Ξέρετε ποιος δίσκος είναι αυτός; Τον έχετε υπ’ όψιν σας έστω
και ως «εισαγωγής»; Τον έχετε ακούσει; Τον έχετε λιώσει στο πικάπ; Ξέρετε τι
τραγούδια έχει μέσα; Έχετε διαβάσει τους στίχους; Το βλέπετε εκείνο το “MADE IN GREECE” στο κάτω μέρος; Ξέρετε
πότε βγήκε; Ξέρετε πως δεν κυκλοφόρησε στην Αγγλία, έχοντας όμως κυκλοφορήσει στην
Ελλάδα; Σε πόσες χώρες βγήκε σε όλον τον κόσμο, εκείνη την εποχή, ξέρετε; Για ψάξτε να βρείτε
πληροφορίες στο discogs…
 |
| Αν κάποιος ανεβάζει covers στο discogs να μου πει να του σκανάρω και το εξώφυλλο. Για την ώρα ας βάλει μόνο το label… |
*Διευκρίνιση
Μπορεί να υπάρχουν πολλοί σχετικοί και καλοπροαίρετοι, πάντα, αναγνώστες του δισκορυχείου, που να μην γνωρίζουν πως αυτή η δισκάρα του Eric Burdon είχε τυπωθεί το 1968 και στην Ελλάδα. Ο τίτλος της ανάρτησης ΔΕΝ αναφέρεται σ’ αυτούς. Το αντιλαμβάνονται, βεβαίως, όλοι.
Ο τίτλος έχει να κάνει με δυο-τρεις ηλίθιους «μαμαμάμες» (έκανα ανάρτηση για πάρτη τους – ποιος στη χάρη τους!), οι οποίοι, ενώ είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟΙ με το ροκ, θέλουν να σχολιάσουν κιόλας με τον ανώνυμο τσαμπουκά και το θράσος (δηλαδή τη θρασυδειλία) τού φασίστα.
Μπορεί να υπάρχουν πολλοί σχετικοί και καλοπροαίρετοι, πάντα, αναγνώστες του δισκορυχείου, που να μην γνωρίζουν πως αυτή η δισκάρα του Eric Burdon είχε τυπωθεί το 1968 και στην Ελλάδα. Ο τίτλος της ανάρτησης ΔΕΝ αναφέρεται σ’ αυτούς. Το αντιλαμβάνονται, βεβαίως, όλοι.
Ο τίτλος έχει να κάνει με δυο-τρεις ηλίθιους «μαμαμάμες» (έκανα ανάρτηση για πάρτη τους – ποιος στη χάρη τους!), οι οποίοι, ενώ είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟΙ με το ροκ, θέλουν να σχολιάσουν κιόλας με τον ανώνυμο τσαμπουκά και το θράσος (δηλαδή τη θρασυδειλία) τού φασίστα.
Διευκρίνιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπορεί να υπάρχουν πολλοί σχετικοί και καλοπροαίρετοι, πάντα, αναγνώστες του δισκορυχείου, που να μην γνωρίζουν πως αυτή η δισκάρα του Eric Burdon είχε τυπωθεί το 1968 και στην Ελλάδα. Ο τίτλος της ανάρτησης ΔΕΝ αναφέρεται σ’ αυτούς. Το αντιλαμβάνονται, βεβαίως, όλοι.
Ο τίτλος έχει να κάνει με δυο-τρεις ηλίθιους «μαμαμάμες» (έκανα ανάρτηση για πάρτη τους – ποιος στην χάρη τους!), οι οποίοι, ενώ είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΧΕΤΟΙ με το ροκ, θέλουν να σχολιάσουν κιόλας με τον ανώνυμο τσαμπουκά και το θράσος (δηλαδή τη θρασυδειλία) του φασίστα.
μα τι αποδεικνύει αυτό; προς τι τόση πρεμούρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσε μας ρε δικέ μου τώρα.
Διαγραφήέχω πάνω από δέκα, ειλικρινά, δε θυμάμαι ελληνικά δισκάκια που ΔΕΝ έχει το discogs. να καταλάβω όμως τι προσπαθούμε να πούμε και να πετύχουμε;
ΔιαγραφήΡε Πολυδώρου δεν σ’ έχω ούτε για άσχετο, ούτε για ηλίθιο, τι αρπάζεσαι; Και τα δισκάκια σου να τα χαίρεσαι και να τα δεις να αβγαταίνουν σαν τα… πτηνά του ουρανού. Εντάξει, πετάς κάτι τρελά πότε-πότε, αλλά κατά βάθος είσαι καλό παιδί – ακούς και χριστιανικό ροκ εξάλλου…
ΔιαγραφήΆσε μας να κάνουμε τώρα τη δουλίτσα μας… και αν αναρωτιέσαι το «τι» και το «πώς» κάτσε και διάβασε τα σχόλια στην ανάρτηση για το ροκ και τον στρατό. Δεν είσαι ούτε άσχετος, ούτε ηλίθιος είπαμε. Θα καταλάβεις.
Σίγουρα το discogs έχει πολλές ελλείψεις. Μερικά 45αρια πχ απο αυτά που τυπώθηκαν στην Ελλάδα και δεν υπάρχουν στο discogs είναι:
ΑπάντησηΔιαγραφή? & The Mysterians
Davie Allan And The Arrows
Crazy Rockers (NL)
Remains (USA)
Λαμπρος Π.
Προτείνω την ετικέτα “greek issues” του δισκορυχείου με τις ήδη 29 αναρτήσεις, και η οποία διαρκώς θα εμπλουτίζεται.
Διαγραφήhttps://diskoryxeion.blogspot.gr/search/label/greek%20issues
Υβριστικά, ανώνυμα σχόλια δεν δημοσιεύω, ως γνωστόν. Για να μη νομιστεί, όμως, πως κωλώνω και αποφεύγω… απαντώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήΆσχετος με το ροκ είναι όποιος λέει μπούρδες για το ροκ, και όχι όποιος ακούει και Κοινούση και Βουτσάδες και ό,τι άλλο.
Όλοι οι Έλληνες βιώσαμε και βιώνουμε το ροκ με τον ίδιο τρόπο. Ακούμε μουσική, μόνοι μας ή με την παρέα μας, διαβάζουμε γι’ αυτή, διαβάζουμε γενικώς, πάμε σε συναυλίες, ανταλλάσουμε απόψεις στην πραγματική ζωή (όχι μόνο στο δίκτυο), μιλάμε με μουσικούς, αγοράζουμε δίσκους κ.ο.κ. Έτσι βιώνεται το ροκ, δεν βιώνεται με τις μαλακίες των ροκ ημερολογίων και με τους «ροκ τρόπους ζωής».
Περαιτέρω, Αμερικάνος δεν είμαι για ν’ ακούω μόνο rock ή country ή soul ή r&b. Είμαι Έλληνας και ακούω και ρεμπέτικα, και λαϊκά, και ελαφρολαϊκά και σκυλάδικα, και έντεχνα και δημοτικά, αρκεί σ’ ένα τραγούδι να ανιχνεύω μιαν αυθεντικότητα. Αυτό με νοιάζει πάντα. Και στο ροκ (το ίδιο με νοιάζει). Όπως εγώ αντιλαμβάνομαι την αυθεντικότητα τέλος πάντων.
Φασίστας δεν είναι ο επώνυμος που λέει έναν ανώνυμο «άσχετο» και «ηλίθιο», όταν ο ανώνυμος χυδαιολογεί και απειλεί (κατ’ εξακολούθηση – σε διάφορες αναρτήσεις). Ο ανώνυμος τσαμπουκάς και η θρασυδειλία είναι δυνητικά χαρακτηριστικά του φασίστα.
Καμμία έπαρση και κανένα τουπέ δεν υπάρχει στις αναρτήσεις του δισκορυχείου. Δεν νοιώθω ούτε «δάσκαλος», ούτε τίποτα. Γράφω γι’ αυτά που μ’ αρέσουν… κοινούσηδες, βουτσάδες, ροκ και δεν δίνω λογαριασμό σε κανέναν. Και σε κανέναν δεν επιτρέπω να μπαίνει στο ηλεκτρονικό μου σπίτι και να αμφισβητεί τις καλές προθέσεις μου. Το γεγονός πως εντελώς δωρεάν και μόνος μου προσφέρω αυτά που προσφέρω. Λίγα, πολλά, μέτρια… όπως το νοιώθει ο καθείς.
Τον δίσκο του Eric Burdon τον σκανάρισα κι έγραψα λίγα λόγια για ν’ αποδείξω κάτι γενικώς (και για να την πω σε 2-3 «μαμαμάμες»). Δεν έκανα την ανάρτηση για να προκαλέσω κάποιον, ώστε να ψάξει να βρει το δίσκο και να τον αγοράσει, ούτε καμάρωσα επειδή τον έχω. Αν είναι δυνατόν! Αυτά μόνον ένας άσχετος και ηλίθιος θα τα έλεγε!
Η ανάρτηση έγινε για να δείξω σε κάποιους που δεν κατέχουν (και δεν είναι κακό κάποιος να μην κατέχει, αρκεί να είναι ταπεινός) πως ακόμη κι ένα τέτοιο άλμπουμ κυκλοφόρησε στην Ελλάδα του ’68. Και κάποιοι Έλληνες ακούσανε αυτό το άλμπουμ εκείνη την εποχή, όταν βγήκε στην Αμερική – και δεν το αγόρασαν από το… Pop Eleven.
Χαίρομαι επειδή εμπεδώθηκε πως «η Χούντα ήταν οκ με το ροκ λόγω αμερικάνικου παράγοντα». Και δεν έχω πρόβλημα με τους «απολίτικους ροκάδες», που δεν τρέξανε στις «κομμουνιστικές νεολαίες». Ο καθένας κάνει ότι γουστάρει. Το θέμα είναι τι θα πει ο καθείς όταν κληθεί σε μια κουβέντα. Από ’κει αρχίζουν τα προβλήματα…
Καλημερα.Η πλακα κυριε Τρουσα είναι ότι και τυπωνονταν ελληνικες κοπιες και κυκλοφορουσαν επισημα και ηταν και κορυφαιες στην ποιοτητα του ηχου(τηρουμενων αναλογιων) και καλυτερες από πολλες αμερικανικες και ευρωπαικες.Αλλωστε είναι πλεον και δυσευρετες και ακριβες οι original ελληνικες(προσωπικα δεν θα αλλαζα με τιποτα την ελληνικη εκδοση του πρωτου των zepellin με καμια, παρα μονο με την εγγλεζικη,αν και την απεκτησα καποια στιγμη).Η χουντα δεν κυνηγησε το ροκ απλως προσπαθησε να το χειραγωγησει με την συμφωνη γνωμη της Αμερικης(το ιδιο που εκανε η Αμερικη στα του οικου της με το FBI και τη CIA).Κυνηγησε μονο το υποπτο ροκ,δηλαδη ότι ηταν εκτος σχεδιου και προγραμματος, και δεν μπορουσε να το ελεγξει και φοβοταν ότι θα δημιουργουσε πυρηνες και εστιες αποσταθεροποιησης του καθεστωτος,και φυσικα τρεφοταν συμφωνα με τους ιδιους από τους αναρχοκομμουνιστες.Βεβαιως δεν σκαμπαζανε γρι από μουσικη,ουτε τους ενδιεφερε αν οι καλλιτεχνες ηταν λευκοι,μαυροι,καπνιζαν μαριχουανα η επαιρναν LSD.Αφου ηταν τα ειδωλα της εποχης και ειχαν την καθολικη αναγνωριση των Δυτικων(ΑΜΕΡΙΚΗ) δεν ετρεχε κατι.Φοβοταν μονο το ‘’πειρατικο’’ ροκ,αυτό που λαμβανε χωρα στα κρυφα,μυστικα και ανεπισημα, σε στεκια κρυφα,σε εντυπα απογορευμενα και που συνοδευοταν με κοινωνικοπολιτικη δραση και μυνηματα.Ωραια τα παρτι,τα live τα ξεφαντωματα,αλλα με την παρουσια σ’αυτά της Αστυνομιας του Λαδα δεν γεννιοταν επανασταση και ας επαιζε στην διαπασων το satisfaction.
ΑπάντησηΔιαγραφή>>Κυνηγησε μονο το υποπτο ροκ,<<
Διαγραφή>>Φοβοταν μονο το ‘’πειρατικο’’ ροκ,<<
Το ροκ δεν την ενδιέφερε. Ούτε το «ύποπτο», ούτε το «πειρατικό» ούτε τίποτα.
Να μας πει ο Πετρίδης αν τον εμπόδισαν ποτέ οι καραβανάδες να παίξει Cream ή Gary Puckett & The Union Gap…
>>αυτό που λαμβανε χωρα στα κρυφα,μυστικα και ανεπισημα, σε στεκια κρυφα,σε εντυπα απογορευμενα και που συνοδευοταν με κοινωνικοπολιτικη δραση και μυνηματα.<<
Ποιο ήταν το ροκ που ακουγόταν κρυφά, ανεπίσημα, σε κρυφά στέκια και απαγορευμένα έντυπα; Δεν υπήρχε τέτοιο πράγμα!
Φωντα δεν τοξερα οτι αυτο το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ κυκλοφορησε Ελλαδα...εχω απο παλαι τον αμερικανικο...νομιζω βγηκε μονο Αμερικη....πιστευω ΟΤΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟ απο Eric Burdon...δεν μπορω να καταλαβω γιατι πρεπει να γινονται φασαριες εδω μεσα με καποιους......ειναι ενα μεσο εκφρασης ΔΙΚΟ ΣΟΥ και πρεπει να το σεβομαστε αυτο και να κριτικαρουμε με ΣΕΒΑΣΜΟ
ΑπάντησηΔιαγραφή>>Φωντα δεν τοξερα οτι αυτο το ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ κυκλοφορησε Ελλαδα...<<
ΔιαγραφήΚαι όμως! Και όμως!
Ξέρω ότι πολλοί (που ακούνε ροκ και ασχολούνται) δεν το γνωρίζουν.
Αν και για τα περί του Elvis Costello που είχες γράψει διαφωνώ οριζοντίως και καθέτως, εδώ πάλι όχι απλώς συμφωνώ και επαυξάνω, αλλά νιώθω χαρά που κάποιος επιτέλους φέρνει στο φως έναν από τους πιο υποτιμημένους, σπουδαίους ροκ δίσκους που μού' χει λάχει ν' ακούσω. Και μάλιστα δεν πάει μόνος του, αλλά όπως ξέρεις αποτελεί κομμάτι μιας τριλογίας που έγραψε ο Eric Burdon, επηρεασμένος γόνιμα από το καλοκαίρι της αγάπης και των παραισθησιογόνων,μαζί με τα Winds of change και The twain shall meet(αμφότερα εξίσου δισκάρες, που όμως περιέργως πως ουδέποτε είδα να φιγουράρουν σε κάποια από τις λίστες των έγκριτων μουσικών περιοδικών με τα αριστουργήματα του ροκ, τουλάχιστον σε όσες υπέπεσαν στην αντίληψή μου). Πιο μεγάλη εντύπωση παρ'όλα αυτά μού ΄κανε που κι ο ίδιος ο Burdon στην αυτοβιογραφία του σχεδόν δεν έγραψε ούτε λέξη για αυτήν την πιο γόνιμη, την πιο δημιουργική μουσικά περίοδό του. Εκεί που άλλοι κάνουν ολόκληρες συναυλίες παίζοντας μόνο έναν δίσκο τους, δεν ξέρω αν αυτός έχει παίξει ποτέ ζωντανά έστω κι ένα τραγούδι από τις δισκάρες του αυτές (εντάξει, από τις εκατομμύρια συναυλίες κάτι, κάπου μπορεί να είπε, βασικά όμως εστίασε στο ρυθμ εντ μπλουζ υλικό του, ένεκα και της φωνάρας του προφανώς).
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην ξεχνάμε και το διπλό "Love Is", που είναι από την ίδια εποχή.
Διαγραφή