FVNERALS, SVIN, SEVEN IMPALE, UNTIL THE UPRISING όψεις του νέου rock

Το rock λένε ότι… πέθανε. Εξαρτάται όμως από τι εννοεί αυτός που το λέει. Αν εννοεί πως το rock δεν παρεμβαίνει στα δημόσια πράγματα, όπως παρενέβαινε στα τέλη του ’60, τότε, ναι, έχει πεθάνει. Αν εννοεί, όμως, πως δεν απασχολεί τα… τοπ και τις αμερικάνικες λίστες με τα «καλύτερα», όπως συνέβαινε στα nineties π.χ., τότε θα πω… χεστήκαμε.

Rock εξακολουθεί να παράγεται, πολύ, πάρα πολύ, και πάντα θα παράγεται. Σε πολλές, δε, περιπτώσεις έχει και ενδιαφέρον...

FVNERALS: Wounds [Golden Antenna/ Broken Silence, 2016]

Οι Fvnerals (κάτι σαν… Funerals δηλαδή) είναι Σκωτσέζοι (από τη Γλασκώβη), αποτελούνται από τους Tiffany Ström φωνή, μπάσο, σύνθια, Syd Scarlet κιθάρες και Chris Cooper ντραμς, με το στυλ τους είναι ένα σύγχρονο και κάπως επικό rock (όχι stoner, περισσότερο dark και goth), με αναφορές στα γνωστά και σίγουρα «χαρτιά» των early 80s.

Αργά κομμάτια γενικώς, με ακόμη πιο αργές αναπτύξεις, λόγια κάπως σαν… θλιμμένες προσευχές με περιορισμένα και καλώς περιφρουρημένα ξεσπάσματα, γενικώς ένα σχήμα που θα μπορούσε, με λίγη φαντασία, να θεωρηθεί κάπως σαν… μια μετεξέλιξη του «κόσμου» των Joy Division. Του «κόσμου», όμως, του γενικότερου background, και όχι εκείνης της ειδικότερης ικανότητας του Ian Curtis να φτιάχνει τραγούδια που μπορούσες να τα ψιθυρίσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή (ακόμη και όταν σου μαύριζαν την ψυχή).

Είναι αλήθεια, πάντως, πως όσο κυλάει το “Wounds” τόσο πιο πολύ αντιλαμβάνεσαι πως οι Σκωτσέζοι δεν είναι τίποτα τυχάρπαστοι – δεν αστειεύονται. Εξάλλου δεν θα μπορούσε ούτε κυριολεκτικώς, ούτε μεταφορικώς να συμβεί, ποτέ, κάτι τέτοιο. Επιμένουν σ’ αυτό που κάνουν, εντείνοντας τα σκοτεινά τους vibes, φθάνοντας στην άκρη με τον έσχατο οδυρμό, που έχει τίτλο “Where” – μιαν ιεροτελεστία άλλης εποχής.

Επαφή: www.goldenantenna.com

SVIN: Missionær [PonyRec, 2016]

Η Δανία είναι η βάση των Svin, ενός σύγχρονου συγκροτήματος που περιστρέφεται γύρω από το experimental rock και το οποίο αποτελούν οι Lars Bech Pilgaard κιθάρες, Henrik Pultz Melbye τενόρο, κλαρινέτο, Adi Zukanovic πλήκτρα και Thomas Eiler ντραμς. Το “Missionær” είναι το τέταρτο άλμπουμ τους, είναι ηχογραφημένο στην Ισλανδία (στο στούντιο των Sigur Rós) και κυκλοφορεί σε βινύλιο, CD και digital. Όλες οι φόρμες λοιπόν, για ένα συγκρότημα που θέλει να κάνει τη διαφορά. Μια κάποια διαφορά τέλος πάντων…

Αν ο όρος experimental rock ακούγεται «κάπως» (εν σχέσει μ’ εκείνο που παρουσιάζεται στο “Svin”), τότε θα πρέπει να πούμε πως και το… experimental jazz θα μπορούσε ν’ ακούγεται το ίδιο «κάπως» (παρότι πολλοί θα είναι εκείνοι που θ’ ανακαλέσουν στη μνήμη τους, ακούγοντας τους Svin, ακόμη και τους e.s.t.).

Τέλος πάντων η βάση είναι το rock, για τους Δανούς, καθώς γρήγορα το συγκρότημα μετατοπίζεται προς ένα minimal space περιβάλλον, μέσα στο οποίο χωρούν πολλά. Και οι μακριές στο χρόνο μελωδίες πάνω απ’ όλα, και το έπος, και η τελετουργική ενατένιση, και άλλα πολλά.

Ένα κάπως… αφηρημένο rock, λοπόν, είναι εκείνο που παρουσιάζεται στο “Missionær”, στο οποίο συμβάλλουν, ανά track, ελαφρά θορυβώδη patterns, έως και φολκλορικοί υπαινιγμοί. Σύνθεση αναφοράς η σχεδόν 11λεπτη “Kirkeorgelsafrikaner” (πολύ δυνατό instro), που μπορεί από μόνη της να περιγράψει αυτό το παράφορο των Svin.

Επαφή: www.svin-music.com

SEVEN IMPALE: Contrapasso [Karisma/ Plastic Head Music, 2016]

Από το Μπέργκεν της Νορβηγίας προέρχονται οι Seven Impale, με το “Contrapasso” να αποτελεί το δεύτερο CD τους (είχε προηγηθεί το “City of the Sun”, που είχε διακριθεί το 2014 στο neo-prog κύκλωμα). Progressive rock έχουμε εδώ δηλαδή; Ναι. Progressive rock παιγμένο, όμως, μ’ έναν σύγχρονο τρόπο. Τι σημαίνει «σύγχρονος» τρόπος στο progressive; Το να παραμένεις «προοδευτικός» προφανώς, δίχως να αναπαράγεις σημείο προς σημείο τα διδάγματα του παρελθόντος. Και ποια είναι αυτά τα «διδάγματα»; Δύσκολο, και αυτό, να απαντηθεί επειδή το prog rock δεν ήταν το ίδιο σε όλη τη διαδρομή του, ούτε το ίδιο από χώρα σε χώρα.

Ακούγοντας, πάντως, το πρώτο track από το “Contrapasso”, το “Lemma”, εγώ θυμήθηκα περισσότερο τα ιταλικά σχήματα των seventies (τους J.E.T. ας πούμε ή τους Alphataurus), παρά τους… Yes ή τους Greenslade (αν και οι πρώτοι δεν παύει να είναι μια σταθερή αναφορά). Εννοώ πως συχνά υπερτερεί η «κιμπορντίλα» της «κιθαρίλας», με τις αλλαγές και τα ανεβοκατεβάσματα να είναι συνεχή και με τα τσιτωμένα φωνητικά να μου τη σπάνε κάπως – καθότι πάνε προς Jon Anderson μεριά (όχι πως δεν μου αρέσει ο Anderson), δίχως να κολλάνε αναγκαστικώς με τις προβαλλόμενες μουσικές (γι’ αυτό το λόγο).

Οι Seven Impala ξέρουν να χρησιμοποιούν σωστά, στο prog περιβάλλον, ακόμη και τα πνευστά όργανα, κάτι που δείχνει πως είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς και μελετημένοι μουσικοί, ενώ σε tracks όπως το 9λεπτο “Inertia” αποδεικνύουν πως ξέρουν να «δένουν» ορθώς και τις κιθάρες (με φωνές, πλήκτρα και σαξόφωνα), προσφέροντας ξεχωριστά ρίγη.

Πάντως οι Νορβηγοί βγάζουν κατά τόπους και κάτι το επικό… μεταλλοοειδές (θα πρέπει να το πούμε κι αυτό), με tracks όπως το “Langour” (βασικά με την εισαγωγή του, όπως και με άλλες εισαγωγές) να προβάλλουν μια κάπως «ηρωική» ατμόσφαιρα. Πολύ μυστήριο κομμάτι το έσχατο 11λεπτο “Phoenix”, που ξεκινάει στηριζόμενο σε κάτι αλλοπρόσαλλα φωνητικά, πριν εξελιχθεί «Floyd-ικά» (εποχής “dark side…”) και εν συνεχεία περισσότερο «Crimson-ικά» (mid-seventies era), κλείνοντας μ’ έναν απλό ήσυχο τρόπο.

Επαφή: www.karismarecords.no

UNTIL THE UPRISING: Out of Time [Klonosphere/ Season of Mist, 2016]

Να κλείσουμε λοιπόν και μ’ ένα «μεταλλικό» κατασκεύασμα, που ακούει στον τίτλο “Out of Time”. Δράστες οι μεταλλάδες βασικά, και ελαφρώς προγκρεσιβάδες Until the Uprising. Τρεις είναι οι Γάλλοι (ή έστω προερχόμενοι από τη Γαλλία) Until the Uprising – και βασικά απ’ ό,τι βλέπω στο site τους δεν διαθέτουν μπασίστα (τους αποτελούν δύο lead και ρυθμικοί κιθαρίστες, ο ένας εκ των οποίων τραγουδά κιόλας, κι ένας ντράμερ).

Το υλικό τους είναι πρωτότυπο και αρκετά κατανοητό θα έλεγα, μέσα στο πλαίσιο αυτό του «μετάλλου», που θέλει να παρουσιάζεται ως «κολασμένο». Δεν λέω πως δεν πείθουν, λέω απλώς πως τα progressive στοιχεία τούς κάνουν να ακούγονται ενίοτε κάπως περισσότερο ποπ. Και αυτό σίγουρα δεν είναι η ιδέα μου (“Our target”).

Το μπάσο λείπει, ok, αλλά ο ντράμερ Philip Sleiman είναι τρομερός (καθώς παίζει και για τον μπασίστα…).

Επαφή: www.untiltheuprising.com

Διανομή για όλα: www.creative-eclipse.com