«θα ’ρθεις μια νύχτα βροχερή/ κάποιο ΣΑΒΒΑΤΟ ΒΡΑΔΥ/ και θα φανείς σαν αστραπή/ που σκίζει το σκοτάδι»…

Τις τελευταίες ημέρες, για κάποιο λόγο, ακούω πολύ Νίκο Παπάζογλου. Κυρίως ακούω τα τραγούδια που ηχογράφησε με τη φωνή του ή με τη φωνή άλλων πριν την «Εκδίκηση της Γυφτιάς», μα ακόμη (ακούω) το «Χαράτσι», το «Μέσω Νεφών» και τα «Σύνεργα» (όλα από LP έτσι; - για να ξέρουμε και τι λέμε…)

Τον Παπάζογλου τον έμαθα για τα καλά στα τελευταία χρόνια του σχολείου, στις αρχές των eighties, από τη «Γυφτιά» και τα «Δήθεν» (εντάξει, υπήρχαν πάντα και οι «Αχαρνής») και γούσταρα να τον ακούω στο «Τρελλή κι αδέσποτη», στο «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια» και κυρίως στο «Φίλε αδελφή ψυχή» (που είναι, νομίζω, το ωραιότερο τραγούδι που είπε ποτέ, ένα καθαρό αριστούργημα). Περιττό να σημειώσω πως, εκείνα τα χρόνια, με τα τραγούδια της «γυφτιάς» γινόταν όλο το τζέρτζελο στις ταβέρνες και στα κάπως… δευτερότερα λαϊκά μαγαζιά της εποχής, που κανόνιζαν τα προγράμματά τους στον αντίποδα εκείνων του Μπάμπη Γκολέ και των Παιδιών απ’ την Πάτρα (στην Πάτρα), που μάζευαν όλο το χαρτί.

Εκείνη λοιπόν την εποχή δεν είχα την αίσθηση και κυρίως την πεποίθηση πως ο Παπάζογλου είχε κάποια σχέση με το ροκ, κι έτσι, όταν άκουσα το «Χαράτσι» (το 1984) «τα πήρα». Θεωρούσα αυτή τη μείξη ροκ και λαϊκού που επιχειρούσε στο συγκεκριμένο άλμπουμ ο αείμνηστος τραγουδοποιός «στραβή» κι έξω από κάθε λογική, ενώ δεν συμφωνούσα, εννοείται, και με τα δικά του λόγια στο back cover:

«Η αγάπη είναι πράγμα ισχυρότερο από τη διαφορά· το ζήτημα είναι να συγκεράσουμε τις μουσικές μας αντιθέσεις, που είναι και οι δικές μας αντιθέσεις, σ’ ένα μικτό και νόμιμο μουσικό είδος».

Είχα την εντύπωση, δηλαδή, ως νέος και πιο σκληροπυρηνικός σ’ αυτά τα θέματα, πως οι «αντιθέσεις» θα πρέπει να παραμένουν μονίμως εν ισχύι, και πως κάθε προσπάθεια άμβλυνσης των διαχωριστικών γραμμών θα μας έφερνε όλο και πιο κοντά στην κουρελαρία και το μπάσταρδο. 

Αν κι έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε σε γενικές γραμμές το πιστεύω και τώρα αυτό. Απλώς, τώρα, κρίνω κατά περίπτωση, ενώ τότε ήμουν εντελώς απόλυτος. Ήθελα, δηλαδή, ν’ ακούω το λαϊκό ως λαϊκό, το ροκ ως ροκ κ.ο.κ. Έτσι, παράτησα τον Νίκο Παπάζογλου, για να τον ξαναπιάσω, με άλλο μάτι και με άλλη όρεξη, δέκα και πλέον χρόνια αργότερα – στα μέσα του ’90 πια. Τότε, όταν άρχισα να δίνω σημασία πια και στο ροκ παρελθόν του, ψάχνοντας τις ιστορίες του με τους Olympians, τους Μακεδονομάχους, τον Ζηλωτή (στην πρώην Δυτική Γερμανία) και άλλα μικρότερης εμβέλειας συγκροτήματα.

Μάλιστα με τον Ζηλωτή είχα κι ένα κόλλημα από το 1987 κιόλας, όταν είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη (τού Παπάζογλου) στον Ήχο (τεύχος 166, Ιανουάριος του ’87), για τις σχέσεις τού γκρουπ με τους Rufus Zuphall και τους CAN (δεν βάζω θαυμαστικά, γιατί αυτά τα έχουμε ξαναπεί… http://diskoryxeion.blogspot.gr/2011/04/rufus-zuphall-can.html) κι έτσι άρχισα εναγωνίως να ψάχνω για τα τραγούδια που είχαν ηχογραφήσει οι Ζηλωτές, είτε στο Άαχεν, είτε στο Μιλάνο με παραγωγό τον σημαντικό Νίκο Παπαθανασίου (οφείλω ένα κείμενο στη μνήμη του). Τζίφος...

Για κάποια κακή τύχη τέλος πάντων τα τραγούδια αυτά παραμένουν μέχρι σήμερα ανέκδοτα, καθώς ενόσω ζούσε ο Παπάζογλου δεν ενδιαφέρθηκε να κυκλοφορήσουν, ενώ και μετά το θάνατό του το πράγμα, ίσως, είναι ακόμη πιο πολύ μπλεγμένο.

Τα τραγούδια του Ζηλωτή αποτελούν ένα σημαντικό κομμάτι του ελληνικού ροκ, της ιστορίας του ελληνικού ροκ που εκτυλίχθηκε στο εξωτερικό στα early seventies, και ως τέτοιο πρέπει να παραδοθεί κάποια στιγμή στους φίλους του είδους. Οι... αρμόδιοι, που έχουν τα δικαιώματα των τραγουδιών, να ξεκολλήσουν. 

Ένα από αυτά τα τραγούδια (με αγγλικούς στίχους ως πρωτότυπο) είναι και το «Χτες βράδυ» (Γιώργος Κωνσταντινίδης ηλεκτρική κιθάρα, Αντώνης Βαρσαμούδης ακουστική κιθάρα, Δημήτρης Γεωργόπουλος μπουζούκι, Γιώργος Πεντζίκης πλήκτρα, Θωμάς Ράιος μπάσο, Χρήστος Κίλιας ντραμς στην ασύλληπτη εγγραφή του Αγροτικόν), που απολαμβάνουμε χρόνια τώρα στο «Χαράτσι»… ΑΘΑΝΑΤΕ ΝΙΚΟ ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ!!