DWIKI DHARMAWAN το “Pasar Klewer” είναι ένα άξιο άλμπουμ

Επειδή ο Dwiki Dharmawan δεν είναι ακόμη γνωστός στην Ελλάδα λέω να ξανακάνω τις συστάσεις (που τις είχα πρωτοκάνει τον προηγούμενο Ιανουάριο, αναφερόμενος στο “So Far So Close” CD του).

Ο κιμπορντίστας λοιπόν Dwiki Dharmawan είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ινδονήσιους μουσικούς τής τελευταίας 30ετίας. Με εκτεταμένη δισκογραφία, αρχικώς με το συγκρότημα Krakatau (με τους οποίους έχει ηχογραφήσει καμμιά δεκαριά άλμπουμ, από το 1986 κι εντεύθεν), ο Dharmawan είναι κι αυτός υπεύθυνος για την ανάμειξη της jazz με τις gamelan ρυθμολογίες, συνεχίζοντας στην παράδοση των… προγόνων του (Bubi Chen, Jack Lesmana κ.ά.), καταθέτοντας τις δικές του προτάσεις μέσα στο γενικότερο world-fusion.

Αν το “So Far So Close” (2015) ήταν το πρώτο άλμπουμ του Dharmawan για την MoonJune, το “Pasar Klewer” (που είναι διπλό CD) είναι το δεύτερό του – μία γενικώς διαφορετική πρόταση, που μετατοπίζει το ενδιαφέρον του ινδονήσιου μουσικού από το fusion προς τις πιο avant/ jazz/ rock/ world καταστάσεις, ενίοτε σ’ ένα ύφος ύστερου Canterbury, με τα gamelan στοιχεία να είναι παντού διάσπαρτα και φανερά. Μάλιστα το “Pasar Klewer”, που όχι τυχαίως έχει ινδονησιακό τίτλο, είναι ηχογραφημένο στο Λονδίνο (9-10/6/2015), ενώ συμμετέχουν σ’ αυτό πολλοί και καλοί μουσικοί (πέραν του Dharmawan που παίζει ακουστικό πιάνο). Ας σημειώσουμε μερικούς: Yaron Stavi μπάσο, Asaf Sirkis ντραμς, Mark Wingfield κιθάρες, Nicolas Meier κι άλλες κιθάρες, Gilad Atzmon κλαρινέτο, σοπράνο, Boris Savoldelli φωνές…

Λέει κάπου ο Dharmawan: «Η Ινδονησία είναι ο τόπος της απόλυτης διαφορετικότητας. Εδώ, οι αστικές κουλτούρες επιταχύνουν τη διαδικασία επιπολιτισμού, η οποία παράγει αλλαγές στα πρότυπα της κουλτούρας, δημιουργώντας νέες μορφές μουσικής έκφρασης. Το “Pasar Klewer” είναι η απάντηση σ’ αυτή την αναζήτησή μου των διαφορών, και ακόμη στις σύγχρονες κρίσεις μας και τον αστικό ξεριζωμό. Ο διακριτικός ήχος του άλμπουμ προέρχεται από ένα αρχαίο τονικό γκαμελάν σύστημα που ονομάζεται Sallendro, γνωστό στην “καραβιτανή” παραδοσιακή μουσική της Σούντας, της Ιάβας και του Μπαλί. Με βάση το γκαμελάν τονικό σύστημα, θα ήθελα να προσαρμόσω και άλλα μουσικά στοιχεία στις συνθέσεις μου απ’ όλο το ινδονησιακό αρχιπέλαγος, καθώς και από το δυτικό διατονικό σύστημα».

Αφ’ ενός μεν ο Dharmawan ξεκαθαρίζει τις απόψεις του (στο θεωρητικό πλαίσιο), αφ’ ετέρου δε προσφέρει ένα έξοχο άλμπουμ, πηγμένο στις θαυμάσιες μουσικές, στις δημιουργικές ενορχηστρώσεις και στα μοναδικά παιξίματα – αναφερόμαστε, τελικώς, σε μια προσωπική κατάδειξη, που πάει κόντρα στο επίπλαστο και τον αχταρμά τού παγκοσμιοποιημένου. Ουσιαστικά, όλες οι συνθέσεις τού διπλού CD είναι δικές του, ή των μελών του γκρουπ, ενώ η μία και μόνη διασκευή σε δύο μέρη (instro και φωνητικό) αφορά στο “Forest” του Robert Wyatt (από το “Cuckooland”) – που και αυτό κάτι σημαίνει. Και στο θεωρητικό επίπεδο και στο αισθητικό.

Δύσκολα θα ξεχωρίσεις κομμάτι σ’ αυτό το πολύ γεμάτο, από κάθε άποψη, άλμπουμ. Πολλοί θα ανακαλύψουν υπαινιγμούς από τελείως διαφορετικά μετερίζια –αναλόγως από πού εκκινεί ο καθείς– π.χ. seventies McCoy Tyner και Chick Corea, η world-jazz του Gilad Atzmon (που εμφανίζεται και στο session, όπως γράψαμε πιο πάνω), το Canterbury rock του δεύτερου μισού των seventies κ.λπ. Σημασία, όμως, εδώ, έχει η ενοποίησή τους σ’ ένα σχήμα, και κυρίως η λειτουργικότητα που θα εμφανίσει αυτό ακριβώς το (αισθητικό) σχήμα κατά τη διάρκεια της ακρόασης.

Δεν χρειάζεται να πω πως στιγμές-στιγμές το “Pasar Klewer” σε απογειώνει και πως πρόκειται, πραγματικά, για έναν σπουδαίο δίσκο!

Επαφή: www.moonjune.com