QUINSIN NACHOFF πέραν της jazz… με νόημα

Ιδιαίτερο άλμπουμ (το “Flux”) και ακόμη πιο ιδιαίτερη μπάντα εκείνη που συνοδεύει τον τενόρο σαξοφωνίστα Quinsin Nachoff· ας την δούμε πιο αναλυτικά.

Στο άλτο λοιπόν είναι ο David Binney, ένας πολύ γνωστός σαξοφωνίστας που ηχογραφεί από τα nineties στην εταιρεία Mythology (δικό της και το “Flux”, που εξετάζουμε εδώ), σε πιάνο, fender rhodes, wurlitzer, moog και όργανο είναι ο Matt Mitchell, σε ντραμς και σε διάφορα άλλα κρουστά είναι ο επίσης γνωστός μας Kenny Wollesen, που έχει παίξει με δεκάδες, αλλά κυρίως με τον John Zorn, ενώ ως guest στη θερεμίνη είναι η Christine Duncan. Όλοι αυτοί συνασπίζονται για να αποδώσουν έξι συνθέσεις του Quinsin Nachoff, μέσης και μεγάλης διάρκειας, που κινούνται στο χώρο της κάπως… chamber jazz – εκείνης, τέλος πάντων, που διατηρεί κάποια «τριτορευματικά» στοιχεία, μαζί με πληθώρα οργανωμένων αυτοσχεδιασμών και κομψές αναφορές στις μουσικές του κόσμου.

Κομμάτι-χάρτης για την μπάντα του Quinsin Nachoff αποτελεί το 10λεπτο “Complimentary opposites”, μια σύνθεση ικανή από μόνη της να σε ταρακουνήσει, καθώς συνδυάζει επιστημονική ανάπτυξη, με συνεχείς μελωδικές περικοκλάδες (στα σαξόφωνα) και με ηχοχρωματισμούς, που μπορεί να ξεκινούν από την ethio-jazz και την reggae, για να καταλήγουν στους οριενταλισμούς. Πραγματικά, απίθανο track. Αλλά το ίδιο θα μπορούσα να πω και για το διμερές “Mind’s ear” (σπάει σε δύο κομμάτια, των εννέα και πεντέμισι λεπτών), που πέραν της αρμονικής περιπέτειάς του και των «αταίριαστων» τονικών εναλλαγών, έχει και κάτι keyboard breaks μούρλια (ιδίως το μέρος ΙΙ είναι έξοχο). Μνεία, επίσης και στο προτελευταίο “Astral echo poem”, που αποτελεί αναγραμματισμό του ονόματος του Hermeto Pascoal όπως διάβασα (δεν το τσέκαρα με προσοχή) και που δείχνει τις πολλές και διαφορετικές επιρροές μιας μπάντας, της μπάντας του  Quinsin Nachoff, που κλείνει αυτό το first class σετ μ’ ένα πυρωμένο jazz-rock… χωρίς πενιές, αλλά με όλα τα χαρακτηριστικά του ορμητικού beat παρόντα.

Επαφή: www.quinsin.com