ΝΙΚΟΣ ΦΩΚΑΣ ενώ πλέει το παγοθραυστικό Krassin…

Όταν έπιασα για πρώτη φορά το παρόν CD στα χέρια μου δεν μπορούσα να θυμηθώ πού είχα ξανακούσει το όνομα τού Νίκου Φωκά. Ήμουν σίγουρος δηλαδή ότι το είχα ξανακούσει και φυσικά ότι το είχα αναφέρει στο δισκορυχείον. Έτσι, όταν ήρθα σπίτι, γιατί ήμουν εκτός σπιτιού, «χτύπησα» τα σχετικά στο Google… «δισκορυχείον Νίκος Φωκάς». Και όντως…
Ο Νίκος Φωκάς έπαιζε πλήκτρα στους Lüüp (Στέλιος Ρωμαλιάδης κ.ά.) στο άλμπουμ τους “Distress Signal Code” [Musea, 2008], όπως και στους Vault of Blossomed Ropes, στο φερώνυμο CD/LP από το 2014/15. Μάλιστα, από ένα δελτίο Τύπου που βρισκόταν μέσα στο φάκελο έμαθα πως ο Φωκάς είχε περάσει και από τους Common Sense, καθώς και από άλλα λιγότερο γνωστά σύνολα. Έχουμε να κάνουμε λοιπόν μ’ έναν μουσικό με κάποια ιστορία, και επί του προκειμένου με το πρώτο, υποθέτω, προσωπικό CD του που τιτλοφορείται “The Eternal Creak of the Icebreaker” [GER. MIDIRA Records, 2016].

Όπως διαβάζω στο δελτίο υπάρχει concept στο άλμπουμ. Γράφει ο Φωκάς: «Το παγοθραυστικό Krassin και το μακρύ και αβέβαιο ταξίδι του στις Βόρειες Θάλασσες είναι ο κεντρικός χαρακτήρας πίσω από το άλμπουμ, μία πνευματική προσέγγιση στην ακινησία».

Δεν ξέρω τι εννοεί ο Φωκάς γράφοντας για «ακινησία», όμως εκείνο που πρέπει εγώ να πω είναι πως το άλμπουμ του δεν εμφανίζει και τόσο… ακίνητα μουσικά χαρακτηριστικά, ούτε πως στερείται μιας κάποιας (και πάντως άκρως ενδιαφέρουσας) ηχητικής δράσης. Μπορεί οι μουσικές τού Φωκά να είναι κάπως ambient, να έχουν αργές αναπτύξεις και να ολοκληρώνονται στο βάθος του χρόνου, όμως τούτο δεν σημαίνει πως είναι απούσα από το “The Eternal Creak of the Icebreaker” όλη εκείνη η φόρτιση, που προϋποθέτει μια μουσική μεστή, ή έστω σωστά οριοθετημένη και, σε κάθε περίπτωση, έμπλεη αισθημάτων.

Υπάρχουν μουσικοί, που συμμετέχουν στο άλμπουμ – δεν παράγονται όλοι οι ήχοι από… άψυχες μηχανές. Υπάρχει η τρομπέτα του Στέλιου Χατζηκαλέα, το φλάουτο του Στέλιου Ρωμαλιάδη, οι φωνές των Alan Trench και Άννας Λινάρδου, οι κιθάρες των Giorgos Varoutas και Rebecca Loftiss, οι field recordings της Αγγελικής Τομαρά, φυσικά τα πλήκτρα και ο προγραμματισμός τού ίδιου τού Φωκά… Έτσι, και καθώς όλα τα επιμέρους ηχοχρώματα υπακούουν σε κάποια αρχική στρατηγική, να περιγραφεί με περιβαλλοντικούς όρους η «βραδύτητα» καλύτερα και όχι η «ακινησία», το αποτέλεσμα δεν μένει ποτέ ξεκρέμαστο. Απεναντίας, όσο το CD κυλάει τόσο πιο σαφής και προφανής γίνεται η αρχική ιδέα, τόσο πιο σκοτεινό και ερμητικό γίνεται το πλαίσιο αναφοράς, τόσο πιο βαθύ και υποβλητικό είναι το παραγόμενο αποτέλεσμα.

Δεν ξέρω, αλλά ελάχιστα άλμπουμ μπορώ να θυμηθώ σ’ αυτό το μοτίβο κι ένα είναι το “KURSK_ truth in the end” [Amirani, 2007] των Mimmo, Iriondo κ.λπ., με την… αναπαράσταση του ταξιδιού του πυρηνοκίνητου ρωσικού υποβρυχίου Κουρσκ προς τον όλεθρο, στη θάλασσα του Μπάρεντς (υπάρχει και στο άλμπουμ τού Φωκά track “Barents Sea”), το 2000.

Επαφή: www.midirarecords.com