ποιο ήταν το πρώτο δισκάδικο του Φώτη;

Προχθές ένας αναγνώστης άφησε στο cbox το εξής μήνυμα: «Φώντα πεθανε ο Φώτης, ο δισκάς των Εξαρχείων. RIP». Απάντησα: «Όντως; Αν είναι έτσι, κρίμα. Γράφτηκε τίποτα πουθενά;».

Χθες βράδυ πέρασα από την Ανδρέα Μεταξά, στα Εξάρχεια, επίτηδες, για να δω μήπως υπήρχε κάποιο κηδειόσημο έξω από το παλιό Phonograph (η ταμπέλα είναι ακόμη εκεί), αλλά τίποτα. Απεναντίας, καρφωμένο πάνω στο κατεβασμένο από χρόνια ρολό ήταν ένα λουλούδι... Κάποιος είχε περάσει και το είχε αφήσει…

Σιχαίνομαι να τραβάω φωτογραφίες, όπως σιχαίνομαι και να με φωτογραφίζουν (δεν σιχαίνομαι τις φωτογραφίες – μην παρεξηγηθούν αυτά που έγραψα εκτός παρένθεσης), όμως εκείνη τη στιγμή θα ήθελα να είχα μια μηχανή μαζί μου (όχι κινητό) και να τραβούσα το ρολό με το λουλούδι… Τέλος πάντων…
Ο Φώτης έφυγε από τη ζωή, λοιπόν, όπως γράφτηκε και στο facebook από φίλους και γνωστούς (έτσι έμαθα), κι εν πάση περιπτώσει δεν υπάρχει μουσικόφιλος (του ροκ, της μαύρης μουσικής, ακόμη και της τζαζ), που να μην πέρασε στα χρόνια του ’80 και του ’90 από το καλύτερο ίσως, αισθητικά, δισκάδικο της Αθήνας. Από το Phonograph τής Ανδρέα Μεταξά.

Το Phonograph Records στην Ανδρέα Μεταξά (η φωτογραφία είναι από το google.gr/maps)

Εδώ δεν θέλω να πω ιστορίες για τον Φώτη, τον «Χοντρό» όπως τον λέγαμε όλοι –γιατί οι ιστορίες είναι άπειρες, αφού ο καθένας που πέρασε από ’κει μπορεί να διηγηθεί κάμποσες– αλλά να θυμηθώ ένα-δυο θεματάκια, πολύ συγκεκριμένα. 

Ήμουν πελάτης στον Φώτη, από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 (θα καταλάβετε στη συνέχεια τι εννοώ), μέχρι και το κλείσιμο του μαγαζιού του, πριν καμμιά δεκαετία πάνω-κάτω. Θυμάμαι, μάλλον, τον πρώτο δίσκο που πήρα κάποτε από... κάποιο μαγαζί του (θα καταλάβετε στη συνέχεια τι εννοώ), όπως και τον τελευταίο. Αυτός ο τελευταίος ήταν σίγουρα το 2LP των Centipede στη βρετανική RCA Neon (αυτό με το λευκό εξώφυλλο). Είχα, τότε, την αμερικάνικη έκδοση με τα «μπουκάλια» στο cover… και παρότι δεν αντικαθιστώ εύκολα κόπιες, είπα να πάρω το original επειδή το είχα βρει σε καλή τιμή. Οκτώ χιλιάρικα, σε άψογη κατάσταση. Αυτό πρέπει να συνέβη, σίγουρα επί δραχμών, εκεί προς το 2000. 

Εκείνη η χρονιά ήταν κομβική για μένα – όπως για πολλούς άλλους υποθέτω. Είχε μπει στη ζωή μας το eBay κι έτσι ό,τι φράγκο υπήρχε διαθέσιμο για δίσκους πήγαινε προς τα ’κει. Εννοώ πως οι επισκέψεις μου στα δισκάδικα είχαν κατά πολύ αραιώσει. Καλώς ή κακώς, έτσι συνέβη. Παρά ταύτα από το μαγαζί του Φώτη εξακολουθούσα να περνάω, μέχρι και το κλείσιμό του, όχι πλέον για ν’ αγοράζω δίσκους, αλλά για να τσιμπάω κανα βιβλίο (συνήθως κινηματογραφικό) ή κανα περιοδικό (Τέχνης κ.λπ.). Ο Φώτης επεκτεινόταν, δηλαδή, και προς αυτή την αγορά με προσεκτικά βήματα, δείχνοντας (για ακόμη μια φορά) πως σαν άνθρωπος είχε και ευρύτερη παιδεία, αλλά και γούστο. Κάτι που δεν το συναντούσες, ούτε το συναντάς συχνά στους δισκοπώλες. Anyway…

"Blues Brothers Records, Αριστοτέλους 9 Αθήνα"... (κλικ στην εικόνα για να δείτε τη φωτογραφία καθαρότερα)

Ποιο ήταν το πρώτο μαγαζί, που είχε ανοίξει ποτέ ο «Χοντρός»; Εδώ σας θέλω. Οι παλαιότεροι θυμόμαστε σίγουρα το μαγαζί στη Γριβαίων (στη γειτονιά του παλιού-παλιού Pop Eleven και της σημερινής υπόγας των Πάνου/ Σωτήρη/ Μιχάλη), πριν την μετακόμιση στην Ανδρέα Μεταξά. Πόσοι όμως θυμούνται ένα ακόμη πιο παλιό μαγαζί στην αρχή της Αριστοτέλους (στην προέκταση της Σωκράτους), μεταξύ Καποδιστρίου και Σολωμού;

Χθες το βράδυ πιάσαμε μια κουβέντα με τον Manwolf Louie για τον Φώτη και τα μαγαζιά του, κι ήταν εκείνος που μου είπε (ο Manwolf Louie) για το πρώτο μαγαζί του Φώτη, κάπου στην Σωκράτους στις αρχές του ’80. Δεν θυμόταν πώς το λέγανε, αλλά μου είπε πως το είχε ο Φώτης με κάποιον άλλον.

Έπεσα από τα σύννεφα(!) – και θα σας πω γιατί.
Επειδή έχω καλή μνήμη (όταν έχω…) θυμήθηκα αμέσως έναν δίσκο που είχα αγοράσει εκεί προς το 1982 από το συγκεκριμένο μαγαζί(!), αλλά δεν είχα βάλει ποτέ στο νου μου πως επρόκειτο για το μαγαζί του Φώτη. Προφανώς και δεν τον είχα δει, τότε, στο δισκάδικό του –θα ήταν ο συνέταιρός του εκεί– προφανώς και θα τον θυμόμουν (ο Φώτης δεν ξεχνιόταν εύκολα) αν τον έβλεπα στη συνέχεια στη Γριβαίων ή στην Ανδρέα Μεταξά.

Εκείνο τον δίσκο, που είναι το “Mountains” των Steamhammer (γερμανική έκδοση σε μαύρη “2001 Brain”), τον έχω ακόμη στη δισκοθήκη μου (34 χρόνια μετά) με την στάμπα τού μαγαζιού τού Φώτη πάνω αριστερά στο front cover.
Blues Brothers Records, Αριστοτέλους 9, Αθήνα...

Για την ιστορία…