DIRTY FUSE επιτέλους το “Last Wave” σε δίσκο

Μετά από δύο χρόνια περιπετειών και αναμονής τυπώθηκε εν τέλει σε βινύλιο το πρώτο πραγματικό (12ιντσο) LP των Dirty Fuse – γράφω για το «πρώτο πραγματικό», επειδή μέχρι τώρα το πολύ καλό αυτό αθηναϊκό γκρουπ είχε κυκλοφορήσει μόνο 7ιντσα, CD ή 10ιντσα. Τώρα, δηλαδή, έχουμε ένα καθαρό-καθαρό (clear vinyl) long play, τυπωμένο σε 300 αντίτυπα από το καινούριο label Ikaros Records.

Δεν χρειάζεται να πω σε τι συνίστανται εκείνα τα «περιπέτεια» και «αναμονή» – τι πήγε στραβά, εννοώ, με αποτέλεσμα αυτή τη δίχρονη καθυστέρηση. Σημασία, τώρα, έχει αυτή ταύτη η έξοχη κυκλοφορία ενός συγκροτήματος, που διακρίνεται στη surf σκηνή τόσο εδώ όσο και στο εξωτερικό τα τελευταία χρόνια. Μπορεί, βεβαίως, σήμερα, Dirty Fuse να μην είναι οι Dirty Fuse τού “Last Wave”, αφού έχει αλλάξει πια η σύνθεση της μπάντας, όμως ούτε αυτό είναι το θέμα μας. Το θέμα μας είναι αυτά τα 15 tracks τού «τελευταίου κύματος», που εμφανίζουν, άλλα έτσι κι άλλα αλλιώς, εκείνη τη γνωστή από τα early sixties ινστρουμένταλ surf αίσθηση. Και όχι μόνον αίσθηση, αλλά και διάθεση και περαιτέρω ουσία και αποτελεσματικότητα, και αληθινή απόλαυση.

Με τον Βραζιλιάνο Duda Victor ακόμη στην line-up τους σε κιθάρες και τζουρά, και ακόμη τους Κώστα Μπάκουλα κι άλλη κιθάρα, Μανώλη Κισαμιτάκη σαξόφωνα, John Drake μπάσο και Χρήστο Κόγιο ντραμς, οι Dirty Fuse καταγράφονται στο “Last Wave” σε διαβολεμένη φόρμα, δίνοντας έναν ακατέργαστο surf αδάμαντα. Λέω «ακατέργαστο» επειδή οι συνθέσεις και ο ήχος των παιδιών δεν κάνει παραχωρήσεις σε μεσοβέζικες καταστάσεις. Να ανακατεύει δηλαδή το surf με άλλα άσχετα rock genres. Υπάρχει, με άλλα λόγια, μια πιστότητα στις συνθέσεις, με παραταγμένα όλα τα τυπικά καλούδια και με τους οριενταλισμούς, περαιτέρω, να δίνουν και να παίρνουν – καθότι εμείς το surf έτσι ξέρουμε να το παίζουμε… μισιρλούδικα. Και αυτό το γνωρίζει, πρώτα και καλύτερα, ο Jim Skiathitis των θρύλων Αυστραλών Atlantics, ο οποίος χαρίζει στους έλληνες φίλους του δύο θανατηφόρα tracks, ένα για το άνοιγμα κάθε πλευράς – το “Islands in the surf” στη Side A και το “Stranger on Mykonos” στη Side B. Πανέμορφες μελωδίες, «χιώτικα» (εκ του Χιώτη) παιξίματα, με έξοχα breaks σε σαξόφωνα και κιθάρες και με την αίσθηση του κύματος πανταχού παρούσα, τα κομμάτια αυτά είναι τόσο φοβερά, που θα διέπρεπαν ακόμη και στα sixties (αν έμπαιναν, δηλαδή, στο ρεπερτόριο των Atlantics). Φυσικά και ο τζουράς του Duda τα σπάει (στη… Μύκονο), δεν υπάρχει θέμα, είναι όμως συνολικά τα tracks που δείχνουν το πόσο αληθινά μετράνε. Και δεν είναι τα μόνα… αφού κάθε κομμάτι του “Last Wave” (εμένα με συναρπάζει και ο… αυστραλέζικος τίτλος, που με παραπέμπει στη φερώνυμη ταινία-αριστούργημα του Peter Weir) έχει νόημα και λόγο ύπαρξης.

Από την Side A φερ’ ειπείν δεν μπορεί να μην σταθείς στην ευφράδεια και τις αλλαγές στο τέμπο τού “Teenage cactus twist”, στην περιπετειώδη και φουριόζα “Oasi” με την άριστη διπλοπενιά, στην «ανοιχτή» μπασο-εισαγωγή τού “Monsoon diva” (κομμάτι που ασυστόλως «γκαραζ-ίζει»), με τα σαξόφωνα να προσφέρουν αυτή την… βορειοδυτική frat αίσθηση, και ακόμη στην «Καταιγίδα», που μοιάζει, στιγμές-στιγμές, περισσότερο… ’67 (Atlantics “Come on” και τα λοιπά).

Αλλά και από την Side B πώς να μη μείνεις ικανοποιημένος από την “Potiguara” μ’ εκείνο το κλασικό «κυματιστό» reverb να σε… βουλιάζει και αμέσως μετά να σε ξαναβγάζει στον αφρό, τον «Άτλαντα» που σπάει ανάμεσα σε Ευρωασία και Αφρική (γαμιστερό κομμάτι), την ντελικάτη μελωδία του “Surfness”, τη ρεμπέτικη ψυχή του «Δόκτορα» και την… πιο ρεμπέτικη του “The new victor” (διασκευή στο περίφημο “The victor” του Dick Dale).

Το αργό κλείσιμο τού άλμπουμ με το “Dark sands” και το τουμπελέκι τού Nour Hanouf μοιάζει κάπως… σαν οι Dirty Fuse να μας κλείνουν το μάτι. Μάγκες το ξέρουμε, περάσατε πολύ καλά, αλλά την επόμενη φορά θα περάσετε ακόμη καλύτερα…

Επαφή: www.dirtyfuse.com