Έμαθα για τον Werner Herzog μέσα από τη μουσική – δεν
είναι κάτι πρωτόφαντο, συμβαίνει. Εννοώ πως πρώτα άκουσα τα σάουντρακ, που
είχαν γράψει για διάφορες ταινίες του οι krautrockers Popol Vuh και μετά,
παρακινούμενος από τις μουσικές, αναζήτησα τα αντίστοιχα φιλμ.
Έτσι, ακόμη και στον μεταφυσικό, κατά βάση Herzog, ήταν
εκείνη ακριβώς η μοναξιά, που οδηγούσε τον κονκισταδόρ Αguirre/Κlaus Kinski στο
δρόμο προς την καταστροφή.
Με άλλα λόγια ήταν οι synth ήχοι τού γερμανικού γκρουπ που
με είχαν σημαδέψει εκεί στα μέσα του ’80. Και αναφέρομαι, βασικά, στα άλμπουμ “Aguirre”,
“Herz aus Glas” και “Fitzcarraldo”, που από μόνα τους είχαν τη δύναμη να σε
μεταφέρουν σ’ ένα εξώκοσμο, φανταστικό σύμπαν. Ανάλογες, φυσικά, ήταν και οι
ταινίες τού Χέρτζογκ. Ουδεμία σχέση, θέλω να πω, με το σινεμά της γενιάς του (Wim Wenders, Volker Schlöndorff, Rainer Werner Fassbinder, Margarethe von Trotta κ.ά.).
Ήταν ο λεγόμενος νέος γερμανικός κινηματογράφος, που έκανε
αισθητή την παρουσία του στα φεστιβάλ και τις αίθουσες (στα χρόνια του ’70
κυρίως), επιχειρώντας, κατά πρώτον, να ξεπλύνει από πάνω του την ντροπή του
πολέμου, αρθρώνοντας ένα λόγο συχνά πολιτικό, ή, ακόμη καλύτερα, με την
ευρύτερη έννοια πολιτικό, εξετάζοντας τον άνθρωπο και τις ανθρώπινες σχέσεις
(κοινωνικές, ερωτικές κ.λπ.) μέσα από το πλέγμα τού νέου αστικού αποσυντονισμού,
που εγκλώβιζε τον πρωταγωνιστή, συχνά, στην προσωπική/ εσωτερική μοναξιά του.
 |
| Ο Florian Fricke στην Ελλάδα το 1968 (από την ταινία τού Werner Herzog “Lebenszeichen”) |
Αυτή η παράνοια, αυτή η εμμονή στον ιδιωτικό χώρο, με
συνέπειες που διαχέονταν στον κοινωνικό, πυροδοτεί το έργο του Werner Herzog
από το ξεκίνημά του, από τις πρώτες κιόλας… ελληνικές ταινίες του.
Η συνέχεια εδώ…
Κοιτα να δεις! Και συζητούσαμε για αυτά τα ελληνικά φιλμ του Herzog, με φίλο, πριν λίγες μέρες. Εγώ ευτυχώς, πρώτα είδα το Αguirre και μετά έμαθα τους Popol Vuh. Και λέω ευτυχώς γιατί ήμουν πιτσιρικάς γύρω στα 15 όταν το είχα δει και τελείως ανυποψίαστος. Ούτε καν τον Κlaus Kinski δεν ήξερα. Οπωσδήποτε απο τις δυο-τρεις ταινίες που άλλαξαν την οπτική μου ως προς το σινεμά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλέξανδρος
Η μουσική πάντα μας βοηθάει να ανακαλύπτουμε ταινίες. Μπορώ να θυμηθώ πολλές τέτοιες περιπτώσεις, αλλά ας γράψω για μία.
ΔιαγραφήΠρώτα άκουσα το OST του Alan Price για το “O Lucky Man!” (1973) του Lindsay Anderson –ελληνική έκδοση με gatefold cover– και μετά είδα την ταινία. Μία από τις 5-10 πιο αγαπημένες μου!
Εκπληκτικό άρθρο για τους αγαπημένους μου Werner Herzog και Popol Vuh. Δυστυχώς όμως η Χολυγουντιανή του περίοδος του Herzog (όπως γίνεται σχεδόν πάντα) δεν έχει καμμία σχέση με τα πρώτα του αριστουργήματα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυτυχώς ή δυστυχώς μετά το “Cobra Verde” (1987), που ήταν πολύ καλό, δεν έχω δει τίποτ’ άλλο δικό του.
ΔιαγραφήΟ Florian Fricke ξανάπαιξε τον πιανίστα στην πανέμορφη ταινία του Herzog "Το αίνιγμα του Κάσπαρ Χάουζερ", μάλιστα παίζοντας και μια πιανιστική εκδοχή του "Agnus Dei" των POPOL VUH. Απόσπασμα, εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://www.youtube.com/watch?v=bD5FDExETEM
ΥΓ. Εξαιρετική ανάρτηση Φώντα. Μπράβο.
Thanks για το βίντεο Σπύρο.
ΔιαγραφήΚαλησπέρα Φώντα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι να σε διαβάζω.
Αφορμή παίρνω από Χέρτζογκ-Φρίκε και θέλω να σου ζητήσω να γράψεις τίποτα για Ταρκόφσκι,Κοντσαλόφσκι-Αρτέμιεφ, αν έχεις κάτι στα συρτάρια του μυαλού σου.
Επίσης, ψάξε λίγο και αυτόν τον Ιάπωνα
https://www.youtube.com/watch?v=-0kwhmV9ztA
Είσαι ο μόνος κατάλληλος, ειλικρινά.
Σιντάρτα.
Αγαπητέ φίλε όλα θα γίνουν σιγά-σιγά και με κάποιο πλάνο.
ΔιαγραφήΤον Tomokawa τον ξέρω…
Ρίξε μια ματιά σ’ αυτόν τον Ιάπωνα…
http://www.lifo.gr/team/music/56638
Κάποιοι κάποτε σταθήκαμε και εμείς με δέος μπροστά στο μεγαλείο ταινιών όπως το "Αγκίρε, η μάστιγα του Θεού" (Aguirre, 1972) και "Ο καθένας για τον εαυτό του και ο θεός εναντίον όλων" (Kaspar Hauser, 1974). Καθώς όμως τα χρόνια περνούν, είναι σε ταινίες όπως "Ο Φόβος τρώει τα σωθικά" (Ali, 1974) και "Το παιχνίδι της τύχης" (Fox, 1975) που προστρέχουμε για την ηθική μας στήριξη. Ξανά και ξανά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωτήρης Κότσανης
Μαρούσι, Αθήνα