι λίγο και κρυμμένο) ώστε να το προβάλλω, όταν όμως ο καλλιτέχνης αφήνει τη δουλειά του, που, εν προκειμένω, είναι να μας χαρίζει τα τραγούδια του, αποφασίζοντας να μιλήσει για το ένα ή το άλλο τότε το πράγμα αλλάζει. Δεν έχεις εμπρός σου ένα τραγούδι, αλλά τις απόψεις του για κάποια θέματα. Κι από ’κει, συχνά, ξεπηδούν πολλά…

Η Μόνικα είναι μια νεαρή ακόμη τραγουδοποιός (βρίσκεται στα 31 της), που δεν έχει αισθητικώς κατασταλάξει κάπου. Ψάχνεται. Χθες έκανε έναν δίσκο folk, σήμερα θα κάνει έναν pop, αύριο έναν funk ή έναν disco, μεθαύριο κάτι rock ή κάτι εντεχνοελληνικό… Είναι ενοχλητικό αυτό; Εξαρτάται. Αν δεν εδράζεται σε στέρεες βάσεις, σε τραγούδια δηλαδή που να πατάνε γερά στα πόδια τους και να μην είναι καπρίτσια της στιγμής, τότε ναι. Είναι ενοχλητικό. Βασικά προβληματίζεσαι, ας το πω κι έτσι, επειδή ένα ταλέντο αναλώνεται σε διάφορα άσχετα πράγματα που δεν του ταιριάζουν επιχειρώντας το περισσότερο, δίχως να έχει τ’ ανάλογα προσόντα. Ο καλλιτέχνης βεβαίως πρέπει να ψάχνεται, αλλά να ψάχνεται πάνω σε μια κεντρική αισθητική γραμμή, την οποίαν έχει αποφασίσει ν’ ακολουθήσει. Δεν μπορεί κάθε φορά, δηλαδή, να κινείσαι σαν την σκόνη –όπου φυσάει ο άνεμος–, εμφανίζοντας έναν… υπερβάλλοντα ζήλο για ό,τι τυχαίως ανακαλύπτεις. Δεν μπορεί να είσαι ροκάς π.χ., να πηγαίνεις σ’ ένα πανηγύρι, ν’ ακούσεις δημοτικά, και μετά να πεις… εγώ θα τραγουδάω δημοτικά. Δεν μπορεί να είσαι της μπαλάντας φερ’ ειπείν, ξαφνικά ν’ ακούσεις κάτι funk (στην τύχη να πούμε), και μετά να βγάλεις δίσκο funk. Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Θα κάτσεις ν’ ακούσεις, να δουλέψεις, να μάθεις, να διαβάσεις (πολλά και ποικίλα) και μετά θα βγεις προς τα έξω, με αληθινή πίστη για ’κείνο που δημιουργείς, ώστε να κριθείς από τον κόσμο.

Η Μόνικα στην Εφημερίδα των Συντακτών μάς λέει πως... «γυρίζω στην αλητεία του ροκ»! Τι αρλούμπα είναι αυτή; Ήταν κάποτε ροκ η Μόνικα, ξαφνικά έπαψε να είναι και τώρα θέλει να ξαναγυρίσει; Και για ποια «αλητεία του ροκ» μιλάει; Τι είναι οι rockers δηλαδή, τίποτα αποβράσματα, τίποτα δακτυλοδεικτούμενοι, τίποτα κατακάθια της κοινωνίας, που ζουν όπου βρουν, ρακένδυτοι, και που σε βρίζουν αν δεν τους ελεήσεις; Εκτός κι αν εννοούσε κάτι άλλο... Αλλά μπα, αποκλείεται.

Ροκάδες και θεσμοί 1 (δεν ξέρω... αλήτες του ροκ, που να φωτογραφίζονται με προέδρους). Ο Johnny Cash και η June Cash με τον Ρόναλντ Ρήγκαν.

Ο «αλήτης» έχει αρνητική χροιά ως λέξη, και αν κάποιος θέλει να πει κάτι άλλο, κάτι θετικό δηλαδή, ας βρει μια λέξη καταλληλότερη. Το ροκ, και ως μπίζνα να πούμε και ως ό,τι άλλο θέτε, δεν έχει ουδεμία σχέση με την αλητεία (αν θέλουμε να κυριολεκτήσουμε δηλαδή). Πλείστοι όσοι rockers είναι οικογενειάρχες ως γνωστόν, ζουν στα σπίτια τους –κάποιοι μπορεί να ζουν και στις επαύλεις τους–, μπορεί να είναι και θρησκευόμενοι (τον Dylan έχω στον νου μου ρε παιδί μου), να ντύνονται απλά ή και συντηρητικά, να ψηφίζουν Τσίπρα… Χίλαρι ή Τραμπ, ως σωστοί ιδεολόγοι/επιχειρηματίες που είναι τέλος πάντων, και όλα τα υπόλοιπα.

Ροκάδες και θεσμοί 2 (ούτε υποψηφίους προέδρους ξέρω που να φωτογραφίζονται με... αλήτες του ροκ, παρά μόνο με καλά παιδιά). Ντόναλντ Τραμπ και Neil Young.

Κι ενώ έτσι έχουν τα πράγματα σε γενικές γραμμές (γιατί οι γενικές μας ενδιαφέρουν) κάτι συνέβη και στα μυαλά ορισμένων, βλαμμένων και ανίδεων συνελόντι ειπείν, το ροκ σχετίστηκε μόνο με το «πουτσαρά-μπουλούκι», με το κάνω ό,τι μου κατέβει, με το δε δίνω λογαριασμό σε κανέναν, με το θέλω να… είμαι (ο βλάκας) ο εαυτός μου και άλλα τέτοια καραγκιοζιλίκια, που αποτελούν, όπως έχουμε ξαναπεί, όλα τούτα, τη βάση τού φανταστικού ελληνορόκ ιδεότυπου. 

Για τους δήθεν… ανεξάρτητους και τους επαναστάτες τού κώλου λέω, όλους εκείνους, που ακούνε τάχα μου-τάχα μου ροκ (αλλά αν τους πεις κάτι πέρα από τους Black Sabbath και τους Jethro Tull σε κοιτάνε σαν χάνοι), και που βρίζουν ολημερίς και ολονυχτίς την… κακούργα κενωνία, για το κακό που τους έκανε.

Ρε Μόνικα τι δουλειά έχεις εσύ, ένα σωστό κορίτσι όπως έχω καταλάβει, με όλους αυτούς τους μαλάκες; Κάνε το ροκάκι σου, κι άμα είναι γερό να είσαι σίγουρη πως εμείς θα γράψουμε καλά λόγια (που δεν τα έχεις και ανάγκη εδώ που τα λέμε).

Διάβασα κι άλλα κουλά σ’ αυτή τη συνέντευξη της Μόνικας, αλλά είπα να μείνω στο «καλύτερο».