SONIK μισός αιώνας ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα

Το SONIK εξακολουθεί να τυπώνει τεύχη. Αυτό είναι σημαντικό. Σε μια τόσο δύσκολη εποχή να υπάρχουν άνθρωποι, που να επιμένουν στον έντυπο μουσικό λόγο (όποιος και να είναι αυτός, και για όποιο θέμα). Έτσι, στο παρόν θεματικό τεύχος (όπως θεματικά είναι όλα τα τελευταία τεύχη του περιοδικού) το SONIK επικεντρώνεται στην ελληνική ηλεκτρονική μουσική, επιχειρώντας να καταγράψει μια πορεία μεγαλύτερη των 50 ετών (από το 1958 έως το 2016).

Μου ζητήθηκε κι εμένα από την αρχισυνταξία να συμμετάσχω σ’ αυτή την προσπάθεια, πράγμα που συνέβη. Και κάπως έτσι αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με κάτι που δεν το είχα ξανακάνει σε τόσο ας-το-πούμε διεισδυτικό βαθμό. Να καταγράψω γεγονότα, συμβάντα και δίσκους, πάντα σε σχέση με την ελληνική ηλεκτρονική μουσική, από το 1958 (γιατί τότε μπαίνει μια κάποια αρχή), μέχρι τα μέσα του ’80 περίπου – την εποχή δηλαδή που κυκλοφόρησαν οι «Μάσκες Ηλίου» και το «Γκάλοπ» της Λένας Πλάτωνος.

Από ’κει και κάτω ανέλαβαν οι υπόλοιποι συνάδελφοι.

Όπως διαβάζουμε και στο οπισθόφυλλο της έκδοσης:

Ίσως δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη, αλλά η ηλεκτρονική εμπειρία στη χώρα μας έχει πια συμπληρώσει μισό αιώνα.

Για πρώτη λοιπόν φορά στα χρονικά του ελληνικού μουσικού τύπου γίνεται απόπειρα να χωρέσει η ηλεκτρονική μουσική σε ένα τεύχος, το οποίο ξεκινά από τους πρώτους πειραματιστές και φτάνει στα neon parties που ξετρελαίνουν την πιτσιρικαρία του σήμερα. Παράλληλα, γίνεται μια γενναία στάση στα 1990s και στην κουλτούρα των μεγάλων χορευτικών clubs, που καθόρισαν τη σχέση μιας μεγάλης μάζας της ελληνικής νεολαίας με τα ηλεκτρονικά.

Μεταξύ άλλων:

• Ο Παναγιώτης Μένεγος ζωντανεύει την εποποιία του Life FM, του «σταθμού των ρέιβερς»

• Ο Φώντας Τρούσας σκιαγραφεί όλα όσα συνέβαιναν μέχρι τη Λένα Πλάτωνος

• Η Λήδα Γαλανού γράφει για τα ξέφρενα πάρτι στο Faz της Μαβίλη

• Ο Junior SP μας ξεναγεί στο περίφημο Άλσος

• Ο Ανδρέας Κύρκος αποτιμά το φαινόμενο Στέρεο Νόβα

• Ο Γιώργος Μιχαλόπουλος ξαναζεί το επικό DJ set του John Digweed στο Cavo Paradiso της Μυκόνου

• Ο Νίκος Δασκαλόπουλος σκέφτεται τι σήμανε το τέλος των μεγάλων clubs

• Ο Άρης Καζακόπουλος χώνεται στα neon parties της Αθήνας των ’10s

• Η Χρύσα Οικονομοπούλου θυμάται τις +Soda βραδιές

• Ο Χάρης Συμβουλίδης εξετάζει τη διασύνδεση εθνικισμού και techno

• Ο Στυλιανός Τζιρίτας ξαναβρίσκεται στη Φάρμα των Οινοφύτων

• Η Μαρία Παππά καταγράφει τη σχέση της Αθήνας με το dubstep

Όλα τα σημαντικά πρόσωπα, οι χώροι και τα πάρτι που έγραψαν (και γράφουν) ιστορία, τα φεστιβάλ που συζητήθηκαν, βρίσκονται συγκεντρωμένα στο τεύχος αυτό. Κάμποσοι πρωταγωνιστές μάς τα διηγήθηκαν από πρώτο χέρι, επιλεγμένοι guests έγραψαν τις δικές τους εμπειρίες, ενώ η συντακτική μας ομάδα ανέλαβε να καλύψει τα υπόλοιπα κενά.

Ορισμένοι θα πουν πως η περισσότερη ύλη του τεύχους είναι προσανατολισμένη στα nineties και στη λεγόμενη dance culture – κι αυτό δεν είναι εκτός πραγματικότητας. Υπάρχει ένα κέντρο βάρους στην έκδοση κι αυτό έχει δοθεί εκεί.

Προσωπικώς δεν είμαι καθόλου fan της dance culture της συγκεκριμένης εποχής – να το πω αυτό από την αρχή και παρότι η δική μου γνώμη μπορεί να μην έχει απολύτως καμμία σημασία για ’κείνους που είναι (fans). Και βεβαίως δεν θα καθίσω, τώρα, να εξηγήσω το… γιατί δεν είμαι. Ίσως με κάποια επόμενη αφορμή. Εκείνο, όμως, που θα πω είναι το εξής. Σαν αναγνώστη αυτή η εμμονή, με τη συγκεκριμένη δεκαετία, κάπως με κούρασε.

Δεν λέω πως τα κείμενα των συντακτών είναι αδιάφορα. Λέω πως για εμάς τους μεγαλύτερους, που έχουμε ακούσματα απ’ όλες τις ηλεκτρονικές δεκαετίες και γνωρίζουμε όλες τις διαστάσεις του εν λόγω ήχου, η μεγέθυνση στα χορευτικά nineties «κλέβει» σελίδες απ’ όλες τις υπόλοιπες εποχές –ακόμη και από τα nineties, εδώ που τα λέμε–, καθώς η χορευτική διάσταση της ηλεκτρονικής μουσικής δεν παύει να αφορά σ’ ένα πολύ μικρό μέρος των διαδρομών και των πειραματισμών τού ηλεκτρονικού ήχου.

Εν πάση περιπτώσει το SONIK έκανε κάτι που δεν έχει ξαναγίνει – και αυτό από μόνο του μετράει.

Το γεγονός ότι το αφιέρωμα θα μπορούσε να ήταν πιο επικεντρωμένο στο δημιουργικό κομμάτι της ηλεκτρονικής (και όχι τόσο πολύ στο... εφαρμοστικό της) είναι κάτι που, προσωπικώς, το πιστεύω, και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο μετέφερα την άποψή μου και προς την αρχισυνταξία.

Ελπίζω λοιπόν πως και αυτό θα συμβεί σε μιαν επόμενη στιγμή…